The Manchurian Candidate (2004)

Regie: Jonathan Demme | 130 minuten | thriller, science fiction | Acteurs: Denzel Washington, Meryl Streep, Liev Schreiber, Jon Voight, Kimberly Elise, Bruno Ganz, Simon McBurney, Vera Farmiga, Robyn Hitchcock

Een vaag nachtelijk beeld van kapitein Ben Marco die wordt neergeslagen door een van zijn ondergeschikten, op een missie in Koeweit; zo begint ‘The Manchurian Candidate’. Er is iets mis met de hinderlaag waarin Marco en zijn mannen gelokt worden. Wat dat is blijft lang in het onbestemde hangen in deze slepende remake van John Frankenheimer’s film uit 1962. Pas tegen het slot ontbrandt het vuur, met Meryl Streep als genia.

Denzel Washington moet ‘The Manchurian Candidate’ dragen voordat het zover is en dat is af en toe een beproeving. Zijn zoektocht naar de ‘waarheid’ is ongeïnspireerd en wordt nooit helemaal duidelijk gemaakt. Af en toe voel je je als kijker een jockey die zijn renpaard wel vooruit zou willen schreeuwen, maar het paard slaapt nog.

De makers van ‘The Manchurian Candidate’ zijn er wel in geslaagd het origineel naar het heden te verplaatsen, met alle post-elfseptemberverkiezingsretoriek die daarbij hoort. De film toont de manipulaties in de top van de politiek en – in mindere mate – de verslagenheid van oorlogsveteranen. Een interessante combo, die in een uitgebalanceerde film grote waarde zou kunnen hebben gehad.

Zo’n film is ‘The Manchurian Candidate’ editie 2004 niet geworden. De langdradige hoofdmoot houdt Denzel-fans misschien nog in de zaal, maar stelt met haar ongeduide ontwikkelingen het geduld behoorlijk op de proef. En dan de vele bijrollen: Mengeliaanse wonderdoktoren (Simon McBurney), verdwaalde Engelse popmusici (Robyn Hitchcock), halfslachtige FBI-agentes (Kimberly Elise) en Q-achtige types (Bruno Ganz, of all people) verschijnen plots ten tonele en verwarren eerder dan dat ze je meesleuren in een sinister plot.

Des te verrassender komt het slotakkoord voor de dag, met een ijzersterke Meryl Streep en de puzzelstukjes die eindelijk op hun plaats vallen. Het script van moeder Shaw valt in duigen en dat stemt met de Amerikaanse verkiezingen nog vers in het geheugen tot nadenken. Wat speelt zich allemaal af ‘behind the painted smile’?

Denzel zit dan allang weer in een bijrol en zijn lot kan ons niet meer interesseren. Jammer. We moeten het van de ‘oudjes’ hebben in deze film – met alle respect. De showtime van Meryl Streep is helaas kort, evenals die van Jon Voight, Shaws tegenstrever in de film. Beiden hebben de grandeur die het verhaal verdient. De degelijke Liev Schreiber (nog) niet. Zijn karakter is tweeslachtig, maar hij blijft oppervlakkig; dat is toch een gemis in ‘The Manchurian Candidate’: levendige, menselijke hoofdpersonen waarmee je je kunt identificeren.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 4 november 2004