The Cure: 40th Anniversary – LIVE in Hyde Park, London – The Cure: Anniversary 1978-2018 Live in Hyde Park (2019)

Recensie The Cure: 40th Anniversary – LIVE in Hyde Park, London CinemagazineRegie: Tim Pope | 137 minuten | documentaire, muziek

Uitgeveegde rode lippenstift en gitzwart omrande ogen in een verder melkwit gezicht, een verwarde bos haar op het hoofd dat met veel haarlak overeind gehouden wordt, steevast zwarte kleding en smoezelige bordeelsluipertjes aan de voeten. Je kunt Robert Smith zo uittekenen. In mysterieus licht en met veel verhullende rook brengt hij zijn zwaarmoedige beschouwingen aan het licht, deelt hij via zijn muziek zijn angsten, wanhoop en onzekerheden. Maar waar de muziek het ene moment een verstikkende somberheid uitademt, kan die typische New Wave-sfeer het andere moment net zo makkelijk worden ingeruild voor een hyperopgewekte, mierzoete springerigheid. Het is kenmerkend voor The Cure, de band die standaard gecategoriseerd wordt als ‘gothic’, maar daar zelf niet veel mee heeft. ‘We zijn niet te categoriseren’, zei Smith in 2006. ‘Ik veronderstel dat we post-punk waren toen we net begonnen, maar een stempel op ons drukken is onmogelijk. Ik maak gewoon Cure-muziek, wat dat ook moge zijn.’

Smith is behalve het opvallende uithangbord ook al veertig jaar de enige constante factor in de Britse band The Cure, die in het voorjaar van 1978 debuteerde met een concert in The Rocket in thuisstad Crawley. Precies veertig jaar later (7 juni 2018) staat de band voor een jubileumconcert in het befaamde Hyde Park in Londen, waar andere grootheden al eerder onvergetelijke concerten verzorgden. In twee uur en een kwartier brengen Smith en zijn mannen een nagenoeg perfect uitgebalanceerde setlist van grote en kleinere hits, fanfavorieten, stemmige mood pieces en obscuriteiten ten gehore, die tezamen een heel complete dwarsdoorsnede vormen van het oeuvre van de band. Het leeuwendeel van de liedjes is afkomstig van het album ‘Disintegration’ uit 1989, wat door kenners gezien wordt als het magnum opus van The Cure, met onder meer ‘Plainsong’, ‘Pictures of You’, ‘Lovesong’, ‘Fascination Street’ en Lullaby’. Maar ook meezingers als ‘Boys Don’t Cry’, ‘Friday I’m in Love’, ‘Why Can’t I Be You’, ‘Close to me’ en ‘A Forest’ worden niet vergeten, net als ‘Jumping Someone Else’s Train’, een van de vroegste hits van de band die al jaren niet meer live ten gehore was gebracht. Voor de echte Cure-fan is het smullen, omdat de band niet alleen zo veel liedjes speelt, maar ook nog eens uitstekend in vorm is. Natuurlijk, Smith – die zich nog altijd zo uitdost als vroeger – is een paar jaartjes ouder, grijzer en dikker geworden, maar is het optreden nog niet verleerd. Sterker nog, hij lijkt meer te genieten van het optreden dan ooit en lijkt zelf ook oprecht verbaasd dat The Cure vier decennia later nog zo succesvol is.

Wat de concertregistratie ‘The Cure: 40th Anniversary in Hyde Park’ mede zo leuk en authentiek maakt, is het feit dat de band wordt herenigd met regisseur Tim Pope, die in totaal rond de veertig videoclips met The Cure opnam en tevens in 1987 het legendarische concert dat de band in de Franse stad Orange gaf vastlegde in de muziekdocumentaire ‘The Cure in Orange’. Mede dankzij zijn karakteristieke videoclips, waarin hij steevast een vleugje humor toevoegde waardoor de nadruk niet meer zo lag op Smiths psychologische obsessies, groeide The Cure media jaren tachtig uit tot een wereldwijd commercieel succes. In Hyde Park laat hij de band baden in warm goudgeel licht en weelderige widescreenopnamen, waarin zowel de meebrullers als de melancholische synthpop van ‘Disintegration’ perfect uitkomen. Voor fans van The Cure is deze bijzondere concertregistratie absoluut niet te missen, maar voor andere muziekliefhebbers eigenlijk ook niet.

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 2 juli 2020