The Last Buffalo Hunt (2011)
Regie: Lee Lynch, Lee Anne Schmitt | 76 minuten | documentaire
Ooit waren er meer dan 15 miljoen bizons op de vlaktes van Noord-Amerika te vinden. Aan het einde van de negentiende eeuw was dit aantal geslonken naar een paar honderd. En nu, weer honderd jaar later, is het de beurt aan de cowboys om te verdwijnen. Dat is zo ongeveer de boodschap van de documentaire ‘The Las Buffalo Hunt’, een film over een laatste groepje mannen, die in een woestijn ergens in Utah nog kunnen doorgaan voor cowboys.
De rode draad in de film is een jaarlijks georganiseerde jacht op bizons, die de cowboys organiseren voor de toeristen. De woeste Henry Mountains in Utah zijn als het ware het laatste overgebleven gebied waar het Wilde Westen nog enigszins onaangetast is gebleven. Het cowboybestaan wordt er geïllustreerd door de vrijheid, het leven in de natuur en het prachtige open landschap. Maar ook in de Henry Mountains dringt langzaam de moderne wereld binnen. De cowboys rijden al lang geen paard meer, maar gaan de bizons met jeeps en helicopters te lijf. Met een portofoon geven ze elkaar door waar het wild zich bevindt. Ook zijn het geen koeiendrijvers meer, maar zijn het een soort reisleiders geworden.
Naast beelden in de wildernis wordt de oprukkende moderne wereld in beeld gebracht door middel van rechte snelwegen, volle winkelcentra en goedkope attractieparken. Aardig hierbij is dat de documentairemaaksters oog hebben gehad voor het feit dat de wanstaltige bizonbeelden in attractieparken gemaakt zijn van echte bizons. We zien dus als kijker het hele proces: de jacht, het villen van het vel, het opzetten van de huid en het plaatsen van de bizonpop in een attractiepark. De vervangende opgezette, mechanische dieren vormen zo een schril contrast met de levende, majestueuze beesten.
Hoewel de film voor een belangrijk deel hangt op nostalgie en de teloorgang van het mooie cowboybestaan is de documentaire niet eenzijdig. Getuige zijn van de jacht op een bizon is één ding, maar zien hoe een lacherige, klunzende toerist maar liefst vijf kogels nodig heeft om het dier uit zijn lijden te verlossen is iets anders. In een andere scène zien we hoe een bizon door middel van een stalen lus door zijn neus getemd wordt. Ook is er aandacht voor het feit dat het de cowboys zelf zijn, die ervoor hebben gezorgd dat de bizon met uitsterven wordt bedreigd. De film is op die punten dus wel kritisch naar de cowboys. Dergelijke scènes zijn ook meteen de beste momenten uit de film.
Omdat de film voor een te groot deel opgehangen is aan een nostalgisch gevoel, is dat eigenlijk te weinig om een krachtige boodschap mee te geven. De gevoelssfeer waarin de kijker zich bevindt vervliegt te snel bij het verlaten van de bioscoopzaal. Desalniettemin bevat ‘The Last Buffalo’ een aantal goed gekozen filmfragmenten die deze film niet onverdienstelijk maakt.
Bram Semeijn