The Living Daylights (1987)
Regie: John Glen | 130 minuten | actie, avontuur, thriller | Acteurs: Timothy Dalton, Maryam d’Abo, Jeroen Krabbé, Joe Don Baker, John Rhys-Davies, Art Malik, Andreas Wisniewski, Thomas Wheatley, Desmond Llewelyn, Robert Brown, Geoffrey Keen, Walter Gotell, Caroline Bliss, John Terry, Virginia Hey
Timothy Dalton is de vierde ‘officiële’ vertolker van James Bond. Toen Roger Moore met pensioen ging, althans wat Bond-films betreft, werd er naarstig gezocht naar een nieuwe acteur die de beroemdste geheim agent moest gaan spelen. Pierce Brosnan was grote favoriet, maar wegens contractuele verplichtingen aan de serie ‘Remington Steele’ ging dat feest niet door. Ironisch genoeg werd deze serie niet veel later gecancelled, maar Brosnan kreeg, zoals natuurlijk iedereen wel weet, de begeerde rol acht jaar later alsnog.
Dalton’s inbreng in de serie is niet lang, na ‘The Living Daylights’ speelt hij nog één keer de rol van 007 in ‘Licence to Kill’ (1989), maar zijn stempel op de reeks is desalniettemin voelbaar. Dalton’s serieuze houding ten opzichte van het werk is goed te zien, hij heeft zich enorm goed voorbereid op zijn taak door alle boeken van Ian Fleming over zijn personage te lezen. De humor in Dalton’s Bond-films is stukken minder als in die waar Roger Moore zijn one-liners rondstrooit. Een paar leuke mag Dalton noemen (“He got the boot”), maar het klinkt niet of hij er zelf achter staat. Toch is Dalton een begaafd acteur, die de serieuzere Bond prima neer weet te zetten. Hij is niet te vergelijken met Connery en Moore, hij mist de seksuele aantrekkingskracht van de eerste, en de humor van de tweede, maar het is hem gelukt om een eigen interpretatie te geven van Bond.
De plot van ‘The Living Daylights’ is zoals gewoonlijk weer boordevol en is af en toe nauwelijks te volgen. De ene na de andere exotische locatie volgt elkaar op en er worden veel personages geïntroduceerd. Het draait allemaal om Georgi Koskov, een grote rol van Jeroen Krabbé, die midden jaren tachtig eindelijk de oversteek over de Grote Oceaan wist te maken met enkele rollen in internationale produkties, veelal als slechterik. Koskov moet naar het Westen geholpen worden door 007 en dat dit tenauwernood lukt, is allemaal te danken aan James’ oplettendheid. Hij weet een scherpschutter te ontwapenen door het wapen uit haar handen te schieten. “Haar” inderdaad, want het betreft in werkelijkheid de vriendin van Koskov, Kara Milovy (Maryam d’Abo). Deze getalenteerde mooie celliste is door Koskov overgehaald zich als KGB-agent voor te doen, zodat zijn vlucht naar het Westen voor de MI6 (de Britse Geheime Dienst) gerechtvaardigd lijkt. Ondertussen vertelt Koskov MI6 dat Generaal Pushkin (John Rhys-Davis) opdracht heeft gegeven alle Britse geheim agenten te vermoorden, en Bond wordt ingezet om een einde aan Pushkin’s leven te maken. Inmiddels heeft Kara zoveel indruk op James gemaakt, dat zijn ‘puur professionele interesse’ al snel omgeslagen is in verliefdheid en zij vergezelt hem op zijn missie. Bond komt er achter dat Koskov eigenlijk niet te vertrouwen is, maar met Brad Whitaker (Joe Don Baker), een internationale wapenhandelaar, samenwerkt om Sovjetgeld te gebruiken voor de aankoop van opium, om dat weer tegen woekerprijzen te verkopen. Bond vormt dan een alliantie met Pushkin om Koskov en Whitaker te ontmaskeren en het komt in Afghanistan tot een spannende aanval.
Het eerste deel van de film kabbelt een beetje voort, maar zodra de personages in Afghanistan zijn beland, wordt het een zeer onderhoudende film, met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) de bloedstollende vechtscène in het vliegtuig tussen James en Necros (Andreas Wisniewski). Deze laatste is eigenlijk ook de meest intrigerende van de slechteriken, omdat je weinig tot niets te weten komt over zijn motieven. Maryam d’Abo, het enige Bondmeisje van belang in de film, weet zich ook prima staande te houden tussen het (acteer)geweld van haar collega’s en zet Kara neer als een dappere dame, die 007 op belangrijke momenten uitstekend terzijde staat. Krabbé is ook goed te pruimen, alsmede John Rhys-Davis.
‘The Living Daylights’ is een prima actiefilm, waarin Bond ‘back to basic’ gaat en de meeste technische snufjes en over-the-top-humor achterwege laat. Heerlijk vermaak.
Monica Meijer
Waardering: 3
Bioscooprelease: 9 juli 1987