The Gymnast (2006)
Regie: Ned Farr | 96 minuten | drama | Acteurs: Dreya Weber, Addie Yungmee, John Lee Ames, Andrew Ableson, David De Simone, Ronald Drewes, Paul A. Hicks, Tony Horton, Amy Lemons, Allison Mackie, Kathe E. Mazur, Maggie Mellin, Fred Ornstein, Tricia Small, Mam Smith, Jeff Sugarman, Stef Tovar
‘The Gymnast’ is een intelligent gemaakte film die veel prijzen won op Gay and Lesbian festivals in de Verenigde Staten. Hoewel er inderdaad een lesbische relatie centraal staat, draait ‘The Gymnast’ niet alleen daarom. Veel meer gaat het over de psychologische ontwikkeling van een vrouw die zich gevangen voelt in haar leven en door een aantal gebeurtenissen steeds meer controle en vrijheid krijgt. Het idee voor de film kwam van het echtpaar Ned Farr en Dreya Weber. Farr schreef en regisseerde de film, Weber produceerde en speelde de hoofdrol.
Haar Jane Hawkins is een ongelukkige vrouw. Enerzijds wil ze graag zwanger worden (hoewel ze al over de veertig is), anderzijds is haar huwelijk met de botte, onverschillige David (David De Simone) een mislukking. In een aantal effectieve scènes wordt duidelijk uiteengezet waarom hun huwelijk aan het stuklopen is – al wordt David (zoals de meeste mannen in deze film) wel erg stereotiep neergezet. Jane is masseuse, maar is duidelijk ook ongelukkig met haar baan. Totdat er een omslag komt: één van haar klanten blijkt haar oude teamgenoot in het gymnastiekteam te zijn. Deze Denise (Allison Mackie) opent haar ogen voor gemaake fouten, al blijkt ook haar advies niet altijd even verstandig. Jane besluit dan bij een sportschool langs te gaan, waar ze door haar trauma door haar ongeluk al jaren niet meer geweest is. Daar wordt ze herkend door de docente Nicole (Mam Smith), die haar achterna rent als Jane naar buiten vlucht. Zij vraagt Jane of ze deel uit wil maken van het “aerial dancing” team dat zij op wil zetten. Het eerste kwartier zit zo vol met rake schetsen uit een huwelijksleven en iets te gemakkelijk bedachte “toevallige” ontmoetingen.
Het is pas daarna dat de film (letterlijk) een hoge vlucht neemt, als het fantastische acrobatische stuntwerk in de lucht plaatsvindt. Jane gaat trainen met de Koreaanse danseres Serena (Addie Yungmee) die in het begin bewonderend tegen haar opkijkt. Zo zegt ze in een luchtig moment dat Jane een Tarzan is, gezien het gemak waarmee ze zich aan haar armen ophijst. Gaandeweg blijkt dat Serena en Jane meer gevoelens voor elkaar krijgen, wat leidt tot intense gesprekken. Maar de non-verbale communicatie als de twee vrouwen tussen de doeken hun ingewikkelde kunsten vertonen is eigenlijk nog veel sprekender. Hun kunsten zijn echt adembenemend, ook zonder bijbehorende metaforen en onderliggende boodschappen en hun trainingen en optreden wordt ook schitterend in beeld gebracht. Regisseur Farr weet de belangrijkste ontwikkelingen goed voor het voetlicht te brengen en trapt niet in de melodramatische valkuilen, waardoor het niveau behoorlijk hoog blijft. Degenen die hopen op veel lesbische scènes met veel naakt, komen bedrogen uit. Wat er getoond wordt, is minimaal, altijd ten dienste van het verhaal en smaakvol gefilmd.
Het einde van de film (terwijl de aftiteling al loopt) is wellicht voor sommigen wat overdreven in symboliek, maar binnen de context van de film een passend slot. Zeer de moeite waard, ondanks het beperkte budget en de grotendeels onbekende acteurs.
Hans Geurts