The Maiden (2022)

Regie: Graham Foy | 117 minuten | drama | Acteurs: Jackson Sluiter, Marcel T. Jiménez, Hayley Ness, Kaleb Blough, Siena Yee, Charlotte Clarke, Dustin Whetton, Clem Martini, Macaulay Peterson, Diana Prus, Cheryl Foggo, Heathley Paine Cambaliza, Adrienne Fossheim

‘The Maiden’ is angstaanjagend mooi in haar eenvoud. Verdriet kan namelijk zo simpel zijn als een gespannen hand op de rug van een ander. Zo gebruikt regisseur Graham Foy de kracht van suggestie om de kijker een intiem verhaal te vertellen over mensen die niet loslaten. In deze film gaat het over rouw in de fase van het leven waarin het ongelofelijk oneerlijk en wreed aanvoelt. De kijker volgt namelijk twee tieners die dealen met het verlies van een vriend. Foys debuutfilm ‘The Maiden’ laat haar sporen bij je achter zoals de in subcultuur gevormde hoofdpersonages hun graffiti-tags achterlaten op het beton van het provinciale Texas.

Colton (Marcel T. Jiménez) en Kyle (Jackson Sluiter) hangen rond na school en vermaken zich met skateboarden, graffiti spuiten, oude tv’s slopen en van spoorbruggen het water induiken. Veel meer is er ook niet te doen in hun nietszeggende stadje. Voor Kyle is dat genoeg om van dag tot dag te leven. Voor Colton roept het vragen op over zijn toekomst. Als de vrienden van elkaar gescheiden raken, zal de toekomst moeten wachten totdat Colton het verlies verwerkt heeft. Dan vindt Colton een schrift van een timide klasgenoot, Whitney (Hayley Ness), en leert hij een nieuwe kant van haar en van verlies kennen.

Het verhaal van Colton, Whitney en Kyle voelt intiemer door de kracht van suggestie. Soms zit de kunst van het filmmaken in het niet laten zien wat je als filmmaker wil vertellen, want soms zijn gebeurtenissen of handelingen nu eenmaal niet voor onze ogen bestemd. Het bekendste voorbeeld hiervan uit de recente filmgeschiedenis is waarschijnlijk Mr. Blonde die het oor van een politieagent afsnijdt in ‘Reservoir Dogs’. In ‘The Maiden’ ziet de kijker bijvoorbeeld Colton ruzie zoeken, nadat iemand afgeeft op Kyle. Het wordt vervolgens snel duidelijk dat deze ruzie uit de hand gelopen is, ook al wordt er op beeld geen enkele klap uitgedeeld. Deze film speelt continu met deze subtiliteit, maar als kijker heb je geen moment het gevoel dat je iets mist. In tegendeel, het voelt juist alsof je dichter op de personages staat, omdat je wel precies weet wat er gebeurd is. Foy laat zo zien te begrijpen wanneer hij moet wegsnijden voor het beste dramatische effect.

Foy durft echter ook de kijker langer bij zijn personages te houden dan strikt noodzakelijk. Zo zijn er prachtige tracking shots van Colton en Kyle skateboardend door de straten van hun provinciale Texaanse stadje. En volgt de kijker Whitney door de bouwput van suburbia, terwijl zij dralend de bewoonde wereld achter zich laat. Je weet dan al lang wat de personages bezighoudt, maar door hen zo letterlijk op de voet te volgen versterkt Foy jouw band met Colton, Whitney en Kyle.

Doordat Foy zich zo comfortabel voelt met de kracht van suggestie laat de ‘The Maiden’ haar tag op de kijker achter. Zelden blijven de sleutelmomenten namelijk zo visueel bij je naspoken. En dat terwijl deze niet eens letterlijk op film staan.

Jannick Engel

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 31 augustus 2023