The Last Full Measure (2019)
Regie: Todd Robinson | 116 minuten | oorlog, drama | Acteurs: Sebastian Stan, Alison Sudol, Asher Miles Fallica, LisaGay Hamilton, Bradley Whitford, William Hurt, Linus Roache, Jeremy Irvine, Eoin O’Brien, Christopher Plummer, Diane Ladd, Samuel L. Jackson, Jordan Preston Carter, Amy Madigan
De “Medal of Honor’ is de hoogste militaire onderscheiding die in Amerika wordt uitgereikt. Degenen die het kleinood ontvangen, hebben zichzelf op een buitengewoon heldhaftige manier onderscheiden, veelal in oorlogssituaties. En aangezien ze in de Verenigde Staten dol zijn op helden, is het een onmetelijke eer om de onderscheiding te krijgen. Verreweg de meeste Medals of Honor gingen naar leden van de krijgsmacht; met name de luchtmacht komt er maar bekaaid van af. Vliegeniers ontvangen eerder de Air Force Cross, ook een mooie onderscheiding, maar niet de meest prestigieuze. Filmmaker Todd Robinson – bekend als scenarioschrijver van rampenfilm ‘White Squall’ (1996) en als regisseur van onder meer de neo-noir ‘Lonely Hearts’ (2006) – raakte twintig jaar geleden al gefascineerd door het verhaal van een vliegenier, William H. Pitsenbarger, die tijdens een van de bloederigste dagen van de Vietnamoorlog zijn eigen leven op het spel zette om anderen te redden, maar de Medal of Honor nooit kreeg omdat er niet genoeg bewijs voor zijn heldendaden was. In ‘The Last Full Measure’ (2019) toont hij aan hoe Pitsenbarger bijna 35 jaar na zijn dood toch nog de hoogste eer kreeg toebedeeld.
Scott Huffman (Sebastian Stan) is een jonge, ambitieuze stafmedewerker van het Amerikaanse Ministerie van Defensie, die de in zijn ogen ondankbare taak in de schoenen geschoven krijgt om uit te zoeken waarom het verzoek om Pitsenbarger nooit de Medal of Honor uit te reiken. Zijn baas, Carlton Stanton (Bradley Whitford), stuurt erop aan dat Scott slechts het minimale doet; per slot van rekening staan er verkiezingen voor de deur (het is 1998) en worden ze over niet al te lange tijd afgelost. Laat de nieuwe lichting die zaak maar oppakken. Maar een ontmoeting met Pitsenbargers vroegere copiloot op die bewuste 11e april 1966, voormalige Air Force Sergeant Tom Tulley (William Hurt), maakt Scott toch nieuwsgierig naar wat er precies gebeurd is. Dus zoekt hij iedereen op die de bloederige slag bij Abiline overleefd heeft, grotendeels dankzij Pitsenbarger. Bij hen allemaal heeft de oorlog diepe sporen nagelaten: de stuurse Takoda (Samuel L. Jackson) vertrouwt niemand meer, de zonderlinge Jimmy Burr (Peter Fonda in een van zijn laatste rollen) lijdt aan PTSS, Ray Mott (Ed Harris) gaat gebukt onder een vreselijk schuldgevoel en Kepper (John Savage, in een knipoog naar ‘The Deer Hunter’ (1978)) is in Vietnam achtergebleven omdat hij alleen daar met zichzelf in het reine denkt te kunnen komen. Ook de ontmoeting met Pitsenbargers liefdevolle hoogbejaarde ouders Frank (de immer geweldige Christopher Plummer) en Alice (Diane Ladd) maakt diepe indruk op Scott, en hoe meer hij te weten komt over wat er die bewuste dag allemaal gebeurd is, hoe lastiger het voor hemzelf wordt om te bepalen waar zijn solidariteit ligt: bij zijn werkgever of bij de veteranen?
Via flashbacks naar de bloederige slag bij Abiline, ziet de kijker zelf ook hoe Pitsenbarger (Jeremy Irvine) zich zonder aarzelen vanuit de helikopter laat afdalen om de gewonden te verzorgen en te helpen. Zo’n smetteloze held is bijna te mooi om waar te zijn. Het grootste manco van ‘The Last Full Measure’ is dan ook het totale gebrek aan kritiek; anno 2020 hoef je echt geen idealistische pacifist meer te zijn om te erkennen dat in Vietnam een van de meest zinloze oorlogen ooit is uitgevochten; een strijd die alleen maar verliezers kende. Hollywood gaat graag aan de haal met de Vietnamoorlog, wat enkele van de meest geweldige oorlogsfilms aller tijden heeft opgeleverd (het al genoemde ‘The Deer Hunter’, maar ook ‘Apocalypse Now’ (1979) en ‘Platoon’ (1986)). Waar die films elk op hun eigen, confronterende manier de waanzin van de oorlog uit de doeken doen, blijft het in ‘The Last Full Measure’, ondanks die op zich aardig geschoten flashbacks, allemaal nogal braafjes. Daarnaast ademt deze film dat overdreven gevoel van vaderlandsliefde waar Amerikanen zo dol op zijn en wordt er hier en daar opzichtig naar de emoties van de kijker gehengeld. Dat de film toch overeind blijft komt door de acteerprestaties van met name de oudere garde. Het is een illuster rijtje aan zeventigplussers dat, in soms piepkleine bijdragen, de kar hier trekt. Met name Plummer en Hurt weten daadwerkelijk een gevoelige snaar te raken. Het is dan ook dankzij hen dat Robinson op momenten toch die zo gewenste emotie bij zijn kijkers weet los te weken.
Patricia Smagge
Waardering: 3
Bioscooprelease: 16 juli 2020