The Green Hornet (2011)

Regie: Michel Gondry | 115 minuten | actie, komedie, thriller, misdaad | Acteurs: Seth Rogen, Cameron Diaz, Jay Chou, Christoph Waltz, Edward Furlong, Tom Wilkinson, Edward James Olmos, Analeigh Tipton, Chad Coleman, Jennifer Glasgow, David Harbour, Eddie Rouse, Sarah Skeeters, Robert Clotworthy, Jill Remez, Sterling Cooper, Carl Ciarfalio, Joe O’Connor, Joshua Erenberg, Torin Sixx

Luchtige en tamelijk vermakelijke superheldenfilm, die er visueel erg sterk uitziet en zeker zo zijn momenten heeft, maar over de hele linie veel te rommelig is om indruk te maken. Het grootste mankement is dat ‘The Green Hornet’ er voor een groot deel niet in slaagt om komedie en actie met elkaar te verbinden.  En laat het nu juist de bedoeling zijn geweest om een komische actiefilm (of een actiekomedie) te maken, aldus hoofdrolspeler Seth Rogen, die ook – met Even Goldberg – het scenario schreef.

Dat Rogen wel raad weet met komedie heeft hij inmiddels bewezen, maar een geloofwaardige actieheld is hij daarmee nog niet, hoezeer hij ook getraind heeft. En als tot overmaat van ramp zijn komische talent maar deels uit de verf komt, helpt een zichtbaar atletischer lichaam ook niet. Wat vooral opvalt is dat zijn Britt Reid vooral een onsympathieke vent is. Rogen heeft die twinkelende oogopslag die hem een soort van charmante schavuit had moeten maken, die alles kan maken en toch geliefd is. Helaas faalt hij daar jammerlijk in, omdat het karakter van Britt Reid, zoals hij dat zelf geschreven heeft, eigenlijk maar een naar mannetje is. Ook valt er niet aan te ontkomen dat Kato (Jay Chou) eigenlijk zijn bediende is en hun verhouding dus allerminst op hetzelfde niveau staat. Rogen en Chou doen hun best om dat probleem te omzeilen door er grappen over te maken – die soms mislukken – en als rivalen te strijden om de gunsten van secretaresse Lenore Case (Cameron Diaz), wat ook mislukt. Het enige wat ze gemeenschappelijk lijken te hebben, is hun afkeer van James Reid (Tom Wilkinson), die voor Kato een onaangename werkgever en voor Britt een onaangename vader was. Maar zelfs dat wordt halfslachtig uitgewerkt, op de openingsscène na, waarin een jonge Britt door zijn vader terecht wordt gewezen.

Wel hebben Rogen en Chou samen wel een chemie en zijn er ook genoeg leuke momenten. Het grappigst is nog wel al ze slaags raken en Kato de arrogante Britt alle hoeken van de kamer èn van het huis laat zien. Toch is het Christoph Waltz die de show steelt in een ondankbare rol als de gangster Chudnofsky. Waltz speelt hem een nonchalante mengeling van naïviteit en dreiging, die herinneringen oproept aan zijn Oscar-winnende rol in ‘Inglourious Basterds’. Zijn introductiescène is meteen ook de beste scène uit de film, waarin hij de confrontatie een ambitieuze drugsbaron (James Franco in een prachtige cameo als Danny “Chrystal” Clear). Waltz speelt de schurk met de midlife crisis met verve, ook al had ook dit karakter beter geschreven kunnen worden.   Met de actie zit het echter wel snor. De film heeft veel vaart en wordt energiek in beeld gebracht. De film heeft een aantal memorable momenten (zo zorgt Coolio’s “Gangsta’s Paradise” bijvoorbeeld voor een gulle lach) en verveelt geen seconde.

Regisseur Gondry heeft een oog voor visuele flair en hij laat tevens zien dat hij met actiescènes ook goed uit de voeten kan. Het is bij deze scènes dat de 3-D effecten het beste tot hun recht komen, vooral met de “Kato vision”, die laten zien waarom Kato zich goed is in vechten. De (auto)achtervolgingen zijn goed vormgegeven, waarbij het fraaiste special effect de “Black Beauty” is, de klassieke auto die de Green Hornet en Kato gebruiken tijdens hun nachtelijke avonturen. Het is dezelfde auto die in de tv-serie uit de jaren 60 werd gebruikt. Toen was de Black Beauty gloednieuw en geavanceerd, nu heeft het een prima retro look – en heeft het allerlei hedendaagse snufjes waar James Bond of Batman zich niet voor zouden hoeven schamen. Over de tv-serie gesproken: er zit ook een klein eerbetoon aan Bruce Lee (die destijds Kato speelde) in deze film. In de bijrollen zijn bekende en goede acteurs gecast: de al genoemde Wilkinson en Diaz en Edward James Olmos als de loyale krantenman Axford. Maar wat ze nu eigenlijk te doen hebben, blijft onduidelijk. Wilkinsons en Olmos’ capaciteiten worden schandalig onderbenut, wat de vraag oproept waarom zulke karakteracteurs in inhoudsloze rollen gecast worden. Maar het is vooral Diaz’ rol die totaal overbodig lijkt. Het is nogal vergezocht dat een journaliste annex criminologe als tijdelijke secretaresse voor Britt gaat werken. Ongetwijfeld had vader James ook een secretaresse. Wat is daarmee gebeurd, dat er überhaupt een vervangster nodig was? Het blijft een mysterie. Nominaal is de rol van Lenore dat ze op basis van haar ervaring een misdaadprofiel van The Green Hornet opstelt, waar Britt en Kato zich vervolgens keurig aan houden. Het wordt in de film weliswaar aangestipt, maar wederom zo slordig uitgewerkt, dat je het als kijker haast zou vergeten. Het is een vreemde gewaarwording om naar een aaneenschakeling van dergelijke gemiste kansen te kijken.

Toch is ‘The Green Hornet’, ondanks het vergooide potentieel, geen tijdverspilling. De film biedt genoeg vermaak, flitsende actie en stunts en een aantal geslaagde grappen om een niet al te kritische filmkijker tevreden te stellen. Wie dus met lage verwachtingen begint, zal zeker niet teleurgesteld raken.

Hans Geurts

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 13 januari 2011