The Hotel New Hampshire (1984)
Regie: Tony Richardson | 108 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Rob Lowe, Jodie Foster, Paul McCrane, Beau Bridges, Lisa Banes, Jennifer Dundas, Seth Green, Wally Aspell, Nastassja Kinski, Joely Richardson, Wallace Shawn, Jobst Oriwol, Linda Clark, Nicholas Podbrey, Norris Domingue, Matthew Modine, Wilford Brimley, Cali Timmins, Dorsey Wright, Richard Jutras, Johnny O’Neil
Met zijn vierde roman, ‘The World According to Garp’ uit 1978, verwierf de Amerikaanse schrijver John Irving wereldfaam. Lang zag het er niet naar uit dat het ooit wat zou worden met Irving. Van zijn eerste twee boeken wist hij er slechts 7.000 te slijten en zijn derde boek deed het nog minder goed, zodat halverwege de jaren zeventig op zoek moest naar een nieuwe uitgever. E.P. Dutton hapte, na het lezen van de ruwe versie van ‘Garp’, toe en daar zal hij geen spijt van hebben gekregen want Irvings vierde roman werd een enorm succes. Het was niet alleen het meest verkochte boek van de jaren zeventig in de Verenigde Staten, het werd tevens een heus cultureel fenomeen. Zeker toen er een flinke reclamecampagne tegenaan werd gegooid – op een in de boekenwereld ongekend grote schaal – gingen de boeken als warme broodjes over de toonbank; van de tweede druk werden ruim drie miljoen exemplaren verkocht. Irving haalde de cover van Time Magazine, er verscheen merchandise en het boek won diverse prijzen, waaronder de prestigieuze American Book Award. Uiteraard werd het boek ook verfilmd.
De verwachtingen voor de opvolger van ‘Garp’ waren logischerwijs hooggespannen. ‘The Hotel New Hampshire’ kreeg wisselende kritieken, maar verkocht als een trein. Uiteraard moest ook van dat boek snel verfilmd worden – je moet het ijzer per slot van rekening smeden als het heet is. Regisseur Tony Richardson kwam aan boord en in 1984 was de film ‘The Hotel New Hampshire’ een feit. Centraal staat de maffe familie Berry, met aan het hoofd vader Win (Beau Bridges) en moeder Mary (Lisa Banes). Samen hebben ze vijf kinderen: de sportieve en naïeve John (Rob Lowe), die tevens het verhaal vertelt, de zelfverzekerde Franny (Jodie Foster), de afstandelijke en gereserveerde Frank (Paul McCrane), de vroegwijze en romantische Lily (Jennifer Dundas) en de jongste, Egg (Seth Green). De Berry’s vormen geen doorsnee familie. Zo voelen John en Franny meer voor elkaar dan gezond is tussen broer en zus. Als hun vader zijn baan als leraar opzegt omdat hij een hotel kan kopen, wordt ook van de kinderen verwacht dat ze hun steentje bijdragen om het hotel draaiende te houden.
De lezers van John Irvings werk weten dat ze het onverwachte mogen verwachten. Zo is ‘The Hotel New Hampshire’ een opeenstapeling van eigenaardige personages, bizarre gebeurtenissen en onmogelijke toevalligheden. In feite is het niet meer dan een hoop flauwekul dat in een sneltreinvaart aan je voorbij vliegt. Op zich is het te prijzen dat de film zware thema’s durft aan te snijden (incest, verkrachting, zelfmoord) op een luchtige manier. Het is echter frustrerend dat met zo veel gemak over zulke heftige gebeurtenissen heengestapt wordt. Het zou de film meer diepte geven als er wat langer bij stilgestaan zou worden. In plaats daarvan gaat men liever in een razend tempo door naar het volgende rariteitenkabinet. Nastassja Kinski duikt bijvoorbeeld op in een berenpak (?), de familie verhuist voor een bepaalde periode naar een doods Wenen (bekend thema in het werk van Irving), waar ze ongewild betrokken raken bij een aanslag die radicale communisten geraamd hebben, de seksuele escapades van met name John en Franny worden breed uitgesponnen en ga zo maar door. Er gebeurt te veel, zonder dat ergens echt diep op wordt ingegaan, waardoor de film een sterk ‘hak-op-de-tak’-karakter krijgt.
Het acteerwerk is heel behoorlijk, al is het jammer dat uitgerekend Rob Lowe (de acteur met de minste kwaliteiten van allemaal) de centrale rol heeft gekregen. In de jaren tachtig heeft hij de nodige tienermeisjes het hoofd op hol gebracht en sierde menig slaapkamer met zijn beeltenis, maar overtuigen doet hij hier niet. Jodie Foster, net 21 jaar oud, is eigenlijk altijd goed en toont ook hier haar capaciteiten. Beau Bridges is vrij kleurloos als de vader. Het zijn eigenlijk vooral de acteurs in de bijrollen die indruk maken: Paul McCrane als de oudere broer waar we meer van willen weten, de jonge Jennie Dunbar, Amanda Plummer als de tragische communiste en Nastassja Kinski als het merkwaardige berenmeisje. Waarom deze rollen niet verder uitgediept zijn is een raadsel. Richardson, ook verantwoordelijk voor het script, lijkt zo veel mogelijk het boek van Irving te hebben gevolgd maar had beter wat meer rust kunnen brengen door ook zaken weg te durven laten. ‘The Hotel New Hampshire’ heeft gedurende de jaren een zekere status als cultclassic opgebouwd, maar de liefhebbers van Irving kunnen beter het boek lezen. Dit chaotische werkje is in feite louter interessant voor de diehard fans van Rob Lowe en Jodie Foster.
Patricia Smagge
Waardering: 2
Bioscooprelease: 5 april 1984