The Day the Earth Stood Still (2008)
Regie: Scott Derrickson | 106 minuten |drama, science fiction | Acteurs: Keanu Reeves, Jon Hamm, Jennifer Connelly, John Cleese, Kathy Bates, Jaden Smith, Aaron Douglas, Mousa Kraish, Lorena Gale, J.C. MacKenzie, Patrick Sabongui, Hiro Kanagawa, Alisen Down, Richard Tillman, David Richmond-Peck, Tyler McClendon, Sunita Prasad, Serge Houde, Leanne Adachi, Craig Stanghetta, Daniel Bacon, Andrew Wheeler, Juan Riedinger, Jared Keeso, Marci T. House, Aaron Craven, George Sharperson, Shaine Jones, Chris Bradford, Kevan Kase, Shaker Paleja, Sverrir Björgvinsson, Ben Cotton, Victor Favrin, Bertrand Roberson Jr., Dan Zukovic
Deze versie van ‘The Day the Earth Stood Still’ is een remake van een classic uit 1951. Maar pas op: dit soort (Hollywood)films zijn als zakkenrollers: ze leiden je aandacht even af, en als je thuis komt merk je dat ze alleen maar op je geld uit waren. De boodschap van het verhaal is dat we moeten veranderen, want anders is het gedaan met de wereld. In deze tijd een relevante boodschap, zou je zeggen. Echter datgene waar de filmfabriek Hollywood voor staat, is precies het probleem. Het enige waaraan namelijk wordt gewerkt is het aantrekken van een zo groot mogelijk publiek en dus zo veel mogelijk geld, ten koste van alles. Hoe? Door met standaardformules in te spelen op bestaande sentimenten en voorspelbaar menselijk gedrag.
De acteurs zijn slim gecast. Hoewel Jennifer Connelly last lijkt te hebben van het ik-moet-vooral-heel-dun-zijn-anders-word-ik-misschien-niet-meer-gevraagd stressvirus dat in die contreien onder actrices van 30+ rondwaart, doet ze het nog aardig. Keanu Reeves mag zijn uitgestreken, emotieloze smoeltje weer inzetten en ook dat werkt. Weinig verrassend is het allemaal wel.
De makers hebben weer eens gekozen voor veel visueel geweld, grote evacuaties, wat ruimteschepen, computers die een nutteloos geluid maken bij elk commando, hier en daar wat explosies en auto’s die door de lucht vliegen, je kent het wel. GORT is overigens zeer ouderwets vormgegeven, want wie gelooft nog dat een immense buitenaardse robot de vorm heeft van een gespierde man met een helm op? Dit is een misplaatste verwijzing naar het origineel van deze film uit 1951, maar dit terzijde. Belangrijker is dat al dat visuele gedoe veel tijd in beslag neemt, dat ten koste gaat van de opbouw van geloofwaardige spanning, die vooral uit interactie tussen personages zou moeten komen. Dit gebrek wordt met illustratieve momenten gecompenseerd en dat is veel te oppervlakkig om echt binnen te dringen.
Van die desastreuze aard van de mens bijvoorbeeld, zien we maar heel weinig, behalve in een gekke diefstalscène op het station, die ons toont “kijk, er zijn inderdaad slechte mensen op aarde.” Maar dat is nu juist niet de boodschap, het gaat om ons als soort, aldus Klaatu. En dat hadden we terug moeten zien in de handelingen van de hoofdpersonages (en dan ook niet alleen in een jongetje dat kennelijk gewelddadig is, omdat hij een bloederig computerspel speelt). De film houdt ons op een veilige afstand, het komt allemaal niet dichtbij genoeg.
En dat terwijl de waarheid van de grote les van de film, die stelt dat de mens pas wil veranderen wanneer hij op rand van de afgrond staat, realistisch genoeg is. We zitten met zijn allen zeer dichtbij die spreekwoordelijke afgrond, denk aan de financiële crisis, de vele, vele, oorlogen, religieuze haat en angst, het broeikaseffect, honger, ongelijkheid, uitstervende dieren en het stijgen van de zeespiegel. Dat hadden we veel meer mogen ervaren, het blijft hier bij een vermelding. Een gemiste kans dus.
Maar okay, laten we dan in ieder geval die boodschap ter harte nemen, want dingen moeten anders en snel, anders is het met ons (en de aarde) gedaan. En een goede stap in de richting is bijvoorbeeld: niet gaan kijken naar deze film, die de zoveelste, afgezaagde, formulematige poging is om goede ideeën om zeep te helpen en een oorspronkelijke classic uit te melken.
Arjen Dijkstra
Waardering: 2
Bioscooprelease: 11 december 2008