The Last Hit Man (2008)

Regie: Christopher Warre Smets | 90 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Joe Mantegna, Elizabeth Whitmere, Romano Orzari, Michael Majeski, Victoria Snow, William Colgate, Shawn Lawrence, Johnie Chase, Maya Ritter

‘The Last Hit man’ is duidelijk een televisieproductie. De beeldkwaliteit onderschrijft dat, evenals het feit dat er vooral televisieacteurs zijn ingezet. Joe Mantegna kennen we als maffiafiguur maar al te goed. Zijn carrière nam een grote vlucht na die mooie rol als Joey Zasa in ‘The Godfather: Part III’ (1990). Mantegna kreeg volop werk, alleen nog zelden in grote films, vooral in bijrollen en meestal voor televisie. Geen echt probleem, want hij heeft er ongetwijfeld een goede boterham mee belegd. Dat hij niet in de wieg gelegd zou zijn voor grote, dragende rollen bewijst hij echter, helaas, met deze film opnieuw.

Het moet gezegd dat het spelen hem en de andere acteurs ook niet makkelijk is gemaakt. Men lijdt zichtbaar onder de ongeloofwaardigheid van het basisgegeven: na overlijden van zijn vrouw wordt de dochter van een hitman (Mantegna) zijn handlanger, zijn ‘partner in crime’ zogezegd. Een gegeven dat op zich uitdagend klinkt en spannend en interessant had kunnen zijn, ware het niet dat de humor en relativering die nodig zijn om dit te kunnen verteren, geheel ontbreken.

En in het script probeert men het ene gat met het andere te vullen. De dialogen lopen niet lekker, her en der puilen ze uit van de clichés en soms zijn ze overbodig, terwijl de acteurs hard hun best doen te geloven in wat ze zeggen, wat niet meevalt. Een hit man heeft niet een ‘normale’, burgerlijke kijk op de dingen: wanneer je in staat bent mensen in koelen bloede om te brengen, heb je knoppen in jezelf omgezet die desastreuze gevolgen hebben voor je sociale en communicatieve vaardigheden en positie. Trauma’s moeten vaak weg worden gestopt onder een roes van drank en drugs, of met behulp van andere vluchtmiddelen. Een gezonde relatie met je medemens zit er gewoon niet in, tenzij je een doorgeslagen, berekende psychopaat bent, maar ook dat loopt vroeg of laat verkeerd.

Harry lijkt geestelijk gezond, heeft geen enkele noemenswaardige afwijking en discussieert met zijn dochter over haar nieuwe vriendje, als betreft het hier een soapserie. Men zou er goed aan hebben gedaan naar die andere film te kijken: ‘Grosse Point Blanc’ (1997), waarin een vergelijkbaar thema wél goed doordacht en uitgewerkt is, waarin een geniale John Cusack een moordenaar neerzet wiens verleden wordt opgerakeld op de reünie van zijn oude school en waarin wrange humor, authentieke wreedheid en romantiek elkaar danig in de weg zitten. Kijk, daar kun je wat mee als acteur én als kijker.

Halverwege ‘The Last Hit Man’, wanneer Harry erachter komt dat hij ziek is heeft hij een klik met zijn behandelende arts (een vrouw) die van zijn leeftijd is en duidelijk gecharmeerd is van hem. Hier begint de film even te stralen. Victoria Snow is perfect gecast voor de rol als arts en ineens lijkt Mantegna zich ook op zijn gemak te voelen, want het spettert tussen die twee. Dit gegeven alleen had al een interessante film op kunnen leveren, maar helaas blijft het bij een klein lichtpuntje, dat al snel weer uitdooft.

‘The Last Hit Man’ is gebaseerd op een leuke ingeving, maar regisseur/scenarist Christopher Warre Smets had best wat extra tijd aan aandacht mogen besteden aan de uitwerking van het verhaal. Het is allemaal veel te serieus en stijfjes geworden. Had hij hier en daar wat meer humor toegepast of had men gewoon voor het echte drama gekozen, zonder toevoeging van het moordenaarsgegeven, want dat had ook nog gekund, dan was er wellicht een aardige film uitgekomen, deze film is echter een schot in het luchtledige.

Arjen Dijkstra