The Electric State (2025)
Regie: Anthony Russo, Joe Russo | 125 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Millie Bobby Brown, Chris Pratt, Ke Huy Quan, Jason Alexander, Woody Norman, Giancarlo Esposito, Stanley Tucci, Woody Harrelson, Anthony Mackie, Brian Cox, Jenny Slate, Hank Azaria, Colman Domingo, Alan Tudyk, Ann Russo, Greg Cromer, Vince Pisani, Camrus Johnson, Juan Uribe, Brandi, Kurt Loder, Roshni Edwards, Holly Hunter, Will Lyman, Aubrey Brockwell, Camille Marquez, Tuc Watkins, Billy Gardell, Merle Dandridge, Ian McShay
Met veel bravoure en trots kondigde Netflix aan dat ze een nieuwe hit beet hadden, ‘The Electric State’, gebaseerd op het gelijknamige boek van de Zweedse kunstenaar en schrijver Simon Stålenhag. Niemand minder dan de Russo Brothers zouden het regisseren, de helden van het Marvel universum. De som geld die de producenten er tegenaan smeten was astronomisch. Alle puzzelstukken lagen er, de planeten stonden op één lijn: de film van het jaar kwam eraan en Netflix had hem beet. De boemerang vloog echter zo snel terug, dat het even leek alsof de filmwereld stil stond.
In een alternatieve versie van de jaren negentig knappen een hoop retro uitziende robots het vuile werk van de mensheid op. Zij geven er echter de brui aan en komen in opstand, waardoor een oorlog uitbreekt tussen mens en machine. Na enkele technologische doorbraken weten de mensen te winnen, maar de wonden zijn nog vers. In de nasleep van deze strijd verwerkt de jonge rebelse Michelle (Millie Bobby Brown) het verlies van haar familie moeilijk, tot een kleine robot, die beweert haar broer te zijn, komt aankloppen. Het duo trekt eropuit en ontmoet zo de twee misfits Keats (Chris Pratt) en zijn robot Herman ‘Herm’ (Anthony Mackie). Opgejaagd belandt het gezelschap in de post-apocalyptische afgemuurde zone die de resterende robots thuis noemen.
De olifant in de kamer is uiteraard het (waanzinnige) budget: 320 miljoen dollar. De duurste productie ooit, iets waar Netflix graag mee uitpakt. Toch kriebelt er iets: waar ging het geld naartoe? Technisch zit de film goed in elkaar – het zou er maar aan mankeren. Het visuele special effects team valt weinig kwalijk te nemen, want de geavanceerde CGI robots zien er verbluffend uit. Misschien ging het naar de lijst aan onderbenutte grote namen die amper van belang zijn. Wat draagt bijvoorbeeld Giancarlo Esposito’s personage nu bij? De helft van de tijd verschijnt een fractie van zijn gezicht op een veel te klein schermpje waar je als kijker naar moet zitten pieren.
“Succession”-legende Brian Cox en “True Detective”-ster Woody Harrelson doen kennelijk ook mee. Holly Hunter krijgt ook een genereuze screen-time van pakweg 20 seconden. Chris Pratt speelt een stereotiep slap afkooksel van een Han Solo-esque figuur, die evengoed niet had kunnen bestaan. Netflix-favoriet Millie Bobby Brown, die zich ondertussen decennium mascotte waant, ruilt haar rol van 80s superheld ongeloofwaardig in voor 90s getraumatiseerde tienermeid. Met dat decennium wordt ook veel te weinig gespeeld. Op de ‘you’ve got mail’ referentie na zou je niet eens zeggen dat deze film zich in de jaren negentig afspeelt.
Van de ondermaatse actiescènes en worldbuilding of de slappe dialogen moet ‘The Electric State’ het ook niet hebben. Aan het materiaal ligt het niet, want de premisse bevat potentieel. Hoewel de film knipoogt naar Spielbergs repertoire en 90’s-klassiekers, voelt hij – net als de robots – zielloos aan. Na tien minuten kan je zo voorspellen wat de conclusie zal zijn, waarbij het goede (weeral) tegen het kwade moet vechten.
In alle opzichten dus rommelige, inspiratieloze en oppervlakkige brol, maar met momenten, ironisch genoeg, wel goedkoop entertainment, dat is een manier om deze opgeblazen Russo Brothers-productie te beschrijven. Het verhaal kabbelt voort en na twee dagen zal je alle namen van de personages al vergeten zijn. Iets met robots, dat zal je als kijker onthouden. Een ware teleurstelling.
Nick Majchrowicz
Waardering: 2
VOD-release: 14 maart 2025 (Netflix)