The Final Destination (2009)

Regie: David R. Ellis | 82 minuten | actie, horror, thriller | Acteurs: Krista Allen, Bobby Campo, Nick Zano, Mykelti Williamson, Shantel VanSanten, Stephanie Honore, Haley Webb, Andrew Fiscella, Rebecca Newman, Jenna Craig, Billy Slaughter, Justin Welborn, Cecile Monteyne, Gino Galento, Jackson Walker, Heather Clark, Deanna Meske, Preston Strother, Lara Grice, Phil Austin, Jessica Ritchie, Cat Tomeny, Brett Beoubay, Anthony Michael Frederick, Brendan Aguillard, Victor Brunetta, Tina Parker

Eerst voelt het wat vreemd, een brilletje opzetten als de film begint. Je associeert het toch met een zonnebril en om er een op te zetten in een donkere bioscoop? Toch is het aangeraden direct de 3D bril op te zetten. Niet alleen omdat je anders een vreemd dubbel beeld ziet maar ook omdat ‘The Final Destination 3D’ meteen de vaart erin zet. De setting is een racebaan en je zintuigen worden optimaal geprikkeld door de harde muziek, het geronk van de motoren en het snelle camerawerk. En net als je gewend bent aan het 3D beeld gebeuren de eerste (smerige) ongelukken. Kabels snijden mensen doormidden, een vrouw krijgt een motorblok op zich en een versplinterde bank doorklieft een man. Gelukkig zijn deze dodelijke ongelukken – net zoals in alle andere films uit deze horrorreeks – nog een visioen van hoofdrolspeler Nick. Voordat het echt misgaat, weet hij met moeite zijn vrienden en een groot deel van de mensen om zich heen te overtuigen de tribune van de racebaan te verlaten. Niet iedereen overleeft de door de lucht vliegende auto’s, de ontploffingen en het instorten van de tribune, toch weet Nick een aantal dankbare mensen uit de klauwen van de dood te redden.

Na deze spetterende en redelijk lange introductie begint pas de titelsequentie. Jammer genoeg zakt de film daarna een beetje in. Het is wachten tot het volgende visioen van Nick zich openbaart. Wachten tot hij denkt door te hebben dat hij iets met deze visioenen kan doen – namelijk de dood van anderen voorkomen – en wachten totdat hij doorheeft dat – als het jouw tijd is om te gaan – hier niks tegen te doen is. Dat is immers de formule van de ‘Finale Destination’ films. de volgende twee spreekwoorden dekken de lading: Een ongeluk zit in een klein hoekje en Tegen de dood is geen kruid gewassen.

Voor wie niet oplet ligt het gevaar op de loer. In ‘The Final Destination 3D’ wordt dit maar al te fijntjes duidelijk gemaakt. Ook al zijn de visioenen van Nick niet altijd even duidelijk en ook al lopen de ongelukken daarna net iets anders, het geeft juist aan op hoeveel verschillende manieren dingen mis kunnen gaan. Dat geeft een naar gevoel wat de hele film aanhoudt en de makers hebben hier slim op ingespeeld. Een minpuntje echter bij ‘The Final Destination 3D’ zou kunnen zijn dat deze ongelukken niet altijd even geloofwaardig zijn. Ze hebben een wel heel hoog “ja hoor”-gehalte. Er vallen wel héél veel voorwerpen per ongeluk op hendels waardoor auto’s vanzelf gaan rijden, zwembadpompen op hol slaan en wasstraten niet meer bedienbaar zijn. Als je hier niet tegen kunt, moet je ‘The Final Destination 3D’ zeker niet gaan zien. Als je het wat luchtiger op kan nemen zie je er vooral de humor van in. Ook brengt het waar de liefhebber voor gekomen is: bloed.

Regisseur en ex-stuntman David R. Ellis had al eerder ervaring op gedaan met ‘Final Destination 2′ en had precies voor ogen wat hij wilde maken. Er werd een blik jonge, frisse acteurs open getrokken die bijna standaard bij een Hollywood horror film horen. Ook is er een verrassende rol van Mykelti Williamson (‘Lucky Number Slevin’, ‘Forrest Gump’). Williamson geeft de film iets meer diepgang als de beveiliger George die door zijn toedoen zijn gezin is verloren bij een ongeluk en er vrede mee heeft te sterven.

Het is even wennen, maar het kijken naar een 3D film biedt letterlijk en figuurlijk een extra dimensie. Bij een actie/horrorfilm als ‘The Final Destination 3D’ kan hier ook volop gebruik van gemaakt worden. De dodelijke voorwerpen komen op je afgevlogen en anders zijn het wel de bloedspetters. De wat ondergestofte formule blijkt nog steeds te werken en komt extra tot leven in 3D.

Barbara Plasmans

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 3 september 2009