The Light Between Oceans (2016)

Recensie The Light Between Oceans CinemagazineRegie: Derek Cianfrance | 133 minuten | drama | Acteurs: Michael Fassbender, Alicia Vikander, Rachel Weisz, Florence Clery, Jack Thompson, Thomas Unger, Jane Menelaus, Garry McDonald, Anthony Hayes, Benedict Hardie, Emily Barclay, Bryan Brown, Stephen Ure, Peter McCauley, Leon Ford, Jonathan Wagstaff, Gerald Bryan, Elizabeth Hawthorne, Rosella Hart, Michael Wallace, Peter Hayden, Gary Blackman,Carmel McGlone, Jeffrey Thomas

Na zijn uitstekend ontvangen films ‘Blue Valentine’ (2010) en ‘The Place Beyond the Pines’ (2012) – die hij beide zelf geschreven heeft – was filmmaker Derek Cianfrance even het spoor bijster. Hij kreeg allerlei scripts toegezonden, maar geen enkele kwam bij hem binnen. Tot hij per toeval Steven Spielberg ontmoet, die terloops vertelt dat ‘Blue Valentine’ zijn favoriete film van het jaar 2010 is en hem in contact brengt met DreamWorks. “Zij gaven me een stapel boeken, om te kijken of er wat voor me bij zat. Eén van die boeken was ‘The Light Between Oceans’ van M.L. Stedman, en ik dacht gelijk ‘dat is een mooie titel voor een film’. Ik begon te lezen en toen bleek het ook nog over een vuurtorenwachter te gaan, een beroep dat voor filmmakers natuurlijk interessante mogelijkheden met zich meebrengt.” Hoe verder hij kwam in het verhaal, des te overtuigender Cianfrance raakte van de kracht ervan. ‘The Light Between Oceans’ bleek niet alleen filmtechnisch interessant, maar ook verhaaltechnisch. “Ik begon in te zien dat ik het relaas van dit gezin dolgraag wilde vertellen. Sterker nog, dat ik het móest vertellen.”

‘The Light Between Oceans’ (2016) speelt zich af net na de Eerste Wereldoorlog en vertelt het verhaal van de beschadigde oorlogsveteraan Tom Sherbourne (Michael Fassbender), die de trauma’s die hij opliep in de loopgraven tracht te verwerken door zich als vuurtorenwachter af te zonderen op het eiland Janus, zo’n 150 kilometer van de Australische kust. Kort voor hij vertrekt ontmoet hij de jonge, levenslustige Isabel Graysmark (Alicia Vikander) en de twee voelen zich onmiskenbaar tot elkaar aangetrokken. Isabel nodigt zichzelf uit op Janus en hoewel de correcte Tom dat in eerste instantie afhoudt, valt hij toch voor haar charmes en niet lang daarna trouwen ze. Hun prille liefde krijgt een flinke knauw door liefst twee miskramen en met name Isabel hunkert enorm naar een kind. Haar gebeden lijken te worden verhoord wanneer op een dag een bootje op Janus aanspoelt met daarin het levenloze lichaam van een man en een levende baby. Waar Tom zich verplicht voelt deze vondst te melden, weet Isabel hem over te halen het baby’tje te houden en op te voeden als hun eigen kind. Omdat ze zo afgelegen wonen, komen ze een jaar of vier, vijf weg met deze diefstal. Tot Tom erachter komt dat de moeder van het meisje (Rachel Weisz) nog altijd wanhopig op zoek is naar haar kind en wroeging krijgt.

Centraal in ‘The Light Between Oceans’ is de kracht van de liefde. Waar het in ‘Blue Valentine’ gaat om twee mensen die steeds verder uit elkaar groeien, maar met elkaar opgescheept lijken te zitten, draait het hier om een liefde die zo sterk is dat het zelfs de krachtigste stormen overleeft. Het rauwe en realistische van ‘Blue Valentine’ is ingeruild voor puur melodrama; beide streven de emotionele betrokkenheid van de kijker na en de fantastische acteurs (in ‘Blue Valentine’ zijn het Ryan Gosling en Michelle Williams) doen weinig voor elkaar onder. Toch raakt ‘Blue Valentine’ de gevoelige snaar wél, waar ‘The Light Between Oceans’ die net mist. Of het nu komt doordat Cianfrance het verhaal niet zelf geschreven heeft, of doordat deze film veel gepolijster is – waarschijnlijk is het een combinatie van factoren. De overdadig aangezette piano, de close-ups van de tranen van Isabel; het is allemaal net even te veel van het goede waardoor het effect verloren gaat. Waar het in ‘Blue Valentine’ “less is more” was, is het hier “overdaad schaadt”.

Aan acteurs Fassbender, Vikander en Weisz ligt het in elk geval niet. Alle drie verstaan ze de kunst om zonder al te veel woorden onze aandacht te grijpen en niet meer los te laten. Fassbender is ingetogen, maar zijn blikken spreken boekdelen. Zijn trauma’s van de oorlog, zijn plichtsgevoel, zijn twijfels over de keuzes die gemaakt worden; we lezen het in zijn ogen. Vikander zien we van een brok bruisende energie ineenstorten wanneer ze erachter komt dat ze niet in de wieg gelegd is om een kind op de wereld te zetten. Haar wanhoop drijft haar relatie met Tom tot het uiterste. Weisz portretteert de wanhopige biologische moeder op een waardige, gedistingeerde en bescheiden manier. Misschien wel de belangrijkste rol is weggelegd voor de prachtige setting (Nieuw-Zeeland fungeert hier als stand-in voor het West-Australische eiland Janus en dat levert adembenemende plaatjes op) en de film ziet er dan ook uit om door een ringetje te halen. Wellicht om de gebreken te verbloemen, want met zulke sterke acteurs en een talentvolle regisseur als Cianfrance aan het roer valt het tegen dat de hooggespannen verwachtingen niet helemaal worden waargemaakt. De volgende keer zien we liever de ongepolijste Cianfrance weer terug!

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 oktober 2012
DVD- en blu-ray-release: 15 maart 2017