The Education of Charlie Banks (2007)

Regie: Fred Durst | 100 minuten | drama, thriller | Acteurs: Jesse Eisenberg, Jason Ritter, Chris Marquette, Eva Amurri, Sebastian Stan, Gloria Votsis, Steven Hinkle, Miles Chandler

Fred Durst zal altijd gelinkt worden aan Limp Bizkit. In een ver verleden was Durst een gevierd popster, maar dankzij z’n megalomane en pathetische gedrag implodeerde de nu-metalband met een grote knal. Durst werd het lachertje van de muziekindustrie en kwam alleen in het nieuws als hij weer eens ruzie had met één van zijn oud-bandleden. Anno 2009 is Limp Bizkit weer bij elkaar en ligt ineens Dursts regiedebuut in de winkel. Wat voor soort film kun je verwachten van de man die de aardkloot trakteerde op legendarische pubernummers als ‘Break Stuff’, ‘Rollin’, ‘Nookie’ en de tenenkrommende ballad ‘Behind Blue Eyes’? Je zult versteld staan…

In ‘The Education of Charlie Banks’ slokt de gelijknamige titelheld je aandacht op. Charlie Banks (Eisenberg) is een Joodse intellectuele student. Zeg maar het type waar Woody Allen zo dol op is. De neurotische jongen doet het goed op school, is heimelijk verliefd op een meisje en heeft weinig zorgen. Het kalme leventje van de student verandert op slag als Mick Leary (Ritter) zijn kamergenoot wordt. Het blijkt dat de jongens een verleden hebben. Leary sloeg drie jaar geleden twee studenten halfdood en werd de avond na deze brute daad door de politie opgepakt. Banks had het lef om de gewelddadige Leary te verklikken. Die laatste is uit op wraak en probeert de man te vinden die hem verraden heeft. Weet hij nu wel of niet dat Banks hem verraden heeft? En wat heeft de lompe, onaangepaste bruut eigenlijk te zoeken op de elitaire school van Banks? Van nu-metal naar melodrama: Durst heeft een film gemaakt die je niet achter hem zoekt.

‘The Education of Charlie Banks’ is een coming of age-drama met een thrillerrandje. En eerlijk is eerlijk: de oud-zanger heeft een mooi eerste visitekaartje afgeleverd. Toch knaagt er iets. Dat ‘iets’ heet Eisenberg. De jonge krullenbol zet Banks neer als een verschrikkelijk irritant joch dat constant aan het mokken is. Het neurotische en egocentrische gedrag van de titelheld werkt zwaar op de zenuwen, omdat de klagerige volzinnen als golven uit z’n mond komen en hij steeds zeer passief reageert op zijn omgeving. Realistisch? Misschien wel, maar het is zeer vermoeiend om naar de zeurderige intellectueel te kijken.

De ster van de film is zonder twijfel Ritter. De acteur zet Leary neer als een gewetenloze klootzak, maar wel een met een hoop charisma. Er klopt iets niet met deze jongen. De manier waarop Ritter zijn personage laat exploderen is geweldig. De woede komt ineens en is altijd intens. Leary is een emotioneel kruitvat. Toch kijk je niet naar een gewetenloos monster, maar naar een beschadigd mens. De jeugd van Leary is ongetwijfeld naar, maar Durst geeft geen verklaring voor z’n gewelddadige gedrag. Op sommige momenten krijg je zelfs medelijden met de ontspoorde jongen. Erg knap acteerwerk dus. Helaas mankeert er net iets teveel aan ‘The Education Of Charlie Banks’ om van een klassieker te kunnen spreken. De spanningsboog is te wisselvallig en de dreiging van Leary wordt niet consequent doorgevoerd. Op een gegeven moment concentreert de film zich voornamelijk op Banks en dan kakt de film in. Het tempo ligt behoorlijk laag en er gebeurt in feite ook niet veel. Toch laat de eens zo narcistische Durst zien dat er een talentvol regisseur in hem schuilt. En een ander mens, want er is geen Bizkit op de soundtrack te horen.

Frank v.d. Ven