The Lost Coast Tapes (2012)

Regie: Corey Grant | 98 minuten | horror, thriller | Acteurs: Drew Rausch, Rich McDonald, Ashley Wood, Noah Weisberg, Frank Ashmore, Rowdy Kelly, Japheth Gordon, Sweetie Sherrié, Loren Lester, Brittani Ebert, Donal Thoms-Cappello, Travis McHenry, Alan Carnes, Chrison Thompson

Het is een genre op zich geworden, de found footage-film, oftewel films die zogenaamd bestaan uit gevonden materiaal. De oorspronkelijke filmers zijn doorgaans spoorloos, dus het laat zich niet moeilijk raden dat het genre vooral opgeld doet binnen de horror. Ongetwijfeld het bekendste voorbeeld is ‘The Blair Witch Project’ (1999). Een film met een minimaal budget (zo’n 60.000 dollar), maar maximale opbrengsten (tegen de 250 miljoen dollar wereldwijd). Tel uit je winst! Wie cynisch is aangelegd, kan daar makkelijk een reden voor de grote toename van found footage-films in zien de afgelopen tien jaar.

‘The Lost Coast Tapes’ lijkt weinig moeite te doen het genre op een frisse manier te benaderen. In een paar titelschermen krijgt de kijker uitgelegd dat de Californische Lost Coast de plek is waar het vaakst melding is gemaakt van Bigfootsignaleringen. (Voor de niet-ingewijden: de Bigfoot (of in indianentaal: Sasquatch) is een groot harig mythisch wezen.) Een clubje documentairemakers dat de claim van Bigfootjager Carl Drybeck onderzoekt – de man beweert dat hij een heus lijk kan laten zien – is de bossen van Lost Coast ingetrokken, maar nooit teruggekeerd. Een reddingsteam heeft enkel de camera’s kunnen vinden. Tot dusverre niks nieuws onder de zon.

In krap anderhalf uur probeert de film je vervolgens in de wereld van Bigfoot te trekken. De gimmick is dat documentairemaker Sean Reynolds (Drew Rausch) ervan overtuigd is dat Carl Drybeck (een aanstekelijke Frank Ashmore) een oplichter is. Zijn insteek van de documentaire is om deze man koste wat kost te ontmaskeren, wat maakt dat hij elke gebeurtenis volstrekt dood loopt te analyseren (en en passant de draak steekt met wat bekende thema’s uit het horrorgenre). Producente en ex-geliefde Robyn staat daar als schijnbaar paranormaal begaafde lijnrecht tegenover. Zij merkt al vrij vroeg op dat de energie rond Drybecks hut vreemd aanvoelt.

En het is precies deze spirituele insteek waarmee de film zich binnen de Bigfootverhalen wil onderscheiden, maar die helaas niet echt uit de verf komt. Drybeck, die het er aanvankelijk over heeft dat Bigfoots zich deels in onze en deels in de spirituele wereld bevinden, lacht schamper als Robyn hem laat in de film vraagt naar de geestenwereld. Ineens gelooft hij daar niet in. Een merkwaardige omslag. Doordat Sean daarnaast ook hardnekkig Robyns ervaringen blijft bagatelliseren, is er geen ruimte voor ontplooiing. Elke mogelijkheid tot verwondering wordt direct platgeslagen.

En dat is dan nog los van het feit dat er maar bar weinig te beleven valt. Feitelijk wordt in het eerste uur van de film vooral gepraat. En gepraat. En gepraat. Interessant wordt het nauwelijks, doordat de film te lang blijft hangen in de vraag of Drybeck nou een oplichter is of niet en daarmee vergeet spanning op te bouwen. Als in de laatste vijftien minuten ineens de spreekwoordelijke hel losbarst en de film toch blijk geeft van behoorlijk wat potentie, is het te laat. Hooguit werkt het om mensen het betrekkelijk saaie verloop te laten vergeten en ze geïnteresseerd te krijgen in een onherroepelijk vervolg. Kortom: ‘The Lost Coast Tapes’ is heel veel set-up, maar nauwelijks pay-off.

Wouter de Boer

‘The Lost Coast Tapes’ verschijnt woensdag 19 september 2012 op DVD.