The Devil’s Chair (2006)
Regie: Adam Mason | 87 minuten | horror | Acteurs: Andrew Howard, Elize du Toit, Matt Berry, Louise Griffiths, Polyanna Rose, Olivia Hill, Nadja Brand, Eric M. Breiman, Gary Mackay, David Gant, Matt Berry, Graham Riddell
Soms heb je van die moeilijke gevallen… Van die films die geweldig beginnen, alleen maar om op het einde des te harder te falen. ‘The Devil’s Chair’ is zo’n geval. De film doet weemoedig terug verlangen naar de vroegere ‘Hellraiser’ films, maar verknalt deze gehele premisse uiteindelijk alsnog.
Zoals gezegd begint de film veelbelovend: een man die ervan verdacht wordt zijn vriendinnetje vermoord te hebben (maar zich hier niets van kan herinneren), gaat bij wijze van psychologisch ‘experiment’ terug naar de plaats waar de misdaad zich heeft voltrokken. Doel van dit tripje is om te achterhalen wat er precies gebeurd is al die jaren geleden. Al vlug blijkt de organisator van het uitstapje, de excentrieke dokter Willard, echter geheel andere plannen te hebben en fungeert een mysterieuze stoel als een portaal naar een andere dimensie. Uiteraard beginnen er al vlug mensen te verdwijnen en wordt het de vraag hoe men ze weer terug krijgt uit deze helse plek.
Hmmm… Zei iemand daar ‘Phantasm’? Jazeker, want samen met ‘Hellraiser’ (waar de film tijdens zijn intro nog sarcastisch naar verwijst) lijkt dat de voornaamste invloed te zijn geweest op ‘The Devil’s Chair’. Overigens meer qua onderwerp en onsamenhangende vertelstructuur dan qua vormgeving, want wat dat laatste betreft steunt deze film van Adam Mason geheel op het universum van de cenobites en co. Toch is hier geen sprake van jatwerk. Geheel niet zelfs, want het special effects team heeft hard z’n best gedaan een eigen draai te geven aan het donkere universum waar de film zich in afspeelt, inclusief de enge demon die daar ronddwaalt. Dat levert enkele scènes op waar de old skool horrorfan z’n hart bij kan ophalen en welke je doen verlangen naar meer.
En dat is waar de lol ophoudt, want het geweldige universum dat wordt opgebouwd wordt in een klap weer afgebroken. Ziet u, de gehele film lang blijft het de vraag of moordenaar Nick nu gek is of niet en als kijker wordt je heen en weer geslingerd tussen verschillende perspectieven. Deze perspectieven geven de film een aparte vertelstijl, want je wordt als kijker onder andere direct toegesproken door moordenaar Nick, waardoor er ineens een ironisch commentaar ontstaat op de beelden die je aan het bekijken bent. Hij lijkt zich bij tijd en wijle bewust te zijn van de aanwezigheid van de kijker en begeleidt deze door de film heen. Op andere momenten is hij echter slechts een figurant in het geheel en ben je als kijker meer een anonieme toeschouwer. Of de alternatieve dimensie dus een verzinsel is of niet blijft een tijdlang de vraag. Zonder teveel te willen weggeven, kan wel gesteld worden dat bij Mason ineens de inspiratie leek op te zijn. Aan het gebruik van de verschillende perspectieven ligt dit niet. Die helpen juist goed om de verwarring compleet te maken en maken het mogelijk dat de film soms van de hak op de tak springt. Waar het veel eerder aan ligt is dat van het een op het andere moment alle creativiteit afgelopen is en er gekozen wordt voor de meest plausibele (en slappe) verklaring voor alle gebeurtenissen. Een te makkelijke en door het voorgaande zeer teleurstellende oplossing voor een film die juist zo goed op weg was een originele plek te veroveren te midden van alle hedendaagse martelporno. Jammer genoeg is dat nu juist waar de film het op het einde van moet hebben en eindigt de boel in een ongeïnspireerde, bloederige bende. Wellicht volgende keer iets langer achter de schrijftafel plaatsnemen?
Sander Colin