The Manxman (1929)
Regie: Alfred Hitchcock | 110 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Carl Brisson, Malcolm Keen, Anny Ondra, Randle Ayrton, Clare Greet, Kim Peacock, Nellie Richards, Wilfred Shine, Harry Terry
Alfred Hitchcock was net vader geworden van zijn enige dochter Patricia, toen hij zijn allerlaatste ‘stomme’ film maakte. ‘The Manxman’ werd uitgebracht in januari 1929; Hitchcocks eerste geluidsfilm, ‘Blackmail’, werd in datzelfde jaar uitgebracht. Aanvankelijk opgenomen als ‘stomme’ film, maar later omgezet in een film mét geluid. De reden? Het accent van hoofdrolspeelster Anny Ondra, van oorsprong een Tsjechoslowaakse, was niet om aan te horen. Ondra speelde ook een hoofdrol in ‘The Manxman’. Je zou denken dat de filmcarrière van deze eerste ‘Hitchcock-blondine’ voorbij was. Desondanks maakte ze nadien nog veertig films, echter voornamelijk in Duitsland, waar ze terechtkwam na haar huwelijk met de toenmalige wereldkampioen boksen, de Duitser Max Schmeling.
‘The Manxman’ draait om twee jeugdvrienden; een arme visser genaamd Peter Quilliam (Carl Brisson) en een advocaat genaamd Philip Christian (Malcolm Keen). Beiden wonen in een dorp op het eiland Man. Pete is verliefd op Kate (Anny Ondra), maar haar vader verbiedt hun huwelijk omdat hij zijn dochter liever ziet trouwen met een rijkere man. Pete besluit daarom naar Afrika te gaan in de hoop daar rijk te worden, en vraagt Philip om zo lang op Kate te ‘letten’. Tijdens Pete’s afwezigheid worden Kate en Philip echter verliefd op elkaar. Wanneer de twee horen dat Pete zou zijn omgekomen, maken ze plannen voor hun huwelijk. Maar dan keert Pete ineens als rijk man terug naar het eiland. Kate’s vader geeft hem nu toestemming met Kate te trouwen. Kate en Philip willen Pete niet kwetsen, dus verzwijgen ze hun relatie en trouwt Kate met Pete. Samen krijgen ze een dochtertje. Maar Kate blijft gevoelens houden voor Philip en haar verlangen naar hem drijft haar tot een wanhoopsdaad.
Het verhaal van ‘The Manxman’ is gebaseerd op een roman van Hall Caine en de verfilming van Hitch is een nogal rechtlijnige vertaling van dat boek. ‘The Manxman’ staat niet bekend als het beste werk van de Britse Master of Suspense, met name omdat die van die zo geprezen suspense elk spoor ontbreekt. ‘The Manxman’ is puur (romantisch) drama, weliswaar degelijk uitgevoerd, maar zonder enige ‘sjeu’. Waar Hitchcocks latere werk – eigenlijk al vanaf ‘The Man Who Knew Too Much’ (1935) – gekenmerkt wordt door een stevige dosis spanning, intriges, dood en verderf en/of humor, ontbreekt dat alles in ‘The Manxman’. Een mager verhaaltje, dat gedateerd overkomt (de rechtszaak tegen het einde is bovendien wat vergezocht). En ja, van het overdreven acteren in ‘stomme’ films moet je houden. Want Ondra, Keen en met name Brisson konden aardig schmieren en bombastisch gebaren. Ondanks die gebreken is ‘The Manxman’ toch vermakelijk. De hand van de meester die Hitchcock zou worden, toont zich hier in de mooie manier van filmen. De sfeerschets aan het begin – het eiland Man is een prachtig decor – en de tragiek waarmee wordt afgesloten raken de juiste snaar. Daarmee is ‘The Manxman’ wellicht toch te bestempelen als een van Hitch’ betere ‘stomme’ werkjes.
Patricia Smagge