The Last Emperor (1987)
Regie: Bernardo Bertolucci | 160 minuten | biografie, drama, geschiedenis | Acteurs: John Lone, Joan Chen, Peter O’Toole, Ruocheng Ying, Victor Wong, Dennis Dun, Maggie Han, Ric Young, Vivian Wu, Ryuichi Sakamoto
Met ‘The Last Emperor’ werd bizar stukje geschiedenis verfilmd. Het grootste gedeelte van deze lange zit, de film duurt bijna drie uur, zit je dan ook gefascineerd te kijken naar een redelijk onderbelicht gedeelte uit onze moderne wereldgeschiedenis. Helaas weet Bertolucci’s film niet over de gehele linie te boeien, maar daarover later meer.
De film begint in de verboden stad in Peking. ‘The Last Emperor’ was de eerste film waarin er gefilmd mocht worden in deze stad. Bertolucci besefte maar al te goed dat hij een unieke kans had gekregen en dat merk je al snel aan de vele scènes die in Peking afspelen. De verboden stad wordt erg mooi in beeld gebracht. In combinatie met de mooie muziek van David Byrne en Ryuichi Sakamoto word je al vlug het verhaal ingesleept. In korte scènes zien we hoe de jonge peuter Pu-Yi opgroeit tot de laatste keizer van het Chinese rijk. Deze passages zijn erg luchtig en de film kabbelt op een aangenaam tempo voort.
De prent concentreert zich voornamelijk op het latere leven van Pu-Yi, inmiddels opgegroeid tot een jonge volwassene. De ontwikkelingen in de wereld staan niet stil in tegenstelling tot het rustige leventje in de verboden stad. Uiteindelijk belandt ook China in de Tweede Wereldoorlog en komt in confrontatie met Japan. De wereldvreemde keizer raakt verwikkeld in politieke intriges en situaties waarin hij niet weet wat te doen. Het leven buiten zijn stad is compleet anders dan hij gewend is.
Deze scènes zijn erg interessant, helaas zijn ze niet altijd goed uit de verf gekomen. Dat ligt met name aan de keuze van Bertolucci om de film in het Engels op te nemen. Zo is Lone die de jonge keizer speelt, van origine een Chinees en dat komt duidelijk naar voren in zijn spel. Lone is de Engelse taal niet helemaal machtig en zijn teksten weten dan ook niet altijd te overtuigen. De rest van de Chinese cast heeft met hetzelfde probleem te kampen. Als Bertolucci hier rekening mee had gehouden dan was de film veel overtuigender en authentieker geweest.
Het acteerwerk is niet altijd even sterk en in combinatie met de onevenwichtige opbouw van de film is de film geen klassieker geworden. Sommige passages in de film zijn veel te lang uitgesponnen, zoals het liefdesleven van de keizer, terwijl andere scènes weer veel te kort zijn, zoals het einde van zijn leven. De film had best wat korter kunnen zijn.
Maar dat zijn kleine kritiekpuntjes in een film die een erg interessante en onderbelichte periode uit de geschiedenis laat zien.
Frank v.d. Ven
Waardering: 3
Bioscooprelease: 10 december 1987