The Last Journey – Den sista resan (2024)

Recensie The Last Journey CinemagazineRegie: Filip Hammar, Fredrik Wikingsson | 95 minuten | documentaire | Met: Filip Hammar, Fredrik Wikingsson, Lars Hammar, Tiina Hammar, Emelie Boursault-Atlan, David Socquet-Clerc, Carole Papini, Peter Forsman

“We laten hem alles opnieuw beleven. Dan krijgt hij weer zin in het leven,” zegt Filip Hammar over zijn vader Lars: een man die na zijn pensioen levensmoe is geworden en zijn tijd uitzit. Filip neemt zijn vader in deze documentaire mee in een oranje Renault 4 naar Zuid-Frankrijk en probeert de vreugde van het leven bij hem aan te wakkeren. Dit verhaal is een prachtige emotionele reis van een vader en zoon.

“The movie didn’t even start out as a movie, but rather a rescue mission where Filip simply wanted to revive his old, depressed father by taking him on a trip,” zegt Fredrik, de co-regisseur. Filip en Fredrik zijn allebei bekende filmmakers in Zweden, en besluiten samen deze documentaire te maken. Beide hebben ze een achtergrond in journalistiek en houden ze van waargebeurde verhalen. Fredrik vertelt dat ze in hun films heftige onderwerpen proberen aan te snijden op een luchtige en vermakelijke manier. Dat is met ‘The Last Journey’ goed gelukt.

Lars Hammar was een enthousiaste leraar Frans en een inspiratie voor vele van zijn leerlingen. Na zijn pensioen wilde hij van de vrijheid genieten maar valt hij in een sombere put. Hij ziet de zin van het leven niet meer en kiest de muziek voor zijn begrafenis uit. Maar zijn zoon, Filip Hammar, wil iets aan de somberheid van zijn vader doen. Hij neemt Lars mee naar het land waar zijn hart ligt: Frankrijk. Hier hebben ze als familie veel herinneringen gemaakt. Samen met zijn beste vriend stappen ze net als toen in een Renault 4 en neemt Filip zijn vader mee langs een hele reeks aan herinneringen, plekken en momenten die Lars weer nieuw leven in moeten blazen. Maar Lars heeft het moeilijk onderweg en ziet zichzelf als een last. Toch geeft zijn zoon niet op en zal hij er alles aan doen om zijn vader op te vrolijken.

‘The Last Journey’ neemt je als kijker mee op een reis die de perfecte balans weet te vinden tussen oprechte en komische momenten. De film, zoals de makers als doel hebben gesteld, vertelt een zeer emotioneel verhaal over Lars, ouderdom en het leven. Een zwaar onderwerp dat de makers op een luchtige en vaak komische manier weten over te brengen.

De film is een genot om naar te kijken. We rijden dwars door de prachtige landschappen van Frankrijk, horen de euforische muziek en ruiken praktisch de Franse kazen en de wijn. We proeven de Zuid-Franse sfeer, de typische Franse mentaliteit en voor vele kijkers zal het de herinnering van hun eigen vakanties naar boven halen, alleen al door die oude Renault 4.

Er is slechts een enkele moeilijkheid met de vertelling: vooral om het feit dat het als documentaire erg gespeeld en ‘filmisch’ is, in plaats van de oprechtheid van een authentieke productie. De drone-shots en de close-up shots zijn dan wel erg mooi, maar voelen niet gepast voor de echtheid van een documentaire.

‘The Last Journey’ is tegelijkertijd een vermakelijke komische reis tussen vader en zoon én een diepgaande ervaring over de zin van het leven. Het lukt Filip om met het verhaal van zijn vader, die een inspirerende en betekenisvolle leraar was, écht iets zeggen. In zijn eigen woorden: “There are so many people who do such a great job and influence people. We’re surrounded by great human beings. And sometimes the world needs to be reminded of that.”

Joshua de Groot

Waardering: 4

Bioscooprelease: 20 maart 2025