The Joneses (2009)

Regie: Derrick Borte | 96 minuten | drama, komedie | Acteurs: Amber Heard, Demi Moore, David Duchovny, Gary Cole, Glenne Headly, Ben Hollingsworth, Lauren Hutton, Catherine Dyer, Chris Williams, Christine Evangelista, Justin Price, Robert Pralgo, Ashley LeConte Campbell, Mark Oliver, Tiffany Morgan, Kim Wall, Andrew DiPalma, Wilbur Fitzgerald, Ric Reitz, Niko Stjepanovic

David Duchovny is weer in topvorm. Zijn Hank Moody uit de hitserie “Californication” plaatste de tv-ster de laatste jaren terug op het niveau waar FBI-agent Fox Mulder hem in de jaren 90 – destijds één van de meest interessante karakters op televisie – ook bracht: bovenaan. Demi Moore daarentegen heeft al jaren niets gepresteerd – en doet op haar best gewoon netjes wat een rol van haar verwacht. Daarnaast vraagt het script van licht komisch drama ‘The Joneses’ slechts een erg oppervlakkige diepgang van het perfecte koppel dat ze moeten portretteren, waardoor de film ondanks de geslaagde premisse weinig verrassend is.

‘Whoever dies with the most toys wins’, zo oppert Steve Jones (Duchovny) op de golfbaan als één van de andere spelers een opmerking over zijn dure horloge maakt. Een motto dat Steve en zijn model gezinnetje dagelijks naleven, door zich te wentelen in de mooiste kleding, de beste gadgets en de duurste auto’s. Steve, zijn vrouw Kate (Moore) en zijn twee kinderen (Amber Heard en Ben Hollingsworth) zijn namelijk onderdeel van een innovatieve en experimentele nieuwe methode van marketing: vier medewerkers die aan elkaar gekoppeld worden en zich als perfect gezin naar de buitenwereld profileren, om zodoende te pogen zoveel mogelijk mensen aan de producten van het moederbedrijf te verslingeren. Terwijl de Joneses hun complete huisraad – of eerder, imago – aan de buurt proberen te slijten, bekruipt je daarbij overigens het gevoel dat je zelf net zo goed testpubliek van een bedrijfsexperiment bent. Zo sterft het op straat van de Audi’s, is ieder flesje bier er één van Stella Artois en word je net als de buurtbewoners constant overtuigd van het gemak van de nieuwe HTC telefoon. Sommige producten worden echter wat dikker aangezet, wat bijdraagt aan de komische noot. Een Japans toilet dat tegen je spreekt en je na je bezoek even afspoelt, of sushi waarvan niemand wil geloven dat het gewoon uit de vriezer komt. Deze praktische geintjes zijn echter spaarzaam, de komische potentie wordt onderbenut. ‘The Joneses’ blijkt vooral een drama en probeert qua thematiek ergens te raken aan films als ‘American Beauty’ en ‘Fight Club’, door de kijker met de neus op het oppervlakkige van een leven in het suburbia van de Amerikaanse Droom te drukken. Een leven in dienst van (massa)consumptie.

Die boodschap, en de toevoeging dat een geslaagd leven niet in een berg gadgets te vinden is, is al vanaf het begin aanwezig en wordt weinig subtiel gebracht. Steve verkoopt een succesvol imago, maar vindt daar zelf steeds minder geluk in. Kate is een echte carrièrevrouw en haalt voldoening uit haar ambitieuze doelstellingen, maar mist door haar werk het echte leven – Steve is al haar zesde echtgenoot in een nephuwelijk. Dochter Jen wordt geleefd door haar imago en begint een relatie met een getrouwde man, terwijl zoon Mick zijn eigen liefdesproblemen heeft. De schone schijn die het gezin ophoudt blijkt dan ook precies dat te zijn. Het drama wordt pas echt groot als blijkt wat de verkoop van een dure levensstijl voor effect heeft op de buren, al wordt daar in het einde vrij gemakkelijk aan voorbij gegaan.

Het gegeven van ‘The Joneses’ is op zich origineel en heeft in potentie talrijke komische mogelijkheden, het drama van een ‘American Beauty’ en misschien zelfs het sinistere van ‘The Stepford Wives’, vooral als je bedenkt hoe dicht deze schets bij de werkelijke wereld komt. Helaas wordt alleen die middelste invalshoek aangegrepen, en dat op weinig verrassende wijze. Het is simpelweg te voorspelbaar, het perfect gezinnetje dat diep van binnen toch menselijk blijkt te zijn. Het grootste manco is echter niet het feit dat regisseur en voormalig reclameman Derrick Borte al die potentie in zijn eigen script negeert, maar dat hij in de uitvoering de capaciteiten van David Duchovny onbenut laat. Zijn stoïcijnse nonchalance had een sterker script vol cynische humor gemakkelijk kunnen verkopen.

Robert Nijman

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 12 augustus 2010