The Final Sacrifice – Last Letters from Monte Rosa (2010)
Regie: Ari Taub | 90 minuten | actie, drama | Acteurs: Milton Welsh, Davidé Borella, Frank Licari, Achim Buchner, Markus Kirschbaum, Adán Latonda, Thomas Pohn, Rafael Quiles, Carmine Raspaolo, Dieter Riesle, Ralf Rittmeyer, Fabio Sartor, Dirk Schmidt, Stephan Schmützler, Frank Voß, Daniel Asher, C.J. Barkus, Gianluca Bianco, Hans-Dieter Brückner, Michael Castignetti, Rick Cavallaro, Dave Clauss, Pierluigi Corallo, Dan Costantini, Nick Day, Walter DeForest, Othmar Dickbauer, Emanuele Fortunati, Zura Kiria, Dirk Kölling, Alessandro Lombardo, Massimo Lozza, Guilio Lupori, Bob Manus, Francesco Mazzini
‘The Final Sacrifice’ kan op zijn minst een merkwaardige Amerikaanse productie worden genoemd. De film van regisseur Ari Taub (‘The Fallen) is gebaseerd op brieven die de Duitse nazi-soldaten naar hun familie stuurden tijdens de laatste dagen van de oorlog te Monte Rosa, Italië.
In ‘The Final Sacrifice’ zien we een Duitse defensieve reserve-eenheid die de opmars van de Amerikaanse troepen moet zien te vertragen. Hoewel er van de Amerikanen nog niet veel te zien is worden ze ingesloten door Italiaanse partizanen. De Duitse eenheid kampt onder meer met voedseltekort omdat de bevoorrading steevast door de partizanen wordt overvallen. Luitenant Brüchner wacht met smart op versterking van de nog loyale troepen van Mussolini. Wanneer deze arriveren blijken ze er niet veel beter aan toe te zijn dan de Duitse soldaten en bovendien stuit het hen tegen het hoofd om tegen landgenoten te moeten vechten.
De samenwerking tussen de Duitsers en de Italianen staat centraal in ‘The Final Sacrifice’. Er zijn geen grootschalige veldslagen of voortdurend contact met de vijand, maar de constante spanning tussen de Duitse en Italiaanse soldaten. Zoals verwacht verloopt dit in het begin nogal stroef, wat uitmondt in enkele vechtpartijen tussen de verschillende kampen maar krijgen de Duitse en Italiaanse officier toch al snel enig respect voor elkaar.
Authenticiteit en intimiteit, dat zijn de toverwoorden van de regisseur bij ‘The Final Sacrifice’. Hoewel de film is gebaseerd op de correspondentie van de nazi-soldaten zien we dit nauwelijks in de film terug. Zo af en toe zien we in de film dat deze brieven worden geschreven maar dit is zo fragmentarisch dat de impact ervan helemaal is verdwenen. De film had zo veel persoonlijker en aangrijpender kunnen zijn, zoals het geval is bij Clint Eastwoods’ ‘Letters from Iwo Jima’, wanneer je het contact met het thuisfront op een goede manier op het beeld had kunnen toveren. Dit is in feite het probleem bij de gehele film, fragmentatie van scènes zorgen voor het ontbreken van een interessante verhaallijn. Ook ontbreekt de binding met de soldaten zelf, iets meer karakteruitdieping had op zijn minst voor enige binding kunnen zorgen.
Het acteerwerk is redelijk tot zwak te noemen, wat opnieuw bijdraagt aan een gebrek van empathie. Een aantal scènes zijn ook te geromantiseerd, hierbij doelen we op de gevechten tussen de Italianen en Duitsers die meer koddig dan serieus overkomen. Zoals in de jaren vijftig en zestig op het witte doek acteurs geslagen werden, waarbij het overduidelijk was dat iemand niet echt werd geraakt, maar deze toch neergaat, zien we de acteurs in ‘The Final Sacrifice’ ook ‘vechten’. Dat mag nu toch eigenlijk niet meer voorkomen.
‘The Final Sacrifice’ is een film met een bijzonder idee, namelijk een intieme inkijk bij de samenwerking tussen de Duitse en Italiaanse soldaten. Helaas scheelt er nog wel wat aan de uitwerking met als belangrijkste probleem dat de regisseur het niet lukt om binding met de film/personages te krijgen. Een gemiste kans.
Meinte van Egmond