The Man Who Loved Yngve – Mannen som elsket Yngve (2008)
Regie: Stian Kristiansen | 90 minuten | drama, muziek, romantiek | Acteurs: Rolf Kristian Larsen, Arthur Berning, Ida Elise Broch, Ole Christoffer Ertvåg, Jørgen Langhelle, Trine Wiggen, Knut Sverdrup Kleppestø, Andreas Cappelen, Vegar Hoel, Mari Langfeldt, Erlend Stene, Lasse Holdhus, Marko Iversen Kanic, Kristoffer Joner
Stavanger 1989. De Berlijnse Muur is net gevallen, maar de zeventienjarige Jarle heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan de politieke gevolgen van deze gebeurtenis. De hormonen gieren door zijn jonge puberlichaam en zijn creatieve brein werkt op volle toeren om liedjes te schrijven voor zijn Mattias Rust Band, de meest hardcore punkband van Stavanger, aldus Jarle en zijn bandmaatjes. Met een knappe vriendin en een stel gedreven bandleden lijkt Jarle alles prima voor elkaar te hebben. Maar zijn leven wordt danig op zijn kop gezet wanneer hij zich beseft dat hij verliefd is geworden op een jongen. En niet zomaar één. Yngve belichaamt alles waar Jarle zich volgens zijn vrienden voor moet schamen. Hij tennist en hij luistert naar de softe muziek van Japan!
Waar ‘Fucking Åmål’ (ook wel ‘Show Me Love’ geheten, 1998) op aanstekelijke wijze een ontluikende lesbische relatie tussen twee tieners toonde, wordt in ‘The Man Who Loved Yngve’ gekozen voor een homorelatie. Verder verschillen de films in perspectief: ‘Fucking Åmål’ vertelt het verhaal vanuit het meisje dat al weet dat ze lesbisch is en ‘Yngve’ gaat uit van de jongen die zijn homoseksuele gevoelens nog moet ontdekken. Maar qua gevoel liggen de films niet zo ver van elkaar af. Beide geven heel goed de leefwereld van tieners weer en de grote mentale gevolgen die de kleinste gebeurtenissen teweeg kunnen brengen.
Wat de films bovenal zo sterk maakt, is dat de acteurs volstrekt geloofwaardig zijn. We hebben hier van doen met échte jongeren, niet met namaaktieners van achter in de twintig met een babyface (zoals in veel Hollywoodfilms). Jongeren bovendien die een heerlijk naturel spel brengen. Rolf Kristian Larsen is een uitstekende Jarle met zijn innemende glimlach en zijn grillige karakter. En Ole Christoffer Ertvåg overtuigt als de ingetogen Yngve, de spil om wie alles draait. Hun samenspel, vol aftastende blikken en onzekere stiltes, bezit een aangrijpende authenticiteit waar je geen moment aan twijfelt.
Met een prachtige soundtrack vol nummers van bands als Joy Division, The Cure, Roxette en The Jesus & Mary Chain en een heerlijk ontspannen tempo (eind jaren tachtig hadden mensen aanzienlijk minder haast dan nu), is de film een prettige zit voor mensen die van een dergelijke ingetogenheid houden. Het enige puntje van kritiek is de montage. Ongetwijfeld als gevolg van het feit dat ‘Yngve’ een boekverfilming is, volgen sommige scènes wel erg plotseling op elkaar – alsof er ineens een paar pagina’s zijn overgeslagen. Maar dat betekent enkel dat de film nóg beter had kunnen zijn dan hij al is. En hij is nu al meer dan de moeite waard!
Wouter de Boer