The Green Fog (2017)
Regie: Guy Maddin, Evan Johnson, Galen Johnson | 73 minuten
Het moest een ode worden aan de stad San Francisco en de vele films en tv-series die er werden opgenomen, maar werd veel meer dan dat. Bij het samenstellen van hun slotfilm voor de jubileumeditie van het internationale filmfestival in de Californische stad – het San Francisco International Film Festival bestond in 2017 precies zestig jaar – ontdekten filmmaker Guy Maddin en de gebroeders Evan en Galen Johnson tijdens het uitpluizen van beelden uit meer dan tweehonderd films een rode draad die ze niet hadden verwacht. Telkens stuitten ze op thema’s uit Alfred Hitchcocks klassieker ‘Vertigo’ uit 1958. En omdat ze toch nog zochten naar een geraamte waaromheen ze hun filmcollage konden opbouwen, kozen ze de verhaallijn van ‘Vertigo’ als (losse) structuur voor ‘The Green Fog’ (2017). Waar ze in eerste instantie vooral zochten op beelden die bij elkaar pasten of op elkaar aansloten, besloten ze nu om Hitchcocks meesterwerk met beeldfragmenten uit andere films na te bootsen. Het resultaat is een waanzinnige beeldcollage waar vooral de ware filmnerd van zal kunnen smullen. Want als je ‘Vertigo’ niet kent en de rode draad mist, kun je dit fraaie staaltje experimenteel film maken waarschijnlijk niet op waarde kunnen schatten.
Uiteindelijk hebben Maddin en de Johnson-broers beeldmateriaal uit zo’n honderd films en series gebruikt in hun film, die in totaal 62 minuten duurt. Voor de hand liggende en bekende titels als ‘Dark Passage’ (1947, ‘Dirty Harry’ (1971) en ‘Basic Instinct’ (1992) en tv-series als ‘Hill Street Blues’ worden afgewisseld met obscuurder werk en fragmenten uit commercials en videoclips. Oud en nieuwer beeldmateriaal. Talloze bekende acteurs komen voorbij: Humphrey Bogart, Joseph Cotten, Joan Crawford, Lana Turner, Michael Douglas, Rock Hudson, Anthony Quinn, Karl Malden – het is slechts het topje van de ijsberg. Alleen dat is al smullen voor de ware filmbuff. Maar één vluchtig shot is daadwerkelijk afkomstig uit ‘Vertigo’. Je krijgt gelijk een beeld van de hoeveelheid films die er gedurende pak-‘m-beet honderd jaar – de oudste filmbeelden die gebruikt werden komen uit ‘Greed’ (1924) – in San Francisco zijn opgenomen en hoeveel iconische shots dat heeft opgeleverd. Van achtervolgingsscènes (al dan niet op hoogte) via de familievetes van de rich & famous tot heftige aardbevingen; San Francisco staat er, in elk geval als filmstad, bekend om. Maddin en de gebroeders Johnson overgoten hun collage met de groene mist uit de titel van hun film die digitaal werd aangebracht om de mystiek te verhogen.
De dialogen zijn grotendeels weggelaten, wat resulteert in vervreemdende, woordeloze gesprekken die door de montage een bepaalde lading krijgen die op de lachspieren werkt. Deze absurdistische humor geeft een extra dimensie aan de film. Dankzij het minutieus uitgevoerde montagewerk van Evan en Galen Johnson sluiten de scènes naadloos op elkaar aan en door op een slimme manier scènes aan elkaar te plakken creëren ze nieuwe vervreemdende, droogkomische situaties; Michael Douglas uit ‘Hill Street Blues’ die zichzelf op tv in ‘Basic Instinct’ een carrière in showbusiness aanraadt bijvoorbeeld. De liefde van de makers voor film sijpelt zelfs door in de score van Jacob Garchik, waarin flarden van soundtracks uit allerlei periodes van Hollywood voorbijkomen en waarin een hoofdrol is weggelegd – uiteraard – voor Bernard Herrmann, met wie Hitchcock veelvuldig samenwerkte. De muziek wordt overigens ingespeeld door het Kronos Quartet. Ben je geen grote filmfanaat, dan is het op het eerste gezicht chaotische en incoherente ‘The Green Fog’ allicht niet jouw cup of tea. Is film je lust en je leven, laaf je dan aan deze verrassend grappige viering van San Francisco als filmstad en neem de ode aan ‘Vertigo’ als aangename bonus op de koop toe.
Patricia Smagge
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 8 augustus 2019