The Crazies (2010)
Regie: Breck Eisner | 101 minuten | actie, drama, horror, thriller, science fiction | Acteurs: Timothy Olyphant, Radha Mitchell, Joe Anderson, Danielle Panabaker, Christie Lynn Smith, Brett Rickaby, Preston Bailey, John Aylward, Joe Reegan, Glenn Morshower, Larry Cedar, Gregory Sporleder, Mike Hickman, Lisa K. Wyatt, Justin Welborn
Timothy Olyphant stond vrij recentelijk op het punt definitief door te breken, na een lange periode van kleine bijrollen in televisieseries en films als ‘Gone in 60 Seconds’ en ‘Dreamcatcher’. Hij had immers de titelrol in het simpele maar vermakelijke ‘Hitman’ en stond als eindbaas tegenover Bruce Willis in het derde vervolg van ‘Die Hard’. Toch maakte de Hawaïïaan daarna geen grote sprongen, en belandt hij nu weliswaar opnieuw in een hoofdrol, maar in dit geval toch weer in een kleine film: ‘The Crazies’. Een horror remake van de gelijknamige film uit 1973, van één van de grootste namen in het genre, George A. Romero, wiens films vrij regelmatig overgedaan worden. Ook regisseur Breck Eisner is remakes niet vreemd. Op het moment dat ‘The Crazies’ in de Nederlandse bioscoop komt werkt hij aan twee anderen, van klassiekers ‘Flash Gordon’ (1980) en ‘The Brood’ (1979). Het feit dat Romero als executive producer verbonden is aan dit project doet wat dat betreft veel voor de verwachtingen, maar de zoveelste plot rond biologische wapens en allesvernietigende virussen maakt die helaas niet waar.
We volgen een aantal bewoners van een klein plaatsje in het Amerikaanse Midwesten, waarbij de focus vooral ligt op sheriff David Dutton (Timothy Olyphant), zijn vrouw Judy (Radha Mitchell) en hulpsheriff Russell (Joe Anderson). Vanaf de openingsscène is het duidelijk dat er iets aan de hand is in het stadje, wanneer een schijnbaar dronken inwoner tijdens een honkbalwedstrijd het sportveld op komt lopen met een geladen pistool. Sheriff Dutton ziet zich gedwongen hem neer te schieten om escalatie te voorkomen. Uit onderzoek blijkt echter dat er van alcoholgebruik geen sprake was. Vervolgens krijgen meer mensen het op hun heupen en zien we het dorp langzaam in de inmiddels overbekende zombies veranderen. Of hier: Crazies. We ontdekken dat er iets in de watervoorraad niet pluis is, maar aangezien de sheriff en zijn vrouw aan het einde van de leiding wonen, blijven die voorlopig – erg praktisch – buiten schot. Hulpsheriff Russell zit echter wat dichter op de bron…
Wanneer vervolgens het leger ingeschakeld wordt om het dorp te evacueren en de inwoners in quarantaine te stellen, besmet of niet, laat het zich wel raden hoe het verhaal verder zal lopen. De militaire inzet is, zoals zo vaak in horrorfilms rond een mysterieus virus, onmenselijk, inadequaat en de bron van de voornaamste potentie in de plot; hoe zou de nationale krijgsmacht in een dergelijk geval daadwerkelijk opereren, en wat is dan het echte gevaar? Het virus, of het leger dat koste wat kost probeert verspreiding ervan tegen te houden? Deze onderliggende gedachte steekt halverwege nog even succesvol de kop op, als de vrouw van Dutton ten onrechte in het verkeerde kamp geplaatst wordt – ze is zwanger en haar verhoogde temperatuur wordt abusievelijk gezien als een symptoom van het virus. De regisseur laat echter iedere verdere poging tot sociaal commentaar of intelligente boodschap volledig varen, als de situatie bijgestaan door alle denkbare horrorclichés ontaardt in totale chaos. Mensen zijn niet langer te vertrouwen. Achter ieder camerastandpunt lopen, buiten het gezichtsveld van de protagonisten, dodelijke zombies. In vertrekken waar doorgaans licht zou branden, is het nu donker zodat diezelfde protagonisten (en de kijker) overal ‘verrast’ kunnen worden. Terwijl het groepje overlevenden onderweg naar een onzeker einde steeds kleiner wordt, kan het je ook eigenlijk niets schelen of ze nu wel of geen veilige haven zullen bereiken. De ophoping van spannend bedoelde momenten die je al zo vaak eerder gezien hebt, dragen er enkel zorg voor dat je gestaag en al zuchtend afstand neemt van het lot van de hoofdrolspelers. ‘The Crazies’ slaagt daardoor niet boven het gemiddelde uit te stijgen, en biedt alleen voor de echte horrorfans voldoende basis (onbekend virus, militair ingrijpen, escalatie) om honderd minuten met hersenloos bloedvergieten te vullen. Geheel binnen een schijnbaar gedoogd stadium van een genre waarin niemand nog meer lijkt te verwachten – of nodig te hebben – dan slappe premissen van tien, vijftien minuten die vervolgens nodeloos uitgerekt worden tot complete kronieken van de ondergang van de horror. Of in ieder geval van een stabiel laag gemiddeld niveau van dit specifieke subgenre, dat na de opleving rond ‘Dawn of the Dead’ (2004) nu de ene na de andere onnodige herbezoeking uitdraait.
Robert Nijman
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 22 april 2010