The Doors (1991)
Regie: Oliver Stone | 140 minuiten | drama, muziek, biografie | Acteurs: Val Kilmer, Kathleen Quinlan, Billy Idol, Kyle MacLachlan, Meg Ryan, Michael Wincott, Michael Madsen, Josh Evans, Dennis Burkley, Kevin Dillon, Frank Whaley, John Densmore, Gretchen Becker, Jerry Sturm, Sean Stone
Nadat regisseur Oliver Stone zijn visie op de Vietnam-oorlog uitgebreid had kunnen verwerken in zijn films, besloot de Amerikaan om iets heel anders te gaan maken: een film over rockgroep ‘The Doors’. Het leverde een interessante film op die verhaaltechnisch ernstig te kort schiet. Maar daarover later meer.
Stone laat met deze film duidelijk zijn kijk op een muzikaal fenomeen zien, namelijk de opkomst en ondergang van een rockband. Subtiliteit staat niet hoog op Stone’s agenda, bijna al zijn films kenmerken zich door de recht-toe-recht-aan visie van de regisseur. Zo ook ‘The Doors’. Al snel leert de kijker dat de groep niet vies was van drugs, veel drugs. We zien Jim Morrison, de zanger van de film, al sinds zijn verschijning zich tegoed doen aan allerlei verdovende middelen. Zijn band gebruikt in mindere mate, maar zij zijn ook niet vies van narcotica.
De film volgt de eerste stappen van de groep in de harde muziekbusiness. De afgewezen filmstudent Jim Morrison moddert wat aan met zijn producties die door niemand begrepen worden en als obsceen worden ervaren door de meeste van zijn medestudenten en docenten. Als een muzikant, gespeeld door Kyle McLachlan, enkele gedichten en teksten van Morrison hoort, raakt hij meteen enthousiast. ‘The Doors’ zijn geboren. Al snel wordt duidelijk dat de drugsverslaving van Jim steeds groteskere en gevaarlijkere vormen gaat aannemen. Het plotselinge succes is veel te veel voor de zanger. Morrison, gespeeld door Val Kilmer, voelt zich niet thuis in zijn rol op de voorgrond.
De sombere teksten en de spirituele boodschap van de band blijken niet de grootste interesse te zijn van fans. Het wordt Morrison al snel teveel als blijkt dat vaak alleen zijn uiterlijk de aandacht oproept van (vrouwelijke) fans. Drugs en groupies dienen als escapisme voor Morrison die steeds vaker de sleur en de pijn van het gewone leven wil ontvluchten. Zijn vriendin, gespeeld door Meg Ryan, ziet hem steeds verder afglijden van de maatschappij, terwijl de bandleden Morrison zichtbaar zien worstelen met zijn drugsgebruik. De film windt er geen doelkjes om: drugs leden tot de ondergang van een Amerikaanse band als ‘The Doors’.
De manier waarop Stone zijn anti-drugsboodschap in de film heeft verwerkt is echter nogal ongenuanceerd. Zo is er van enige uitdieping van Morrison geen sprake. Val Kilmer acteert fantastisch en is een genot om naar te kijken in deze film, maar ondanks zijn goede spel weet hij toch geen echt mens van vlees en bloed neer te zetten. Het script biedt geen ruimte om van karakterontwikkeling te spreken. Een karikatuur van een drugsmisbruikende zanger met spirituele visioenen en een lage zelfdunk is alles wat de kijker te zien krijgt. De rest van de band komt er bekaaid vanaf, uiteindelijk lijkt het net alsof Jim Morrison in zijn eentje de band ‘The Doors’ vormde.
Oliver Stone laat met de film zijn visie zien op de muziekscène ten tijde van de jaren 60, waarvan hij ‘The Doors’ als voorbeeld gebruikt. Jammer genoeg is het ongenuanceerde zwart/wit beeld van een groep die drugs gebruikt ook nogal beperkend voor de film geworden. De prent is een aaneenschakeling van muziek- en drugsscènes geworden. De film hobbelt van optreden naar optreden en het drugsgebruik van de zanger wordt steeds buitensporiger. Vanaf het begin is het wachten op de uiteindelijke aftakeling.
De motieven van Morrisons drugsmisbruik worden nooit duidelijk, omdat hij al vanaf het begin van de film high is en nooit wordt uitgelegd waarom. De spanningsboog is meteen weg, omdat de afloop van de film al meteen duidelijk is. Het aantrekkelijke spel van Kilmer en de muziek weten te voorkomen dat Stone’s wel erg dunne verhaallijntje verzandt in een saai opgedreunde prent.
Frank v.d. Ven
Waardering: 4
Bioscooprelease: 8 mei 1991