The Lord of the Rings: The Two Towers (2002) (special extended edition)

Recensie The Lord of the Rings: The Two Towers CinemagazineRegie: Peter Jackson | 220 minuten |  actie, drama, avontuur, fantasie | Acteurs: Elijah Wood, Ian Mckellen, Viggo Mortensen, Sean Astin, Liv Tyler, Billy Boyd, Orlando Bloom, Christopher Lee, Cate Blanchett, John Rhys-Davies, Sean Bean, Hugo Weaving, Andy Serkis, Dominic Monaghan, Miranda Otto, Bernard Hill, Brad Dourif, David Wenham, Karl Urban, John Noble

Niemand zal de epische omvang van de ‘The Lord of the Rings’-films ontkennen. De hele onderneming was gigantisch en ongeëvenaard, en met een totale lengte van ruim negen uur heeft Peter Jackson het boek van professor Tolkien zeker niet verwaarloosd. Toch is er nog veel meer te vertellen dan wat er in de films zichtbaar is. Het vuistdikke boek van Tolkien herbergt een ongelooflijke rijkdom aan informatie. Wanneer je het leest, krijg je echt het gevoel een tastbare wereld te ervaren en getuige te zijn van werkelijke gebeurtenissen in het leven van de personages, die deel uitmaken van een geloofwaardige geschiedenis.

De bioscoopversies van de films moeten wat dat betreft op sommige punten wat inleveren, en de langere dvd-versies zijn daarom een geschenk uit de hemel. Deze zogenaamde “extended editions” bevatten veel extra informatie in de vorm van geïntegreerde scènes, wat zorgt voor net dat beetje meer diepgang en context.

Waar ‘The Fellowship of the Ring’ een half uur extra beeldmateriaal had, is ‘The Two Towers’ bijna drie kwartier langer geworden. Dit is voor het grootste gedeelte een welkome aanvulling op de bioscoopversie. De extra scènes zorgen voor meer achtergronden, meer duidelijkheid, en een beter besef van afstand en tijd. Van sommige scènes is echter wel te begrijpen dat ze weggelaten werden voor de bioscoopversie, aangezien ze de vaart onnodig uit het verhaal halen of gewoon te weinig toevoegen (qua inhoud of sfeer).

Een van de grootste aanwinsten is toch wel de scène “The Sons of the Steward”. In deze flashbackscène maken we alvast kennis met Denethor (John Noble) en krijgen we meer inzicht in de gezinsdynamiek tussen de stadhouder en zijn twee zonen, Boromir en Faramir. Faramirs gedrag tijdens zijn ontmoeting met de hobbits wordt een stuk begrijpelijker en minder afkeurenswaardig. We snappen nu dat Faramir de ring niet voor eigen glorie wilde, maar voor wat respect en liefde van zijn vader. Ook is het een genot om Boromir weer in beeld te zien, één van de interessantste personages uit ‘The Fellowship of the Ring’, en geweldig vertolkt door Sean Bean. De nieuwe scène zorgt ervoor dat ook zíjn houding jegens de Ring wat begrijpelijker wordt.

Er zijn nog veel meer van dit soort verduidelijkende stukjes terug te vinden in de extended edition. Wat was dat bijvoorbeeld voor een paard dat Aragorn ineens kwam redden, en hoe wist Aragorn zijn naam (Brego)? Waarom waren er te weinig Enten over om over de bomen te waken? Hoe kon Wormtongue Éomer zomaar verbannen? Waarom strompelde Sméagol zo aan het eind en waarom was zijn Gollum-kant volledig teruggekomen? Het antwoord op al deze vragen en meer vind je terug op de extended dvd.

Naast inhoudelijke verduidelijking zijn er ook verbeteringen wat betreft toon en indruk. Zo krijg je bijvoorbeeld een beter beeld van de cultuur van Rohan via de begrafenis van Théodred, Théodens zoon. De film is ook een stuk beter uitgebalanceerd: niet de hele film draait nu om de slag bij Helmsdiepte. De wisselingen tussen de verhaallijnen zijn natuurlijker en de aandacht voor de verschillende verhalen is evenwichtiger verdeeld. Wanneer we nu zien hoe Merry en Pippin door de Orks worden meegenomen krijgen we de tijd om ons in hun situatie te verplaatsen, met als gevolg dat wanneer Pippin verheugd “Aragorn!” roept, we nu bijna net zo blij en verrast zijn als hij. Veel relaties worden ook beter uitgewerkt, zoals die tussen Frodo en Gollum tijdens een interessant moment bij de Dode Moerassen.

Niet elke extra scène is even succesvol. Soms worden bijvoorbeeld bestaande ideeën herhaald terwijl er weinig wordt toegevoegd, zoals in het geval van de onderdrukking van Théodens geest. Dit gegeven wordt in deze versie drie keer naar voren gebracht. Verder zijn er scènes bij die potentie hebben maar die beter bewerkt hadden kunnen worden. Zo is de dialoog tijdens de Entdrank-scène niet heel boeiend en is de overgang naar het volgende moment waarbij Merry en Pippin te grazen worden genomen door een boom te abrupt, en wordt het begeleid door te springerige muziek. Beide scènes verliezen op deze manier aan kracht. Tenslotte is de toon van het einde van de film nu anders vanwege het afronden van wat losse verhaallijnen. Hoewel deze scènes op zichzelf best aardig zijn, en soms zelfs verhelderend (onder andere als inleiding of aansluiting op ‘The Return of the King’), werken ze hier als epiloog minder goed omdat het euforische gevoel waarmee je werd achtergelaten in de bioscoopversie wordt afgezwakt.

Over het geheel genomen is de extended edition echter zeker een verbetering ten opzichte van de bioscoopversie. Deze versie van de film doet Midden-Aarde en haar inwoners meer tot leven komen en zorgt voor een beter gevoel van “erbij zijn”, het gevoel dat zo’n belangrijk onderdeel is van de beleving van het verhaal zoals het oorspronkelijk is uitgedacht door J.R.R. Tolkien.

Bart Rietvink

Waardering: 4.5

DVD- en blu-ray-release: 9 december 2016 (Middle-Earth Trilogies – Extended)
Bioscooprelease: 15 oktober 2020 (re-release)