The Last Seduction (1994)
Regie: John Dahl | 105 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Linda Fiorentino, Bill Pullman, Michael Raysses, Zack Phifer, Peter Berg, Brien Varady, Dean Norris, Donna Wilson, Mik Scriba, J.T. Walsh, Erik-Anders Nilsson, Patricia R. Caprio, Herb Mitchell, Bill Nunn, Serena
Start een titelrol in een goedkoop lettertype, zet er wat coole jazz onder en zoom dan out of focus in op een New Yorks straatbeeld. Dit is voor ons soort mensen, denkt de alternatieve filmkijker meteen, hetzelfde gevoel dat een liefhebber van het levenslied bij de aanblik van een passagierschip op de Rijn moet hebben. New York, jeetje, dat is toch die stad waar alleen maar beeldschone mensen wonen die slechts met elkaar omgaan om er zelf beter van te worden. Zo zou ik ook wel willen leven. En af en toe iemand vermoorden in een mantelpakje zonder een wimper te verroeren, ja ja. Doos chocolaatjes erbij…
Bridget Gregory is een parodie op de fatale vrouw zoals die in ons collectief onderbewustzijn is opgeslagen. Zij verleidt mannen door ze letterlijk in de broek te zitten, telefoneert onbeschaamd zittend op haar hurken en plast luidruchtig in het herentoilet. Is dat leuk? Wel zoals Linda Fiorentino het doet, namelijk met een sarcastische grijns om de sensuele lippen. Het is alleen jammer dat ze zo weinig verhaal meekrijgt om van ‘The Last Seduction’ een memorabele film te maken, want verder dan bovenstaande samenvatting komen we niet. Best vermakelijk hoor, wat Bridget/Wendy allemaal uitvreet; met een paar mooie rollen – ook Bill Pullman levert een aardige bijdrage als geslachtofferde echtgenoot – zijn we er echter nog niet, want met de humor is het net niet in deze door dialogen gedreven film. Wanneer partner in crime annex minnaar Mike (Peter Berg) onze ‘dame blanche’ in zijn stamkroeg versiert met de toevoeging “I’m hung like a horse” en zij antwoordt: “Let’s see, Mr. Ed” is de goede toon bijvoorbeeld ver te zoeken; probeer daar maar eens van te herstellen. Berg lijkt te licht voor zwarte komedie en dat drukt zwaar op de film gezien het belang van zijn rol; Fiorentino en Pullman hoeven maar in beeld te komen en het niveau schiet meteen omhoog, al hebben ook zij soms moeite met de wisselende kwaliteit van de dialogen.
‘The Last Seduction’ doet qua sfeer een beetje aan ‘Things to Do in Denver When You’re Dead’ denken – eveneens een tongue-in-cheek-crimi, maar is te licht om film noir te mogen heten; zij is eerder een – half geslaagde – satire daarop, leunend op de premisse van ‘Double Indemnity’ dat een vrouw een man verleidt haar echtgenoot te vermoorden voor geld. Er wordt een aardige poging gedaan de klassieke verhoudingen tussen de seksen op de hak te nemen en dankzij Linda Fiorentino en het hoge tempo blijft de schwung er in. Zo’n brutale rol als Fiorentino speelt zie je niet veel en het maakt de film in aanvang interessant, maar het nieuwtje is er na anderhalf uur wel af. Bridget Gregory alias Wendy Kroy heeft het dan inmiddels veel te gemakkelijk gehad met de heren, die zo naïef zijn dat het de spanning in de weg gaat zitten en de film er voorspelbaar van wordt, al is het eindspel met de drie hoofdrolspelers weer redelijk vermakelijk. Het kan de boedel echter niet helemaal redden. B-film noir, een nieuw genre?
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 15 september 1994