The Front Page (1974)

Regie: Billy Wilder | 105 minuten | komedie, drama | Acteurs: Jack Lemmon, Walther Matthau, Susan Sarandon, Vincent Gardenia, David Wayne, Allen Garfield, Austin Pendleton, Charles Durning, Herb Edelman, Martin Gabel, Harold Gould, Cliff Osmond, Dick O’Neill, Jon Korkes, Lou Frizzell, Paul Benedict, Doro Merande, Noam Pitlik, Joshua Shelley, Allen Jenkins, John Furlong, Biff Elliot, Barbara Davis, Leonard Bremen, Carol Burnett

Op zijn zestiende ontvluchtte Ben Hecht (1894-1964) een slaapstadje in Wisconsin om het te gaan maken in Chicago. Daar zwierf hij door de straten en was naar eigen zeggen kind aan huis bij bordelen, politiebureaus, rechtbanken, theaters, gevangenissen, saloons, achterbuurten, inrichtingen, chique feestzalen en boekwinkels en was hij ooggetuige van brandstichting, opstootjes en moordpartijen. Hij ging de journalistiek in en groeide uit tot een alom gerespecteerde reporter voor eerst The Chicago Journal en later The Chicago Daily News. Na de Eerste Wereldoorlog werd hij als correspondent naar Berlijn gestuurd en in 1921 bracht hij zijn eerste roman uit. Hij waagde zich ook aan toneelstukken en samen met Charles MacArthur, een vriend en collega-journalist, verhuisde hij halverwege de jaren twintig naar New York om zich volledig toe te leggen op toneel- en filmscenario’s. In Hollywood zou hij voornamelijk bekend worden vanwege zijn misdaadthrillers en zijn screwball comedies. Hechts bekendste scenario’s zijn ‘Scarface’ (1932), ‘Wuthering Heights’, ‘It’s a Wonderful World’ (beide 1939), de Hitchcock-films ‘Spellbound’ (1945) en ‘Notorious’ (1946) en ‘Monkey Business’ (1952) met Cary Grant en Marilyn Monroe (al schreef hij aan tientallen andere bekende films mee, soms zonder dat hij daar de credits voor kreeg). Maar verreweg het vaakst verfilmd is ‘The Front Page’, een toneelstuk dat MacArthur en Hecht in 1928 schreven. De eerste verfilming, door Lewis Milestone, stamt uit 1931; bekender is de geweldige versie van Howard Hawks uit 1940, die er onder de titel ‘His Girl Friday’ een van de meest legendarische screwball comedies van wist te maken.

Billy Wilder, normaal gesproken geen fan van remakes, werd door filmproducent Jennings Lang begin jaren zeventig verleid om van zijn geloof af te stappen en toch een keer een remake te maken, van Ben Hechts en Charles MacArthurs succesnummer ‘The Front Page’. Wilder was zelf ook ooit begonnen als journalist en het vak had nog altijd een sterke aantrekkingskracht op hem. “Een verslaggever was een prestigieuze kerel in die tijd; zoals hij zijn hoed en regenjas droeg, en zijn branie; de kameraadschap met zijn collega’s, met de plaatselijke politie; er altijd als de kippen bij wanneer er wat gebeurde.” Wilder besloot het verhaal niet naar de moderne tijd te halen, maar het zich te laten afspelen in 1929, vooral omdat de krant halverwege de jaren zeventig zijn functie als belangrijkste brenger van het nieuws al had moeten afstaan aan de televisie. In tegenstelling tot ‘His Girl Friday’ is het personage Hildy Johnson ‘gewoon’ weer een man; hij wordt in Wilders versie van ‘The Front Page’ (1974) gespeeld door niemand minder dan Jack Lemmon. Wilder en Lemmon hadden een bijzondere vriendschap, die al had geresulteerd in bijzonder geslaagde samenwerkingen in ‘Some Like it Hot’ (1959), ‘The Apartment’ (1960) en – in mindere mate – ‘Irma La Douce’ (1963) en ‘Avanti!’ (1972). Met Walter Matthau maakten ze in 1966 ‘The Fortune Cookie’ en Wilder draaide speciaal voor Lemmon en Matthau zijn pensioen terug om gezamenlijk zijn allerlaatste film ‘Buddy, Buddy’ (1981) te maken. De derde film die de drie heren samen maakten, was ‘The Front Page’.

Hildebrand ‘Hildy’ Johnson (Jack Lemmon), sterreporter van The Chicago Examiner, heeft pas ontslag genomen om met zijn verloofde Peggy Grant (een jonge Susan Sarandon) in het huwelijksbootje te stappen en een nieuwe carrière te beginnen. Zijn meedogenloze, egocentrische hoofdredacteur Walter Burns (Walter Matthau) wil hem echter dolgraag behouden voor de krant en gooit alles in de strijd om Hildy over te halen om te blijven. Ontkennen, vloeken en lokkertjes blijken niet te werken, dus moet Burns dieper in zijn trukendoos graven om een manier te vinden om zijn beste man te behouden. Het is de dag voordat de beruchte, ter dood veroordeelde communist Earl Williams (Austin Pendleton) geëxecuteerd wordt, en heel Chicago wacht met ingehouden adem tot het zover is. Elke krant in de stad heeft een mannetje gestuurd om met het beste, meest spectaculaire of sappigste verhaal terug te keren en Burns stuurt Hildy. Die moet eigenlijk een trein halen om zich bij zijn verloofde te voegen en is aanvankelijk niet geïnteresseerd in het verhaal rond Earl Williams. Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan, zeker wanneer de ter dood veroordeelde weet te ontsnappen en plotseling voor Hildy’s neus weer opduikt!

Wilder vond ‘The Front Page’ zelf zeker niet een van zijn beste films – hij kreeg spijt van het feit dat hij zich had laten overhalen om een remake te maken – maar daarmee doet hij zichzelf tekort. Deze film is namelijk hilarisch en dat komt voor een belangrijk deel op het conto van het legendarische duo Lemmon-Matthau. Vooral Matthau steelt de show als de gewiekste hoofdredacteur, die alles uit de kast haalt om zijn belangrijkste reporter te behouden. Lemmon is wat meer ingetogen als de lobbes die zich maar weer voor het karretje laat spannen. De messcherpe dialogen druipen van het cynisme en worden in sneltreinvaart op de kijker afgevuurd en de jachtige sfeer van het krantenwereldje wordt treffend in beeld gebracht. Wilder sluit zijn film ook nog eens op een geweldige wijze af, met zijn eigen variant op hoe het de personages vergaan is. Natuurlijk zijn er ook kanttekeningen te maken; naar het einde toe stapelen de gebeurtenissen zich net even te snel op en sommige personages zijn nogal karikaturaal (Carol Burnetts prostituee Mollie Malloy bijvoorbeeld). En Susan Sarandon komt jammer genoeg totaal niet uit de verf. Maar de synergie tussen Lemmon, Matthau en Wilder is onmiskenbaar, het scenario van Hecht en MacArthur staat nog altijd als een huis. In combinatie met het daverende tempo en de soms flauwe maar over het algemeen fantastische humor maakt dat van ‘The Front Page’, net als ‘His Girl Friday’ overigens, een must-see voor de liefhebber van het betere komische werk.

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 12 juni 1975