The Invisible Boy (1957)
Regie: Herman Hoffman | 90 minuten | science fiction | Acteurs: Richard Eyer, Philip Abbott, Diane Brewster, Robby the Robot, Harold J. Stone, Robert H. Harris, Dennis McCarthy, Alexander Lockwood, John O’Malley
Dr. Tom Merrinoe is werkzaam aan het Stone Institute of Mathematics. Het gebouw telt negen ondergrondse verdiepingen waarin allerlei geleerden hun belangrijke denkwerk verrichten en waarin Merrinoe de grootste computer ter wereld heeft gebouwd met daarin opgeslagen alle menselijke kennis. De computer kan niet alleen de meest ingewikkelde problemen van bijvoorbeeld het leger oplossen, maar Merrinoe kan ook met de slimme machine praten. Wanneer hij zich beklaagt over het gebrek aan schaakinzicht van zijn tienjarige zoon Timmie doet de computer hem de suggestie Timmie mee naar het werk te nemen.
Timmie leert inderdaad schaken van de computer, maar beschikt opeens ook over andere capaciteiten. In een laboratorium dat na de dood van een van de geleerden niet meer wordt gebruikt, treft hij Robby the Robot aan en repareert deze. De computer helpt hem vervolgens om Robby’s mogelijkheden flink uit te breiden. Met de hulp van zijn nieuwe speelkameraad neemt Timmie een drankje in waardoor hij onzichtbaar wordt en zich als verstekeling aan boord van een ruimteschip kan verschuilen. Maar de kwajongensstreek neemt een iets andere wending dan Timmie in gedachten heeft.
‘The Invisible Boy’ gaat niet zozeer over Timmies avonturen als een onzichtbare jongen, maar waar de film dan wel over gaat is niet zo eenvoudig na te vertellen. Dit komt doordat een duidelijke verhaallijn ontbreekt en de scènes door plakband en elastiekjes bij elkaar worden gehouden. Het resultaat van dit knutselwerk is een vrij saaie en vaak onbegrijpelijke film met opmerkelijk genoeg wel vreselijk leuke dialogen. Vooral de gesprekken die Timmie met zijn ouders samen of afzonderlijk voert, zijn erg geestig door de consequent volgehouden ouderlijke gemeenplaatsen in omstandigheden die ver verwijderd zijn van de gebruikelijke situaties waarin ouders hun kinderen aanspreken op hun gedrag, bijvoorbeeld dat Timmie op tijd moet gaan slapen, ook al is hij onzichtbaar.
‘The Invisible Boy’ kent een paar leuke scènes, zoals wanneer Timmie trots op het feit dat hij Robby aan de praat heeft gekregen een rondje langs de collega’s van zijn vader maakt. In plaats van het verwachte applaus zijn de heren geleerden niet onder de indruk van wat ze als kinderspel beschouwen. Ze negeren hem min of meer of worden zelfs boos, omdat hij ze stoort bij hun belangrijke denkwerk. Maar verder is het een warrige en langdradige aaneenschakeling van gebeurtenissen.
Diana Tjin-A Cheong