The Glass Bottom Boat (1966)

Regie: Frank Tashlin | 110 minuten | komedie, romantiek, musical | Acteurs: Doris Day, Rod Taylor, Arthur Godfrey, John McGiver, Paul Lynde, Edward Andrews, Eric Fleming, Dom DeLuise, Elisabeth Fraser, Dick Martin, George Tobias, Alice Pearce, Ellen Corby

In deze ongecompliceerde maar komische film schittert Doris Day als de stuntelige, en sympathieke jonge weduwe Jenny, wiens leven op zijn kop komt te staan als ze weer verliefd wordt. De film is fijn om naar te kijken door de zestiger jaren onschuld en het leuke acteerwerk.

Day speelt dus Jennifer Nelson, die als weduwe alleen woont samen met haar hond, twee vogels en wat vissen. Ze is secretaresse bij het bedrijf waar ook de charmante Bruce Templeton werkt. Hij heeft een bijzondere uitvinding gedaan en bewaart de formule daarvan in een extra beveiligde kluis, omdat de beveiliging denkt dat er spionnen naar op zoek zijn. Bruce vraagt Jenny om zijn biografe te worden, zodat hij haar makkelijker kan versieren. Vanaf dat moment verdenkt de beveiliging haar ervan de spion te zijn, en wordt ze overal gevolgd. Als Jenny op haar beurt daar weer achter komt, besluit ze iedereen goed terug te pakken.

Het verhaal lijkt een James Bond parodie te zijn, vooral ook door de vele technische snufjes die in de film voorkomen, en waar 007 ook altijd mee omringd wordt. In het prachtige huis van Bruce gaat werkelijk alles elektrisch, iedere boekenkast kan met een druk op de knop geopend worden zodat een enorme inloopkast verschijnt. In de keuken gaat al helemaal alles automatisch; zo is er voor ieder stuk keukengerei een apart knopje, waarmee de hulpmiddelen uit geheime vakjes tevoorschijn komen. En als er toch iets gemorst wordt, komt er meteen een soort robot annex stofzuiger tevoorschijn, die de rommel opruimt.

Het is allemaal zeker erg geestig, maar zo af en toe kan de film net iets te flauw worden. De slapstickachtige grappen met taarten, ladders, zwembaden en meer van dat soort hulpmiddelen, zijn soms een tikkeltje voorspelbaar, waardoor het nooit echt hilarisch wordt. Gelukkig speelt Doris Day wel heel charmant, en zorgt zij ervoor dat de grappen toch nog geslaagd overkomen. Ook de liedjes in de film komen een beetje dubbel over. Omdat ze door Day gezongen worden, hebben ze wel iets symathieks, maar een overweldigende zoetsappigheid is helaas het onvermijdelijke gevolg.

Misschien is het ook gewoon jaren 60 humor, geplaatst voor een prachtig jaren 60 decor, met de alleraardigste jaren 60 pakjes en jurkjes waarin Jenny telkens verschijnt, met bijpassend jaren 60 kapsel. Je moet er misschien van houden, of er tenminste zin in hebben, maar als dat dan zo is, heb je aan deze film wel een goede.

Ruby Sanders