The Driller Killer (1979)

Regie: Abel Ferrara | 94 minuten | drama, horror | Acteurs: Abel Ferrara, Carolyn Marz, Harry Schultz, Alan Wynroth, Maria Helhoski, James O’Hara, Richard Howorth, Louis Mascolo, Tommy Santora, Chris Amato, Gary Cohen, Janet Dailey, Baybi Day, Joyce Finney, John Fitze, Paul Fitze, Rita Gooding, Chuck Saaf

Één van de weinige Amerikaanse regisseurs die volledig buiten Hollywood om opereert is Abel Ferrara. De eigenzinnige cineast is baas over zijn eigen werk en dat levert hem veel creatieve vrijheid op. Maar ook beperkingen.

Omdat Ferrara geen grote filmstudio achter zich heeft staan, heeft de cineast maar een klein budget ter beschikking. Dure special effects of grote acteurs zul je niet snel terugvinden in zijn werk. De low-budget films van de cineast spreken geen grote doelgroep aan, maar Ferrara heeft een grote schare cultfreaks in zijn fanbase. De bewondering voor de excentrieke producties van de Amerikaan begon met de obscure cultfilm ‘The Driller Killer’.

In ‘The Driller Killer’ maak je kennis met de schilder Reno (Ferrara). Hoewel de schilder een artistiek genie is, worden zijn werken maar matig gewaardeerd. Omdat de huisbaas geld wil zien, komt Reno onder grote druk te staan. Niet alleen moet hij keihard werken om zijn ‘meesterwerk’ af te maken, ook zijn nieuwe onderburen, een punkband, drijven hem tot waanzin. Reno besluit zijn opgekropte woede te botvieren op daklozen. De razernij van de kunstenaar ontaardt in bloederige slachtpartijen waarin een drilboor de hoofdrol vervult. Enter ‘The Driller Killer’.

Na de synopsis te hebben gelezen zal het je al duidelijk zijn geworden dat het hier om een horrorfilm gaat. Een drilboor en een verknipte kunstenaar zie je nu eenmaal niet zo snel terug in een hoogdravend kostuumdrama. Toch is ‘The Driller Killer’ niet zomaar een griezelfilm. Ferrara wil meer met zijn film dan enkel choqueren. Tussen enkele ranzige moordpartijen zit ook een wat serieuzere boodschap verstopt in de film.

Ferrara voert zwervers en daklozen op als slachtoffers. Mensen die door de maatschappij worden genegeerd en vol apathie worden bekeken door de doorsnee burger. De slachtingen die de drilboormoordenaar aanricht worden snel vergeten. Veel aandacht wordt er niet besteed aan de seriemoorden: zwervers worden toch niet gemist. Ferrara heeft weinig woorden nodig om de positie van de daklozen weer te geven. De beelden spreken voor zich.

Maar niet alleen de allerarmsten worden scherp neergezet. Ook generatie nix komt uitgebreid in beeld. De generatie uit begin jaren 80 dus. We zien hoe Reno en zijn biseksuele vriendin wat doelloos voor de tv hangen, wat vrijen en gewoon niks doen. Met de vriendin van Reno’s levensgezel is het nog erger gesteld. Het meisje leeft constant in een drugsroes en haar doel in het leven is scoren en seks hebben met veel mannen. Niet echt mensen waarmee je je graag wilt identificeren dus. Maar toch zul je dat moeten, want juist deze losgeslagen personages zijn de hoofdrolspelers van deze horrorfilm.

De onverschillige hoofdpersonen zijn niet sympathiek en het povere acteerwerk doet dan ook niet veel goeds aan de film. De cast bestaat uit goedwillende amateurs die door hun gebrek aan ervaring nogal afstandelijk en houterig overkomen. Met name Reno, gespeelt door Ferrara zelf, is maar een naar mannetje. Zijn slome en irritante spel is behoorlijk vervelend om naar te kijken. De overige acteurs zijn niet veel beter, dialogen klinken mechanisch en stemmingswisselingen komen nogal gemaakt over. En alsof het slechte spel van het ensemble nog niet genoeg is heeft Ferrara nog een verkeerde keuze gemaakt.

En die verkeerde keuze is de ‘muziek’. De soundtrack van ‘The Driller Killer’ speelt namelijk een zeer prominente rol. Punkband ‘The Roosters’ is veelvuldig te horen en te zien in Ferrara’s productie. De geluidskwaliteit van de film is echter zo slecht dat de muziek van de band rampzalig klinkt. De toch al schreeuwerige zanger is niet te verstaan en de gitaarherrie die er op je afgevuurd wordt is niet om aan te horen door het krakende en snerpende geluidsspoor.

Naast belabberd acteerwerk en een hemeltergende soundtrack heeft ‘The Driller Killer’ ook te maken met een beperkt budget. De horrorscènes zien er goedkoop uit en zijn ook te sporadisch om te blijven beklijven. Qua ‘blood & gore’ is deze productie veel te braafjes. Na al deze kritiek zou je denken dat je met een enorme zeperd te maken hebt. En dat is niet helemaal waar.

Ondanks alle minpunten van deze film is ‘The Driller Killer’ toch best een aardige cultfilm. De film heeft zijn momenten. Zo is de zwarte humor best komisch. De groupies rond ‘The Roosters’ zorgen ook voor enkele vermakelijke scènes. Daarnaast zijn het grofkorrelige uiterlijk en de groezelige sfeer van de film ook een pluspunt. De smerige belichting geeft ‘The Driller Killer’ een mysterieuze ambiance.

Voor verstokte cultfreaks is ‘The Driller Killer’ best de moeite waard. Heb je niets met low-budgetfilms dan kun je deze film rustig laten schieten.

Frank v.d. Ven