The Endless (2017)

Regie: Justin Benson, Aaron Moorhead | 111 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Callie Hernandez, James Jordan, Emily Montague, Tate Ellington, Lew Temple, Justin Benson, Aaron Moorhead, Kira Powell, Ric Sarabia, Vinny Curran, Shane Brady, David Lawson Jr., Peter Cilella, Glen Roberts, Greg Marcks

Waar gaat het toch precies mis met ‘The Endless’ (2017)? Het begin is intrigerend: twee broers ontvangen op een oud videobandje een boodschap van de “zelfmoordsekte” waar ze jaren geleden uit gered zijn. De commune bestaat blijkbaar nog en iedereen maakt het goed. De broers overpeinzen hun magere leven als anonieme loonslaven sinds de tijd dat ze zijn gevlucht, en besluiten terug te gaan naar de commune om een kijkje te nemen. Was het allemaal wel zo erg?

En terwijl de twee mannen er een uitje van maken en kunnen lachen om hun bizarre verleden, bekruipt de kijker al snel het gevoel dat er op bovennatuurlijke wijze toch iets niet pluis is. Zo cirkelen er in de lucht vogels in de vorm van een oog, dezelfde vorm die we ook al zagen op een beeld van de videoband. Is het een voorteken of worden ze in de gaten gehouden? Tot zover is ‘The Endless’ prettig voorspelbaar, er is geen kijker die niet al vanaf de eerste seconde doorheeft dat de broers beter thuis hadden kunnen blijven. Eenmaal aangekomen bij de blijde gemeenschap zal deze sekte haar ware gezicht prijsgeven in langzame, gruwelijke stappen. Toch?

Dat klopt, maar eenmaal daar lijkt het alsof de sekte bestaat uit de vriendenclub van de regisseurs die hun intrek hebben genomen in het zomerkamp van de komedie ‘Wet Hot American Summer’ (2001). Een groepje dertigers die wat rondhangen in de heuvels van Californië — dat overbekende landschap van stoffig zand en dorre struiken, dat we kennen van zoveel goedkope Amerikaans films en series die zich afspelen in de comfortabele nabijheid van de productiemaatschappij — en ’s avonds liedjes zingen in een keet die iemand is vergeten in te richten. Geen enkel moment krijg je het gevoel met een echte commune te maken te hebben; deze mensen zijn hier even snel geparkeerd met een schep en een gitaar. Als de filmillusie van deze commune al niet eens geloofwaardig is, wat blijft er dan nog over voor de ontknoping?

De regisseurs Justin Benson and Aaron Moorhead, die ook de twee broers spelen, hebben de restricties van hun beperkte budget modieus weten op te lossen: maak er een intelligente horror van, daarvoor heb je amper speciale effecten nodig, en die een of twee schrikeffecten voor in de trailer laat je gewoon uit de computer komen. Een intelligent verhaal kost geen geld, wel moet er blijkbaar veel in gesproken worden. Heel veel zelfs. Ruim anderhalf uur kletsen de broers zich zorgeloos — alsof ze nog in de Starbucks aan de koffie zitten met een leeg vel papier — een weg door een verhaal met een schijnbaar ijzingwekkend gruwelijk geheim, én met wijze coming of age levenslessen van en voor de millennials generatie.

Alberto Ciaccio

Waardering: 2