The Hip Hop Project (2006)
Regie: Matt Ruskin | 88 minuten | documentaire | Acteurs: Chris Kazi Rolle, Doug E. Fresh, Diana Princess Lemon, Christopher Cannon Mapp, Russell Simmons, Sway, Bruce Willis
Een van de bijzondere aspecten van dit project is, dat het is opgezet om hiphop uit het bekende straatje te krijgen. Chris Rolle maakt er voor de jongeren een groot ding van zichzelf uit te dagen eens geen negatieve of agressieve lyrics te schrijven. Niet vanuit een soort misplaatste Christelijke moraal; hij stelt dat het niet persoonlijk is en afstand schept en daagt de rappers uit écht over zichzelf te schrijven, vanuit kwetsbaarheid. Chris stelt: alleen als je werkelijk bij jezelf blijft, kun je mensen echt raken en inspireren.
Hij heeft nog heel wat meer van dit soort wijsheden in zijn rugzakje en lijkt ze ook, met succes, in praktijk te brengen. De jongeren, die stuk voor stuk zeer getalenteerde rappers blijken, transformeren werkelijk. De raps worden persoonlijker, opener en ongewoon krachtig, waarmee een belangrijk doel is behaald: de rap uit die negatieve “bitch, nigga, fuck” sfeer te halen en toch krachtig te zijn. Dit alles dankzij Chris’ workshops die veel weg hebben van de zelfconfronterende trainingen die bijvoorbeeld acteurs ondergaan.
Het programma vordert en er moeten stappen ondernomen worden het geheel naar het volgende level te tillen: een album opnemen, het album aan de man brengen en nog meer van die zaken, zoals de mediatraining. En daar is ineens Bruce Willis met een zak vol geld! Er wordt een album opgenomen en een presentator van MTV wordt uitgenodigd om de rappers te leren niet saai en teruggetrokken te zijn op tv. Hij daagt hen uit hun zegje te doen en krijgt vervolgens in een ter plekke geïmproviseerde rap van de jonge ‘Cannon’ een koekje van eigen deeg, ongeëvenaard!
Als verhaal blijft het redelijk boeien, al zijn er wat inzakkers en moet hiphop je wel een beetje aanspreken. Echt inspirerend zijn de zichtbare ontwikkelingen en het besef van de schoonheid van dit initiatief. Ontroerend is de scène waarin Chris besluit de confrontatie aan te gaan met zijn biologische moeder, die hem verstootte toen hij veertien was. Verder zitten hier en daar wat gebruikelijke interviews en wordt het geheel mooi stilistisch, zij het niet te overdreven, omkleed met mooie beelden van Brooklyn en andere stadsgezichten. Uiteindelijk geen documentaire die zich door verhaalvorm en opbouw speciaal onderscheidt, maar wel door inspirerende inhoud en hoge muziekkwaliteit.
Arjen Dijkstra
Waardering: 3.5
Speciale vertoning: Cinemix filmfestival 2007