The List (2007)
Regie: Brandon Sonnier | 92 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Malcolm-Jamal Warner, Tatyana Ali, Sydney Tamiia Poitier, Wayne Brady
De realisatie dat het script van ‘The List’ de eerste prijs in een scenariowedstrijd heeft gewonnen (Writemovies.com International Writing Contest) stemt niet erg hoopvol. Het verhaal zit vol clichés, heeft verschillende overbodige personages, kent weinig humor voor een romantische komedie, en doet nauwelijks iets met zijn centrale premisse. Het is maar goed dat er nog enkele sympathieke acteurs in voorkomen die voor wat charmante scènes zorgen.
Sydney Tamiia Poitier is toch wel de interessantste verschijning in de film. Als “love interest” Cécile voegt ze nog enige pit en onvoorspelbaarheid aan het geheel toe en haar scènes met hoofdrolspeler Wayne Brady behoren tot de leukste van de film. Vooral de scènes waarin deze twee hoofdpersonages elkaar leren kennen, zijn uitdagend en sprankelend. Cécile is duidelijk niet zomaar een naïeve schoonheid die zich makkelijk laat versieren. Nee, ze laat Lewis goed werken voor haar liefde. Zelfs wanneer zij eindelijk instemt met een afspraakje, is hij afhankelijk van haar grillen. De date blijkt plaats te vinden in een café, waar hij via posters en briefjes op straat naartoe geleid wordt. In het café heeft zij het bovendien zo geregeld, dat Lewis het podium op wordt gevraagd om een lied ten gehore te brengen. Maar dan neemt hij het heft in eigen handen wanneer hij besluit om Cécile quasi-opzichtig te verleiden met “Sexual Healing” van Marvin Gaye. Dit kan een ramp voor Lewis worden, maar Cécile kan het wel waarderen en doet (uiteindelijk) zelfs leuk mee wanneer ze door hem het podium op wordt getrokken. Deze momenten tussen dit tweetal zitten vol spanning en doen, door het natuurlijke spel van de acteurs, de kijker even vergeten dat hij naar een film zit te kijken. Ook een scène waarin Lewis Cécile in een game-winkel tegenkomt terwijl ze net, op fanatieke wijze, een kind verslaat met een dansspel, is erg speels en aantrekkelijk.
Wetende dat de acteurs in de film in staat zijn tot dit soort magische momenten maakt het des te betreurenswaardiger dat het grootste deel van de film in wordt genomen door onleuke, clichématige scènes, of overbodige subplotjes. Pas na zo’n half uur verschijnt Cécile pas goed in beeld, en weer een half uur later is haar verhaaltje al praktisch uitgeblust. Het aanvankelijke “probleem” van Cécile – ze lijkt arm te zijn, en zich hiervoor te schamen – blijkt slechts een rode lap te zijn en heeft amper een functie of ontwikkeling binnen de film. De “bekende” namen in de film voegen ook nauwelijks wat toe. Malcolm Jamal Warner (Theo uit “The Cosby Show”) is er om zijn gespierde lichaam te showen en een beetje de mafkees uithangen. Tatyana Ali (Ashley uit “The Fresh Prince of Bel Air”) dient er slechts toe om Brady snel een gebroken hart te bezorgen; en Brad Dourif (Grima Wormtongue uit ‘The Lord of the Rings’) is een wat bizarre opdrachtgever van een wijnmerk, in een combinatie van zijn Slangtong-personage en een gevoelige Italiaan. Hij is nog wel belangrijk voor het verhaal, maar een stuk minder hilarisch dan de makers ongetwijfeld beoogd hadden. En hoe zit het eigenlijk met die lijst? Naar de titel kijkend, zou er een zekere lijst immers een belangrijke rol moeten spelen. We zien Lewis echter één keer een lijstje opstellen met wat belangrijke punten, waar een vrouw volgens hem aan moet voldoen. Je zou denken dat Lewis dwangmatig op zoek gaat naar door hem goedgekeurde vrouwen, maar, afgezien van wat beschuldigingen in die richting van zijn beste vriend Chet (Flex Alexander), is dit weinig merkbaar. En tja, het “probleem” in de relatie van Lewis en Cécile is dan wel iets waar Lewis op zijn lijst bezwaar tegen maakt, maar tegelijkertijd zou iedere man zonder een dergelijke lijst precies dezelfde reactie hebben. Kortom, het hele element van de lijst komt overbodig en geforceerd over. Echt veel heeft Lewis aan het eind van de film niet overwonnen en het verloop en afronding van het verhaal zijn volkomen inwisselbaar met het gros van de films in dit genre.
Wat overblijft is een matige romantische comedy, met weinig humor en slechts sporadische romantiek. In bepaalde scènes is te zien dat de acteurs wel degelijk iets moois kunnen produceren en tonen ze dat ze een beter script verdienen dan dit. In die momenten wordt de film meer dan slechts een verzameling gekunstelde plotelementen. Genoeg om de film te redden is dit echter niet. Alles beschouwend lijkt het erg onwaarschijnlijk dat ‘The List’ ooit op een favorietenlijst van romantische komedies zal voorkomen.
Bart Rietvink