The Eye (2008)
Regie: David Moreau, Xavier Palud | 97 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Jessica Alba, Parker Posey, Alessandro Nivola, Rade Serbedzija, Rachel Ticotin, Chloe Moretz, Tamlyn Tomita, François Chau, Aaron Paul, Girard Swan, Tegan Moss, Kathleen LaGue, Zak Santiago, Fernanda Romero, Jessica McLeod
De Franse filmmakers David Moreau en Xavier Palud wisten in 2007 te verrassen met de nagelbijter ‘Ils’ (‘Them’), waarin ze zich op uiterst doeltreffende wijze van horrorconventies bedienden en zo voor een zenuwslopende kijkervaring zorgden. Zoals wel vaker gebeurt, werden ze opgemerkt en aangetrokken door Hollywood en ingezet om een remake te maken van een buitenlands product. En, zoals tevens doorgaans het geval is, is het resultaat minder sterk en subtiel dan het origineel. Hier vond men het nodig om de Thaise horrorhit ‘The Eye’, van de Pang broers, aan een Amerikaanse bewerking te onderwerpen. Nu Aziatische horrorfilms in de stijl van ‘The Ring’ en ‘The Grudge’ voorgoed zijn doorgebroken in het Westen, is het publiek ongetwijfeld klaar voor dit interessante Thaise genrewerkje. Geef vervolgens de hoofdrol aan de begeerlijke jonge actrice Jessica Alba en de bioscopen zullen vollopen. Of toch niet?
De Amerikaanse ‘The Eye’ – weliswaar gemaakt door Fransen – volgt het origineel tamelijk nauwgezet, met zelfs regelmatig dezelfde soort shots of camerastandpunten. Hier en daar is er wat aangepast, met wisselend succes. Het kalligrafiecentrum waarin een (geest)aanval plaatsvindt is hier vervangen door een restaurant, wat, gezien de achtergrond van de personages en de setting van het verhaal, verstandig is. Ook de wat dramatischer reactie van Alba op haar waarneming van een serie enge geestverschijningen in haar gebouw – door doeken om haar ogen te binden in plaats van simpelweg een zonnebril op te zetten – en het achterwege blijven van de in het origineel hieraan voorafgaande verklarende dialoog, is interessant. De beelden zeggen immers genoeg: ze wil niet meer kunnen zien als dit betekent dat ze ook al deze verontrustende verschijningen moet waarnemen – en wil het liefst weer terugkeren naar een toestand van blindheid. Ook zonder de horrorcomponent is dit een boeiend en realistisch gegeven: het idee dat het erg confronterend is om ineens weer te kunnen zien, en dat het waarschijnlijk lange tijd verleidelijk is om gewoon de ogen te sluiten en terug te keren naar die vertrouwde wereld waar al die vreemde visuele prikkels afwezig zijn.
Hoewel de film dit soort dramatische, realistische aspecten soms kort aanstipt, zijn het geenszins de belangrijkste aandachtspunten van de film. En voor een deel is dit het probleem. Waar het origineel een mooie balans wist te vinden tussen het belichten van de tragische belevingswereld van het hoofdpersonage en het hierin verwerken van enge spookbeelden en schrikmomenten, mikt deze remake toch te vaak op het laatste. Dat wil zeggen, de horrormomenten zijn hier niet altijd even organisch in de film verwerkt. Waar er in het origineel meer sprake is van opbouw en onderhuidse spanning die voortkomt uit de belevenissen en ervaringen van het hoofdpersonage, waar de kijker goed bij betrokken wordt, kunnen de filmmakers in de remake toch de verleiding niet weerstaan om de schrikmomenten explicieter te maken. Zo zijn de zwarte figuren waardoor de doden in de film worden meegenomen (naar gene zijde) in het origineel serene, geheimzinnige wezens. Ze zijn wel degelijk lichtelijk beangstigend, maar vooral om wat ze doen en wat hun aanwezigheid impliceert dan hun uiterlijk. In de remake veranderen ze echter meer in filmmonsters, met Voldemort-achtige gezichten die kwaad de camera inkijken. Met als resultaat dat de scènes met geesten en visioenen voornamelijk een wachten inhouden op het onvermijdelijke schrikmoment. Dit maakt de film tot een vrij saaie stijloefening, aangezien deze momenten vaak weinig afschrikwekkend zijn. Het helpt ook niet dat Alba nu niet bepaald een begenadigd dramatisch actrice is. Angst en hulpeloosheid kan ze nog wel aardig overbrengen, maar in wat neutralere scènes of wanneer ze complexere emoties moet weergeven, wordt het een stuk moeilijker voor de kijker om zich met haar te identificeren.
Tenslotte is het nieuwe einde van de film, of liever de nieuwe toon van het einde, teleurstellend; hoewel weinig verrassend. Het is goed mogelijk dat dit meer optimistische einde ingegeven is door de studio aangezien het einde van de vorige film van Moreau en Palud, ‘Ils’, juist erg wrang was. Ook de nieuwe verheldering of conclusie van het hoofdpersonage is nu helaas wat minder prikkelend. Deze nieuwe ‘The Eye’ is niet zo beroerd als bijvoorbeeld (de remake van) ‘The Grudge 2′, maar een geslaagde horrorfilm is het toch echt niet geworden.
Bart Rietvink
Waardering: 2
Bioscooprelease: 3 april 2008