The Darkest Hour (2011)

Regie: Chris Gorak | 89 minuten | actie, horror, science fiction | Acteurs: Emile Hirsch, Rachael Taylor, Olivia Thirlby, Joel Kinnaman, Max Minghella, Dato Bakhtadze, Yuriy Kutsenko, Artur Smolyaninov, Pyotr Fyodorov, Nikolay Efremov

De mensheid heeft het in films al meer dan eens zwaar te verduren gehad. Vaak zijn het buitenaardse wezens, zoals bijvoorbeeld in ‘Independence Day’ (1996), die onze soort proberen uit te roeien. In sommige gevallen, zoals ‘The Day After Tomorrow’ (2004) of in ‘2012’ (2010) is het de aarde zelf die ervoor zorgt dat de mensheid alle zeilen moet bijzetten om te overleven. In ‘The Darkest Hour’ krijgt de mensheid er een compleet nieuwe vijand bij. Hoewel het volgens de makers van de film (de regie is door Chris Gorak uitgevoerd) om een alienras gaat dat de aarde aanvalt, is het toch veilig om te zeggen dat de vijanden in ‘The Darkest Hour’ in geen velden of wegen op aliens – of beter gezegd: zoals wij denken dat aliens eruit zien – lijken. Het zijn eigenlijk niets meer dan oranje lichten (die je alleen kunt zien als ze in de buurt van elektriciteit zijn) die op de aarde neerdalen en met hun allesvernietigende krachten deze proberen kapot te maken.

Met de keuze voor deze vijanden is eigenlijk al meteen het grootste probleem van de film genoemd. De ‘aliens’ zijn namelijk helemaal niet griezelig. Dat ze grotendeels onzichtbaar zijn is niet het grootste probleem, er is simpelweg niks engs aan oranje vonken en lichtstralen. Daarnaast krijg je gedurende de film eigenlijk helemaal niks over de vijand en de reden van hun aanval op de aarde te weten. Alleen op het eind wordt er nog snel iets over mineralen die ze willen hebben gemompeld, maar het hoe en wat wordt nooit duidelijk. Om nog een beetje een gevoel bij de onzichtbare vijand te krijgen hebben de makers ervoor gekozen om sommige korte scènes door de ogen van de vijand te filmen. Dit werkt maar half, je krijgt weliswaar een beeld bij wat de vijanden zien, maar meer dan dit zal je in de film niet over de ‘aliens’ te weten krijgen.

‘The Darkest Hour’ heeft zeker zo zijn pakkende momenten, alleen zijn dit er simpelweg veel te weinig. Zo is de setting van de film (Moskou) beslist goed gekozen. Moskou voelt toch wat verfrissender aan dan New York of een andere Amerikaanse stad. Verder is het middendeel, waarin de vijf overlevenden van de eerste aanval (Sean, Nathalie, Ben, Anne en Skyler, allen uitermate oppervlakkige karakters) op zoek gaan naar andere overlevenden in de compleet verwoeste stad best de moeite waard: de ravage en eenzaamheid van de stad worden mooi in beeld gebracht. En hoewel het verhaal zelf niet veel meer doet dan de thema’s van hoop en de wil van de mensheid om te overleven behandelen, zijn er toch later in de film een aantal verrassende scènes te bespeuren.

Helaas zijn bovengenoemde momenten zoals al gezegd veel te spaarzaam aanwezig om van ‘The Darkest Hour’ echt iets moois te maken. De film mist boven alles een sterke eigen identiteit. In het begin, als de vrienden Sean (Emile Hirsch) en Ben (Max Minghella) in Moskou aankomen, voelt het een beetje als een komedie aan. Wanneer de buitenaardse wezens arriveren (dit gebeurt al snel na het begin) probeert de film een thriller te worden en naar het eind toe wordt het een beetje een mix tussen science fiction en actie. Helaas is geen van deze elementen werkelijk goed uitgewerkt. Voor een komedie is het simpelweg niet grappig genoeg en voor een thriller is er echt veel te weinig dreiging aanwezig. Een onzichtbare vijand kan best spannend zijn maar in ‘The Darkest Hour’ heb je nooit het gevoel dat er echt iets gaat gebeuren en als dit wel zo is laat het je meestal koud. Als er al ergens in het universum aliens bestaan, is het voor deze wezens dan ook te hopen dat ze wat enger zijn dan de aliens uit ‘The Darkest Hour’.

Martijn Scheepers

Waardering: 2

Bioscooprelease: 12 januari 2012
DVD- en blu-ray-release: 16 mei 2012