The Da Vinci Code (2006)
Regie: Ron Howard | 146 minuten | drama, thriller | Acteurs: Tom Hanks, Audrey Tautou, Ian McKellen, Alfred Molina, Jürgen Prochnow, Paul Bettany, Jean Reno, Etienne Chicot, Jean-Pierre Marielle, Clive Carter, Seth Gabel, Marie-Françoisee Audollent, David Bark-Jones, Jean-Yves Berteloot, Daisy Doidge-Hill, Christopher Fosh, Joe Grossi, Paul Herbert, Arnaud Klein, Dhaffer L’Abidine, Michael Norton, Peter Pedrero, Harry Taylor, Marc Reardon
Veni, vidi, viNci. Een kleine spelfout maakt de beroemde woorden van Julius Caesar meer dan toepasselijk. Net zo vlug als Caesar zijn tegenstanders in de slag van Zela versloeg, heeft Dan Brown met zijn bestseller ‘The Da Vinci Code’ de wereld veroverd en vuren doen oplaaien. En nu is daar de verfilming van de hand van regisseur Ron Howard. In dezelfde vaart als de detectiveroman van Brown laat hij Robert Langdon en Sophie Neveu jagen op één van de grootst bewaarde geheimen van de mens. Een religieus geheim dat jarenlang door de kerk door middel van bedrog en gruwelijkheden verborgen is gehouden. Allemaal fictie. Ja hoor. Probeer dat na deze film nog maar uit te leggen.
Dat de kerk niet blij was met ‘The Da Vinci Code’, is niet onlogisch. Maar nog minder zal zij blij zijn met de verfilming ervan, want die is zeer gedetailleerd en realistisch, en wijkt nauwelijks af van het verhaal van Brown. Een pluspuntje voor Howard, die Browns moordenaar een gezicht geeft, het bloed zichtbaar laat vloeien en van de strijd om de heilige graal een mysterieuze en vooral spannende zoektocht maakt. Een zoektocht vol ontdekkingen en verrassingen, een film met talloze cliffhangers. Twee uur en achtentwintig minuten op het puntje van je stoel.
Hoe gedetailleerd de verfilming ook lijkt, in een kleine tweeëneenhalf uur kun je niet zo volledig zijn als in 429 pagina’s. Maar dat is ook niet nodig. Want Howard heeft genoeg verwijzingen naar de geschiedenis uit het dagelijks leven geplukt, die Brown heeft gebruikt om zijn verhaal aannemelijker te maken. Waarom vrijdag de 13e een ongeluksdag is, bijvoorbeeld. Iedereen maar denken dat dat toeval was. Flashbacks zijn het niet, omdat de beelden in meerdere scènes óver de beelden van de werkelijkheid zijn gemonteerd. Een prachtige samensmelting van een diep peinzende Langdon en de historische gebeurtenissen die Sophie en hem helpen in het ontcijferen van codes, anagrammen en raadselachtige gedichten.
Natuurlijk is niets zo sterk als de menselijke verbeeldingskracht. Vaak wordt dan ook gezegd dat de verfilming van een boek minder goed is dan het boek zelf, omdat bijvoorbeeld de personages een ander gezicht hebben gekregen dan men zich had voorgesteld. De casting in ‘The Da Vinci Code’ is echter ijzersterk. Want alle acteurs lijken geknipt voor hun rol. Allemaal, behalve Robert Langdon. Tom Hanks mist iets, of het nu de gedrevenheid of de knulligheid is die Brown beschrijft, Hanks weet het niet met dezelfde overtuiging te brengen als in ieder geval Audrey Tautou, Ian McKellen en Jean Reno dat doen. Toch is er maar één die echt de show steelt: Paul Bettany. Want zoals hij Silas speelt, had Brown het nooit kunnen vertellen. Bezeten, bruut en onderdanig. Hopelijk durft iemand hem na deze film nog in de ogen te kijken.
De trucjes die Howard gebruikt om zijn verhaal wat meer vaart te geven, zijn even origineel als modern. Want waar Langdon en Neveu in het boek nog een database in de bibliotheek doorspitten, gebruiken zij hier een zakcomputer met draadloze internetverbinding om de locatie te vinden die hen het sleutelwoord geeft tot het openen van de cryptex. En een ritje van een Smart die nog net in z’n achteruit tussen twee vrachtwagen glipt, is inderdaad ook wat spectaculairder dan het boek beschrijft. Maar dat mag ook wel na een flink aantal rustige scènes die de jeugd van Sophie en Langdon laten zien. Het oog wil ook wat. Bovendien werkt het ook beter dan de af en toe flauwe grappen die worden gemaakt. Met uitzondering van de altijd bijzonder komische Teabing.
Misschien is het Howard dan toch gelukt een verfilming van Dan Browns ‘The Da Vinci Code’ te maken die minder volledig, maar indrukwekkender is dan het boek zelf. Want deze film daagt uit tot het geloven, of in ieder geval vraagtekens plaatsen bij alles wat voor de waarheid wordt aangezien wat betreft religie en geschiedenis. En dan kunnen er nog zoveel mensen roepen dat alles bestaat uit een verzameling van feitelijke onjuistheden, ‘the truth is what you believe’. En dat vindt Robert Langdon ook.
Julien van Alphen
Waardering: 4
Bioscooprelease: 18 mei 2006