The Eye 2 – Gin gwai 2 (2004)

Regie: Danny Pang, Oxide Pang Chun | 95 minuten | drama, horror, fantasie | Acteurs: Eugenia Yuan, Qi Shu, Jesdaporn Pholdee, Philip Kwok, May Phua, Rayson Tan, Alan Tern, San Yow

Het was onvermijdelijk. Net als iedere succesvolle genrefilm, was ook de Thaise horrorhit ‘The Eye’ gedoemd om opgevolgd te worden met een sequel. Zelden is zo’n film net zo sterk als het origineel, niet in de laatste plaats omdat er doorgaans weinig verdieping of variatie op het thema plaatsvindt. Nee, de oude film wordt meestal gewoon dunnetjes over gedaan met explicietere effecten, meer schrikmomenten, en minder karakterontwikkeling. Wat dat betreft weet ‘The Eye 2’ redelijk te verrassen met zijn focus op drama en een nieuwe invalshoek. Bovendien is het acteerwerk van hoofdrolspeelster Shu Qi bijzonder sterk.

Qi, het stralende middelpunt van films als ‘Millenium Mambo’ en ‘Three Times’, weet er, net als Angelica Lee in het origineel, voor te zorgen dat de kijker goed meeleeft met haar personage. Deels heeft dit te maken met de regie en de nadruk van het verhaal, maar de betrokkenheid van de kijker is vooral te danken aan Qi’s acteerwerk, aangezien niet iedere gebeurtenis of handeling van Joey even begrijpelijk is. Qi’s intense acteren maakt de emoties van Joey tastbaar, ondanks de bizarre omstandigheden waarin ze zich bevindt. En zij is de voornaamste reden dat de kijker geïnteresseerd blijft in het verhaal.

Hoewel de film moet doorgaan voor een horrorfilm, is hij niet echt eng te noemen. Nu zitten er wel enkele effectieve schrikmomenten in – waaronder de gebruikelijke weerspiegelingen in gladde oppervlakken of water, maar ook een bizar gruwelmoment met een net van een gebouw gestort lichaam dat praat terwijl zijn lichaam stuiptrekt en er bloed uit zijn schedel stroomt – maar het is de Pang broers vooral te doen om het persoonlijke drama van de depressieve Joey.

Dit drama uit zich lange tijd in algehele neerslachtigheid, wat begint met een zelfmoordpoging (om aandacht?) en de poging van Joey om weer contact te krijgen met haar vriend, die niet met haar wil praten. Haar zelfmoordpoging, gaat vooraf door een verklaring aan haar vriend, per telefoon, dat ze tot het uiterste wil gaan en wat dit betekent. Volgens Joey voel je je dan zo gekweld, dat je gevoelloos wordt, waarna je weer beter wordt. In zeker zin gaat het hier om een soort wedergeboorte, wat ook de centrale thematiek blijkt te zijn van de film. De kringloop van het leven; het boeddhistische geloof in reïncarnatie.

Het is dit spirituele aspect dat uiteindelijk de film dat beetje inhoudelijke meerwaarde bezorgt ten opzichte van standaard geestverhalen die louter aan elkaar hangen van “boe-momenten”. Als ‘The Eye 2’ dit niet had gehad, zou het gebrek aan goede, veelvuldige horror, en de eentonigheid van de geestverschijningen de film zijn opgebroken. Er zit namelijk niet veel variatie in dit laatste aspect. Joey ziet weer wat spoken – die ze al enkele maanden waarneemt – en schiet weer in de stress. Enigszins onlogisch is haar hysterische reactie op een geest onder haar tafel in een restaurant, wanneer ze al zo’n acht maanden ervaring heeft en nota bene net uitgelegd heeft gekregen wat de geesten willen, en dat ze niet kwaadaardig zijn. Alsnog besluit ze om de tafel omver te werpen en hem met servies te bekogelen.

Maar gelukkig maakt de laatste akte van de film een hoop goed. De thematiek komt hier mooi tot bloei en zelfs eerdere passages die niet veel indruk maakten vallen goed op hun plek. Voor een keer is een uitleggerige finale geen dooddoener, maar een verrijking. Ook in dit gedeelte van de film vinden er enkele lichtelijk bizarre of lachwekkende gebeurtenissen plaats, maar het respect voor het moederschap, en het mensenleven en zijn cyclus, dat zich in het verloop van de film zich langzaam meester maakte van Joey, bereikt hier tevens op interessante wijze zijn voltooiing. Deze gevoelens weten het gelukkig te winnen van alle haat, angst, en andere negatieve emoties die haar hiervoor belemmerden, en geven ‘The Eye’, nogmaals voor een groot deel door Qi’s betrokken spel, een aandoenlijk en hoopvol einde.

Bart Rietvink

Waardering: 3

Bioscooprelease: 28 oktober 2004