The Five Senses (1999)

Regie: Jeremy Podeswa | 105 minuten | drama | Acteurs: Molly Parker, Gabrielle Rose, Elize Frances Stolk, Nadia Litz, Mary-Louise Parker, Daniel MacIvor, Philippe Volter, Clinton Walker, Astrid van Wieren, Brendan Fletchter, Paul Bettis, James Allodi, Gavin Crawford, Sandi Stahlbrand, Amanda Soha

Nothing can cure the soul but the senses. Just as nothing can cure the senses but the soul is een citaat van Oscar Wilde dat als motto van deze film gezien zou kunnen worden.

‘The Five Senses’ is een intelligent geconstrueerde film. Het scenario is als een labyrinth, en bestaat in feite uit de afzonderlijke verhalen van de vijf hoofdpersonen, verbonden door de overkoepelende en verbindende verhaallijn van het verdwenen kind. Deze Canadese film won de prijs voor de beste film van het jaar 1999 op het Filmfestival van Toronto.

De vijf hoofdrolspelers verpersoonlijken door hun obsessie voor een bepaald zintuig, of juist totaal gebrek aan gebruiksvermogen van een zintuig, een karikatuur. Wie laat zich nu, net als hoofdpersonage Robert, puur en alleen door zijn neus leiden in de zoektocht naar een geliefde?

Tegelijkertijd zijn de personages, ondanks hun karikaturale inslag, toch echte mensen die een ontwikkeling doormaken waarmee iedereen zich kan identificeren. Hun zoektocht naar intimiteit en liefde, het centrale thema van de film, is universeel. De acteurs zetten hun personages natuurgetrouw en integer neer.

De hoofdpersonages bevinden zich op een cruciaal punt in hun leven en zijn in het beginstadium van de film allemaal zoekende. Jammer is dat de karakters ondanks deze ontwikkelingen eendimensionaal en afstandelijk blijven. Ze roepen niet veel emoties op. Met geen van de karakters ontwikkel je een echte band, hetgeen een ongewenst afstandelijk gevoel geeft. Het tevergeefse verlangen om dichter bij de personages te willen komen, frustreert je als kijker. Juist omdat het centrale thema maakt dat je je zo makkelijk met hen zou kunnen en willen vereenzelvigen, maakt dat dit een gemiste kans is.

Het karakter van de film is vooral rustig en langzaam. De cameravoering is prachtig met veel beelden waarin het licht een hoofdrol speelt. Er zijn opvallend veel tegenlichtbeelden, die bijdragen aan de rustige uitstraling. Deze rustige en langzame beelden staan in schril contrast tot de onrust van de hoofdpersonen. De strakke vioolmuziek accentueert het ietwat cleane karakter van de film nog eens extra. Deze tegenstelling werkt goed en maakt de film sterk en interessant.

De film is merkbaar met veel aandacht, liefde en zorg gemaakt. De gevoelens van de hoofdrolspelers zijn vaak niet overduidelijk, maar juist net onder de oppervlakte aanwezig. Dit maakt dat de film behoorlijk wat vraagt van de intuïtie en het inlevingsvermogen van de kijker. Ook zorgt het ervoor dat je nadat de film is afgelopen, nog even nodig hebt hem op je te laten inwerken. Dit gecombineerd met integer acteerwerk, mooie beelden en een interessant verhaal, gegoten in een intelligente en originele vorm, maakt ‘The Five Senses’ een aanrader. Een film om in alle rust naar te kijken en na afloop langzaam te laten “landen”.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 4

Bioscooprelease: 3 februari 2000