The Killing Room (2009)

Regie: Jonathan Liebesman | 90 minuten | drama, thriller | Acteurs: Nick Cannon, Clea DuVall, Timothy Hutton, Chloë Sevigny, Peter Stormare, Shea Whigham, Anoop Kaur Sikand, Bill Stinchcomb, Meade Patton, Luke Sexton, Tim J. Smith, Michael Byrnes, Gus Krieger

De Zuid-Afrikaanse regisseur Jonathan Liebesman lijkt een voorliefde voor spanning te hebben. Op zijn 26e brak hij door met de horrorfilm ‘Darkness Falls’ in 2002. Na dit debuut bleef Liebesman in het horrorgenre hangen en regisseerde hij ‘The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning’ die in 2006 wereldwijd zo’n 50 miljoen dollar opbracht. In 2008 voltooide Liebesman zijn derde full-length feature film ‘The Killing Room’. Met deze film lijkt Liebesman een lichte shift van horror richting thriller te maken. De film werd goed ontvangen toen hij voor het eerst werd vertoond op het Sundance Festival begin 2009.

Qua enscenering doet ‘The Killing Room’ je direct aan het eerste deel van ‘Saw’ denken. Vier proefpersonen bevinden zich gedurende het grootste gedeelte van de film in een afgesloten kamer met witte muren, een observatie spiegel en sobere tl-verlichting. Maar waar ‘Saw’ shockeert met lichamelijke foltering en bloed, vaart ‘The Killing Room’ op een combinatie van psychologische terreur en koelbloedigheid.

Vier proefpersonen (Nick Cannon, Clea DuVall, Timothy Hutton, Shea Whigham) nemen, onafhankelijk van elkaar, deel aan een op het eerste gezicht onschuldig wetenschappelijk experiment om een zakcentje van 250 dollar te verdienen. Al snel blijkt dat er van de vier iets heel anders verwacht wordt dan ze dachten. Het gaat hier niet slechts om het testen van een nieuw medicijn of het invullen van een vragenlijst. Ze zijn beland in een ware nachtmerrie, een strikt geheim onderzoekscentrum van de Amerikaanse regering, dat onder de radar opereert. Dr. Philips (Peter Stormare) heeft bijzonder plannen met zijn proefpersonen en hij vergt veel van hun vindingrijkheid. Onverwachts moeten de vier samenwerken en vechten voor hun leven, want de dood hangt vanaf het begin als een zwaard van Damocles boven hun hoofden.

Dr. Philips wordt in de observatiekamer bijgestaan door zijn nieuwste assistent Emily Reilly (Chloë Sevigny), die hij persoonlijk uitgekozen heeft vanwege haar koelbloedigheid. Sevigny speelt haar rol met verve, want ongeacht de gruwelijkheden die binnen de beklemmende witte muren plaatsvinden, geeft haar gezicht amper iets aan gevoelens prijs, geen medeleven, verbazing of afschuw. Aan de andere kant van de spiegel ziet zij de achterdocht en wanhoop met iedere minuut toenemen. Wie van de vier maakt de meeste kans om het experiment tot een goed einde brengen? Het is moeilijk te voorspellen, omdat het onduidelijk blijft wat er nu precies van de proefpersonen verwacht wordt en welke eigenschappen doorslaggevend zijn. Maakt de nerveuze en achterdochtige Tony Mazzola (Wigham) überhaupt wel een kans? Of de kalme, introverte Kerry Isalano (DuVall)? Heeft de naïeve en volgzame Paul Brodie (Cannon) die op straat leeft, het benodigde doorzettingsvermogen? Of zal het de gewiekste en ervaren Crawford Haines (Hutton) worden, die vrijwel direct de leiding neemt?

Liebesman weet met weinig middelen de spanning tot het einde toe vast te houden. Het losse camerawerk zorgt ervoor dat je je bij de vier proefpersonen in de kamer lijkt te bevinden en geeft je daardoor een lichtelijk claustrofobisch gevoel. ‘The Killing Room’ intrigeert je vanaf het begin en zet je volop aan tot speculeren over het hoe en waarom van het experiment. De ontknoping heeft een wat Amerikaans patriottistisch bijsmaakje maar is zeer zeker verrassend te noemen. En daarmee maakt Liebesman de slogan van de film meer dan waar: “Once you’re in, there’s no way out.”

Phileau Mey