The Crow (2024)

Regie: Rupert Sanders | 113 minuten | actie, misdaad | Acteurs: Bill Skarsgård, FKA twigs, Danny Huston, Josette Simon, Laura Birn, Sami Bouajila, Karel Dobrý, Jordan Bolger, Sebastian Orozco, David Bowles

Voordat striptekenaar James O’Barr het leger in ging, verloor hij zijn vrouw bij een dodelijk ongeluk veroorzaakt door een dronken automobilist. Om de pijn te verwerken begon hij aan een verhaal over iemand die uit de dood terugkeerde om zijn verloofde te wreken. Dit was de geboorte van de graphic novel ‘The Crow’. In 1989 werden de verhalen gepubliceerd. Vijf jaar later werd het verhaal verfilmd met Brandon Lee, zoon van Bruce Lee, in de hoofdrol, en Alex Proyas in de regiestoel. Er hing een vreemd aura om de film vanwege de vele ongelukken die zich tijdens de productie voordeden. Er werd zelfs gefluisterd over een vloek. Zo had iemand voor de filmmakers een voicemail achtergelaten dat slechte dingen zouden gebeuren als de film gemaakt zou worden. Op de eerste dag werd een elektricien geëlektrocuteerd en vloog in hij in brand. Alhoewel hij het overleefde, had hij tweede en derdegraads brandwonden en moesten beide oren worden verwijderd. Op dezelfde dag kreeg een publicist een auto-ongeluk. Die avond vloog nog een truck met apparatuur in brand. De film kostte Brandon Lee zijn leven. Hij overleed aan schotwond van een pistool die dummy kogels moest bevatten. ‘The Crow’ is hiermee een van de meest vervloekte films ooit gemaakt. Misschien werd de film mede daarom een cult-hit. ‘The Crow’ (2024), de vijfde film in de franchise, is een herinterpretatie van James O’Barrs werk voor de huidige generatie. Het gaat over liefde en hoe ver we gaan om deze, bij verlies, terug te krijgen.

Eric (Bill Skarsgård) zit in een jeugdinstelling waar hij Shelly (FKA Twigs) ontmoet. Shelly is op de vlucht voor misdaadbaas Vincent Roeg. Wanneer zijn mensen haar in de instelling vinden, vluchten Eric en Shelly samen weg. Een heftige liefde bloeit tussen deze twee totdat Roegs mensen ze weer vinden en ze vermoorden. Eric, in een soort leven-na-de-dood locatie, ontmoet een gids, Kronos. Deze geeft hem de mogelijkheid Shelly terug te krijgen. Alleen, daarvoor moet hij een opdracht volbrengen. Eric stemt toe en keert terug naar het rijk der levenden om als een ondode storm wraak te nemen op hen die zijn liefde van hem afpakten.

Een groot deel van de film gaat over hoe Eric en Shelly elkaar tegenkomen en verliefd worden. Met close-up shots die in een parfumreclame passen wordt dit proces goed in beeld gebracht. Er zijn ook mooie shots van waar ze feesten en vrijen en wordt het hiermee duidelijk dat dit niet zomaar liefde is van 5 cent. Alleen, het verhaal van hoe ze verliefd werden mocht best korter. ‘The Crow’ uit 1994 heeft dit mooi opgelost door het proces van verliefd-worden te verwerken in flashbacks. De kijkers hebben uiteindelijk niet veel nodig om het te snappen. De special effects zijn van goede kwaliteit en de gevechtscènes zijn realistisch. Hier gaat de kijker zeker van smullen.

Echter, het is moeilijk om deze film los te zien van z’n voorganger, ‘The Crow’ uit 1994. De vervolgfilms en de TV-series worden hier buiten beschouwing gelaten omdat je deze al vergeten bent wanneer je de TV uit zet. Alhoewel de 1994-versie niet zo een groot budget had, en de makers goedkope, maar creatieve oplossingen hebben bedacht, raakt het een zenuw. De film raakt mensen die zich alleen voelen, die rebelleren, die een connectie voelen met het grimmige donker, de regen, de hopeloosheid, het bloed en de dood. De versie van Alex Proyas heeft de kwaliteit van ragfijn weefsel, gefragmenteerde nachtmerries die fluisteren. Het voelt verboden. Puur. En hier schort de 2024-versie tekort. Ja, de kwaliteit van het beeld is hoog, ja, de special effects zijn mooi, maar soms is er iets meer nodig. De vonk, die de versie uit ’94 heeft, ontbreekt een beetje. Maar de acteurs doen hun best.

Bill Skarsgård (‘It’, ‘John Wick 4’), als Eric Draven, ziet er geloofwaardig uit. Getatoeëerd en droog afgetraind is hij een goede reflectie van het harde leven dat hij leidt. Hij is een beetje stil en heeft een slow-burn intensiteit. FKA Twigs, als Shelly, heeft iets minder ervaring met acteren en dat is te zien. Zoals in een dans leidt Bill haar door de scènes heen. De antagonist wordt vertolkt door Danny Huston (’30 Days of Night’, ‘X-Men Origins: Wolverine’). Alhoewel hij een sterke acteur is, komt hij in deze film niet echt tot z’n recht. Zijn rol is beperkt door het script. Zijn rol mist daarom diepgang. De rest van de acteurs hebben geen noemenswaardige aanwezigheid.

Als de 1994-versie traditionele cheesecake is, is deze film een beetje smaakloos en veganistisch. ‘The Crow’ bevat mooie actie, maar de ziel is een beetje zoek. Behalve Bill Skarsgård hebben de rest van de acteurs niet echt diepgang en zijn deze meer matte aquarellen in tegenstelling tot de kleurrijke Kandinsky, die Bill is. De die-hard The Crow-discipelen die met Brandon Lee shirts in de bios zitten, zullen niet superblij zijn met deze versie. Maar als we het niet vergelijken met zijn voorganger, is het een aardige actiefilm.

Gerold Kort

Waardering: 3

Bioscooprelease: 21 augustus 2024