The Grudge (2004)
Regie: Takashi Shimizu | 91 minuten | horror | Acteurs: Sarah Michelle Gellar, Jason Behr, Bill Pullman, KaDee Strickland, Grace Zabriskie, Clea DuVall, Ted Raimi, William Mapother, Rosa Blasi
Waarom kan Hollywood een goede film niet met rust laten? Waarom moet er altijd een remake gemaakt worden? Is het echt zo lastig om ondertiteling te lezen? Blijkbaar wel. Sinds het kassucces van de remake ‘The Ring’ is een nieuwe bron van originele films aangeboord, namelijk de Japanse horror. Werden er eerst Franse intellectuele films vernaggeld in Amerikaanse script en was eind jaren negentig een intense fascinatie voor remakes van Spaanse films (onder andere ‘Abre los Ojos’ als ‘Vanilla Sky’) nu gaan we naar het oosten.
‘The Ring’ was een ijzingwekkende remake van de Japanse ‘Ringu’ trilogie. De film was een daverend succes waardoor het startsein werd gegeven voor tal van andere remakes. We krijgen binnenkort ‘The Ring 2’ (‘The Ring 3’ staat ook al gepland) en ‘Dark Water’ (met Jennifer Connelly), maar eerst dus ‘The Grudge’. De Amerikaanse Grudge is gemaakt door Takashi Shimizu, die ook het origineel verfilmde. Hij heeft een mooie cinematografische stijl en dat redt de film nog enigszins. Zijn beelden zijn zeer indrukwekkend. Het extra geld dat hij heeft gekregen voor de Amerikaanse versie heeft hij goed besteed. Nog nooit heeft het enge oogwit van twee ogen die in beeld verschijnen er zo mooi uitgezien. Gelukkig heeft hij de filmmaatschappij ook zover gekregen om het verhaal nog steeds in Japan af te laten spelen. De beklemmende sfeer van Japanse oude traditionele huizen gemixt met de moderne onpersoonlijke wolkenkrabber vindt je alleen in Tokyo. Het mysterieuze Japan levert ook een intrigerende achtergrond voor het verhaal. Het land heeft juist een mythische en spirituele identiteit. We zien het land als een land waar spiritualiteit en mystiek hoogtij vieren.
Helaas heeft de westerse kijker moeite om zich te identificeren met een Japanse dame dus speelt de blonde Sarah Michelle Gellar de hoofdrol. Gellar is vooral bekend uit de tv-hit “Buffy the Vampire Slayer”. Gellar is eigenlijk alleen een mooi gezichtje (hoewel ook daar de meningen over verschillen). Ze krijgt dan ook niet meer te doen dan vooral langzaam haar hoofd te draaien in de richting van een verrassend geluid. De film volgt namelijk een andere tactiek. Het hoofdpersonage krijgt niet zo heel veel filmtijd. En dat is dan ook het enige verrassende aan deze film. Er worden verschillende verhaallijnen verteld die verspringen in tijd. Alle verhaallijnen hebben eigenlijk dezelfde uitkomst namelijk de dood van de personages (dit is toch geen verrassing of wel?), waardoor de film keer op keer hetzelfde stramien volgt. De personage denkt in eerste instantie dat alles in orde is, maar hoort dan toch vreemde geluiden. Vervolgens gaat de personage op onderzoek uit en sterft een angstige dood. En dat keer op keer op keer. Uiteindelijk krijgen we een verklaring voor de woede, ‘rage’, die in het huis hangt. Maar die verklaring is zo ver gezocht en onlogisch dat de film sterker was geweest om die achterwege te laten. Waarom Geller uiteindelijk de verklaring leert is even ongeloofwaardig als Geller’s Japans.
Japanse horror staat niet bekend om de meest logische verhaallijnen maar ze zijn succesvol om de zeer duistere en werkelijk angstaanjagende scènes. Schrikmomenten, schreeuwende stemmen, en onverwachte spookachtige gezichten. Takashi Shimizu doet zijn best maar nergens willen de enge scènes echt angstaanjagend worden. Dat lukte gek genoeg wel in het origineel. De beelden zien er veel mooier uit maar daarmee ook minder angstaanjagend. Speciale vernoeming gaat nog uit naar het geluid. Het geluid is enger dan het beeld, het krakende geluid zal nog even in je oren doorklinken. Helaas, geluid is belangrijk, maar film is toch vooral een beeldend medium en met alleen enge geluiden kom je er niet.
Als je echt bang wilt zijn en slapeloze nachten wilt doorstaan huur dan de originele films. ‘Ringu’ is moeilijk te volgen maar vele malen enger dan ‘The Ring’. Datzelfde geldt voor deze ‘The Grudge’, deze middelmatige remake is niet te vergelijken met de zeer enge ‘Grudge’. Het Japans is even wennen en wellicht vind je de manier van verhaal vertellen iets uitdagender dan de Amerikaanse manier, maar het is het waard.
Redactie Cinemagazine
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 6 januari 2005