The Last Days of Gilda – Os últimos dias de Gilda (2020)

Recensie The Last Days of Gilda CinemagazineRegie: Gustavo Pizzi | 100 minuten | drama | Acteurs: Karine Teles, Julia Stockler, Antonio Saboia, Ana Carbatti, Lucas Gouvêa, João Vitor Silva, Higor Campagnaro, Renato Luciano, Bruno Balthazar, Erom Cordeiro, Dida Camero, Inez Viana, Camilo Pellegrini, Digão Ribeiro, Philipp Lavra, Mauricio Piancó

In een kleurrijke buitenwijk in Brazilië woont de vrijgevochten Gilda. Daar waar de conservatievelingen willen dat zij in hun politieke overwegingen meegaat, zet zij zich af tegen dit traditionele leven. Sterker nog, ze geniet volop van het leven. Ze kookt erop los en heeft veelvuldig seks met meerdere minnaars.

Het eerste shot van ‘The Last Days of Gilda’ geeft op grimmige wijze weer dat er niet te sollen valt met Gilda. Tegen een gitzwarte achtergrond slijpt zij letterlijk haar messen. Ze zet zich schrap tegen al het kwaad en onrecht dat haar kant op komt. De kippen en varkens die ze in haar tuin houdt, slacht ze met speels gemak alvorens ze hier van smikkelt. Dit klinkt erg duister, maar in werkelijkheid is ze een charmante allemansvriend: ze maakt graag een praatje met haar vriendinnen en met de mannen in haar leven deelt ze maar wat graag de lakens. Het leven lacht haar toe.

De mensen in haar straat zien haar gedrag echter als onkuis. Het hoort niet dat een vrouw zich zo afzet tegen alle religieuze aspiraties die de buurtgenoten hebben. Het geloof in God is de norm volgens hun. Om te laten merken dat ze niets met haar te maken willen hebben, kladden ze de muren van haar huis vol met veelzeggende woorden als ‘heks’ en ‘hoer’.

Op een vrij bijzondere manier wordt dit uit vier episodes bestaande verhaal aan de kijker voorgeschoteld. We krijgen een kijkje in Gilda’s brein middels rode quotes op een zwarte achtergrond. Het is een interessante keuze die goed werkt voor de film. Gilda is namelijk niet het type voor diepzinnige gesprekken over gevoelens. Ze fladdert wat rond en praat liever over koetjes en kalfjes.

We zien een vrouw die na de vele treiterpartijtjes op haar tenen loopt. Hoeveel pesterijen en beledigingen kan een mens verdragen? Na een aantal heftige gebeurtenissen zien we een andere Gilda. Haar karakter ontwikkelt zich van iemand die telkens op haar strepen staat tot een piepklein meisje die weet dat ze moet toegeven aan het strenge en traditionele regime dat zich in haar straat opdringt. Karina Teles weet deze hoofdrol perfect in te vullen. Subtiel neemt ze ons mee in een onstuimig leventje.

Wat tegenstaat is dat bepaalde gebeurtenissen wat eigenaardig aanvoelen. Het omslaan van de sfeer in de straat jegens Gilda had wat subtieler aangepakt mogen worden. Te snel slaat men door van kleine pesterijtjes tot daadwerkelijk geweld. Dit voelt niet al te realistisch waardoor je wat meer afstand neemt als kijker.

Cinematografisch heeft ‘The Last Days of Gilda’ meerderde dimensies te bieden. Vaak loopt het scherm over van fleurige pastelkleuren om vervolgens om te turnen tot een helse duisternis. De al eerder besproken openingsscène komt in het restant van de film in een ietwat andere vorm vaker terug. Wat regisseur Gustavo Pizzi hiermee precies bedoelt blijft een beetje in het ongewisse.

Duidelijkheid omtrent de boodschap van ‘The Last Days of Gilda’ is wel zeker aanwezig. Een mens hoeft niet altijd maar mee te gaan in het kuddegedrag. Het is belangrijk dat er soms iemand als Gilda opstaat die laat zien dat het ook anders kan. De slotscène geeft de impact van haar bestaan magnifiek weer. Laat niemand anders bepalen hoe jij je leven leeft.

Sjoerd Crins

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 18 november 2021