The Lost Future (2010)

Regie: Mikael Salomon | 90 minuten | avontuur, science fiction | Acteurs: Sean Bean, Corey Sevier, Sam Claflin, Annabelle Wallis, Eleanor Tomlinson, Hannah Tointon, Jonathan Pienaar, Danny Keogh, Jessica Haines, Tertius Meintjes, Garth Breytenbach, Bjorn Steinbach, Andre Jacobs, Steven Jubber, Pope Jerrod

Sean Bean (‘The Lord of the Rings’ , ‘Game of Thrones’ ) is geknipt voor ruige rollen. In een maatpak ziet hij er enigszins ongemakkelijk uit, maar geef hem een paard, een zwaard en een leren harnas en hij is helemaal in zijn element. Wat dat betreft is de rol van stamhoofd in ‘The Lost Future’ hem op het lijf geschreven. Driedagenbaard, pijlenkoker op de rug, dat is Sean Bean ten voeten uit. Toch hopen we de stoere Brit niet meer aan te treffen in films als deze. Als zelfs hij geen authentiek tintje kan geven aan een verhaal over een natuurstam in nood, dan weet je dat je naar een verloren zaak zit te kijken.

‘The Lost Future’ speelt in de verre toekomst. Na een ramp van apocalyptische proporties leeft de mensheid weer als in de steentijd. Overlevenden wonen in kleine, geïsoleerde gemeenschappen en jagen hun kostje bij elkaar. Helaas wordt de stammen regelmatig uitgedund door reuzenwezens en gemuteerde beestmensen die iedereen binnen hoestafstand infecteren. Na een hevige mutantenaanval ziet het er slecht uit voor de clan van Savan (Corey Sevier), Kaleb (Sam Claflin) en Dorel (Annabelle Wallis). Enter Amal (Sean Bean), lid van een naburige stam, die het drietal vertelt over een geel poeder dat mensen immuun maakt voor het mutantenvirus. Helaas is de voorraad gestolen door het rivaliserende stamhoofd Gagen.

Savan, Kaleb en Dorel weten wat hen te doen staat. Terwijl de overige stamleden zich verschansen in een grot met houten rolluik besluiten zij het poeder terug te halen en te achterhalen uit welke componenten het bestaat. Kaleb kan als enige holbewoner lezen, en dat maakt je in de steentijd tot een soort Mark Zuckerberg. Wie kan voorlezen uit het werk van Mark Twain, kan ook chemische formules kraken, zo is het idee. Dit is helaas niet het enige ongeloofwaardige element in ‘The Lost Future’. Hoe kan het dat één stamlid kan lezen, terwijl de rest geen idee heeft wat een boek is? En als de stammen van Savan en Alam zo dicht bij elkaar leven, waarom hebben ze dan nooit iets van elkaars bestaan gemerkt?

Het is jammer dat de wereld van ‘The Lost Future’ zo slecht is uitgewerkt, want het concept van een omgekeerde evolutie biedt leuke aanknopingspunten. Hoe houdt de mensheid zich staande in een wereld zonder moderne gemakken? Welke kennis blijft bewaard en welke gaat verloren? Zijn er relieken uit een geavanceerd verleden die nog steeds worden gebruikt? Helaas is de verloren toekomst uit de titel niet meer dan een kapstok voor een voorspelbaar verhaaltje over een zoektocht naar een wondermiddel. Ook visueel wordt het gegeven niet optimaal benut. Alleen de overwoekerde stad waar Gagen zich ophoudt heeft een wow-factor, voor de rest kijk je voornamelijk naar bos, bos en nog eens bos.

Ook qua spanningsopbouw schort er veel aan deze goedkoop gemaakte televisiefilm. De computerprogrammeur jaagt het CGI-budget er in het eerste kwartier van de film doorheen met een paar shots van een reuzenluiaard; de rest van de tijd moet je het doen met mutanten die tot vervelens toe de aanval openen. En dan Gagen, de slechterik, een obstinate dictator-wannabe die zelfs zijn eigen dochter niet in toom kan houden. Door het gebrek aan echte dreiging heeft de queeste naar het gele poeder weinig om het lijf, net als de hoofdpersonen zelf. Savan & Co mogen dan in de oertijd leven, maar uit hun leren steentijd-outfits steekt nog net geen designerlabeltje.

Het idee was leuk, maar ‘The Lost Future’ is flets, niet overtuigend en ook nog eens oersaai. Daar verandert zelfs het gastoptreden van Sean Bean niets aan.

Paula Koopmans