The Last Fight (2018)

Recensie The Last Fight CinemagazineRegie: Victor Vroegindeweij | 70 minuten | documentaire | Met: Marloes Coenen | Voice-over: Bruce Dern

In ‘The Last Fight’ (2018) volgen we mixed martial arts (MMA) ster Marloes Coenen die voor de laatste uitdaging staat van haar lange carrière in de vechtsport. De uitdaging om nog een keer een grote slag te slaan en waardig afscheid te nemen. Ze is vijfendertig jaar, haar lichaam is naar eigen zeggen op, en haar biologische klok begint steeds luider te tikken. Twintig jaar heeft ze alles opzij gezet voor haar métier, alles stond in het teken van klappen uitdelen en ontvangen. Een leven zonder de dans van het gevecht kan ze zich bijna niet voorstellen. Regisseur Victor Vroegindeweij ziet in haar gedrevenheid, en de wereld van de MMA, overeenkomsten met religieuze fanatici. Het is een manier van zingeving; het intensiveren van het leven om de schijnbare zinloosheid van het leven te maskeren. Ze kan het zich amper voorstellen, een leven buiten de ring, en is bang voor de leegte die voor haar ligt. Maar nog langer doorgaan is uitgesloten; de koek is op.

Zoals gebruikelijk in het genre wordt in ‘The Last Fight’ met tussentitels afgeteld tot de grote dag. Tot die tijd zien we Coenen heel veel trainen. Trainen, én luisteren naar trainers. Zelfverzekerde adviezen van trainer Martijn de Jong, en bezorgde woorden van haar trainer en partner Roemer Trompert, én het zweverige geneuzel van energetisch therapeut en mental coach Leon Bemelmans die met een soort van tarotkaarten de uitkomsten van de twee gevechten verkeerd voorspeld. Als we af moeten gaan op ‘The Last Fight’ dan is de wereld van een topsporter, tenminste die van Coenen, niet veel groter dan dit.

Eindeloos trainen tot je er kapot van bent, en dan aangespoord worden om toch weer verder te gaan. Ze eet een broodje ei bij haar ouders, zit met opzichtig enthousiasme in een sportshow, of wacht in haar hotelkamer op het moment waarom het allemaal draait.

Vroegindeweij filmt dit alles op een afstand en stelt weinig vragen. De verdieping zit in de voice-over van Bruce Dern die met een Marlboro Man timbre de zwanenzang van Coenen mythologiseert. Zijn stem past heel mooi bij de Amerikaanse beelden van woestijnen, snelwegen en hotels, maar klinkt wat onzinnig naast de overige Nederlandse sprekers. De bijna sprookjesachtige tekst contrasteert wel weer prettig met de Hollandse nuchterheid. Toch voelt het alsof Vroegindeweij met deze kunstgreep het gebrek aan echt opmerkelijke en bepalende scènes probeert te camoufleren.

Alberto Ciaccio

Waardering: 3

Bioscooprelease: 8 februari 2018