The Invisible Fight – Nähtamatu võitlus (2023)

Regie: Rainer Sarnet | 115 minuten | actie, komedie | Acteurs: Ursel Tilk, Kaarel Pogga, Ester Kuntu, Indrek Sammul, Mari Abel, Maria Avdjushko, Marika Barabanstsikova, Jan Gebruk, Ekke Märten Hekles, Rein Oja, Ene Pappel, Rain Simmul, Tiina Tauraite, Sepa Tom, Eddie Tsai, Johnny X. Wang, Kyro Wavebourne

Kungfu, Black Sabbath en oosters-orthodoxe monniken. Het is de onwaarschijnlijke combinatie waardoor ‘The Invisible Fight’ aanvoelt als een maffe ode aan Bruce Lee en een komische les over de demonen in je hoofd. In deze film laat regisseur en schrijver Rainer Sarnet namelijk met slapstick zien hoe een misfit zich naar verlichting worstelt, terwijl de laag gestemde gitaren uit The Wizard vaak de cue zijn voor de dreigende Kungfu actie. Tot de jaren 90 zou deze film direct op videoband zijn uitgebracht, maar gelukkig vindt de exploitatiefilm sinds Tarantino weer vaker zijn weg naar de filmhuizen. Echter vraagt Sarnet met ‘The Invisible Fight’ wel om een voorbereide kijker met een open blik en een goede dosis droge humor. Want wanneer een film begint met zwevende Kungfu vechters in leren jassen en hoge hakken die neerdalen op aarde, dan weet je als kijker dat je een kleurrijk universum binnentreedt.

Wanneer Sovjet grenswachter Rafael (Ursel Tilk) als enige wordt gespaard door een stel swingende Kungfu vechters, wordt hem verteld dat God andere plannen voor hem heeft. Jaren later trekt hij een klooster in om monnik te worden. Rafael is dan inmiddels bezeten door Kungfu en heeft de strijd om de mooie Rita (Ester Kuntu) net verloren. Onder de monniken blijkt de trotse Rafael te beschikken over een ongetemde, biddende kracht. De weg naar verlichting en Kungfu meesterschap vraagt echter meer dan kracht alleen. Daarom moet hij Rita, de ambitieuze monnik Irinei (Kaarel Pogga) en klooster oudste Nafanail (Indrek Sammul) bewijzen dat hij zijn kracht met goedheid kan verenigen.

Door bewegingen absurd uit te vergroten of personages tegendraads te laten bewegen creëert Sarnet een kurkdroge vorm van slapstick. Zo krijgt de kijker een grijze monnik te zien die moeiteloos een achterwaartse salto maakt. En, al balancerend op een mitrailleur, schakelen Kungfu vechters een peloton Sovjets uit. Maar juist als je wat meer uitbundigheid verwacht, bijvoorbeeld op de dansvloer, bewegen de personages heel klinisch. Daarnaast versterkt het uitgekiende sound design het komische effect. Met zijn armen gespreid als vleugels schudt Rafael bijvoorbeeld zijn werkjas over zijn lijf en de kijker hoort het geratel van een slang.

Ironisch genoeg blijkt de titel ‘The Invisible Fight’ ook typerend door het gebrek aan vechtscènes. Het grootste obstakel dat een mens doorgaans moet overkomen is zichzelf en dat is in deze film niet anders. Maar voor een film die zo sterk opent met een over the top vechtscène, moet de kijker wel erg lang wachten voor diezelfde actie wordt geëvenaard. Pas in de laatste twintig minuten krijgt de kijker namelijk weer een waardig duel.

Het hoofdpersonage in deze film krijgt een tweede kans. Het is maar de vraag of de kijker na ‘The Invisible Fight’ ooit nog een kans krijgt om monniken te zien rocken op Black Sabbath.

Jannick Engel

Waardering: 3

Speciale vertoning: Imagine Fantastic Film Festival 2023