The Milkwoman – Itsuka dokusho suru hi (2005)
Regie: Akira Ogata | 127 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Yuko Tanaka, Sawa Suzuki, Koichi Ueda, Misako Watanabe
De plot, of in ieder geval de strekking, van Ogata’s ‘The Milkwoman’ laat zich dan misschien snel raden gedurende het verloop van de film, het subtiele acteerwerk, de sfeervolle enscenering en camerawerk, en de tijd die wordt genomen voor de vertelling, zijn de elementen die de film zijn kracht verlenen.
Voorop hierin gaat Yuko Tanaka, die als het titelpersonage Minako Ohba op perfecte wijze een combinatie van terughoudendheid en afstand, en onderhuids smeulend verlangen en een behoefte aan liefde communiceert. Met subtiele gezichtsuitdrukkingen en gedragingen weet ze de kijker effectief lotgenoot te maken van haar innerlijk drama.
Dit gebeurt allemaal geleidelijk, met als mooi begin een verbeelding van Minako’s dagelijkse routine als melkvrouw. In een heuvelachtig, dichtbevolkt gebied ligt het dorpje waar Minako haar ronde doet, wat voor prachtige shots van dicht op elkaar gebouwde huisjes zorgt, terwijl Minako op de hier tussendoor lopende stenen trappen holt, met haar flessen melk in de aanslag.
We leren dat Minako als pubermeisje gevoelens had voor Keita, bij wie ze nu dagelijks de melk bezorgt, maar dat omstandigheden hen er meer of meer toe dwongen om afstand van elkaar te nemen. Minako is echter nooit met iemand anders getrouwd en koestert duidelijk nog steeds gevoelens voor Keita, terwijl deze ook nog regelmatig met zijn gedachten bij Minako zit, zo ontdekt Keita’s vrouw.
Steelse blikken tussen Keita en Minako – bijvoorbeeld wanneer zij hem buiten de supermarkt ziet staan, waar zij achter de kassa staat – en insinuaties en vragen van familieleden en bekenden zorgen ervoor dat de twee meer over hun gevoelens gaan nadenken, om hopelijk een innerlijke vrijheid te bereiken, en een geconsumeerde liefde.
Hoewel de weinig verrassende verhaalloop en weinig ter zake doende zijplotjes enigszins afbreuk doen aan de kracht van de film, heeft ‘The Milkwoman’ een charmant verhaal, is mooi gefilmd, en uitstekend geacteerd. Het doet in zijn thema van verboden liefde vanwege sociale etiquette denken aan films als ‘In the Mood for Love’ en ‘The Remains of the Day’, maar weet aan de centrale relatie nog een interessante dimensie toe te voegen in de vorm van de begrijpende vrouw van Keita, die haar man niet veroordeelt om zijn liefde voor Minako. Het maakt van de liefde in ‘The Milkwoman’ een allesbeheersende kracht, waar iedereen respect voor dient te hebben.
Bart Rietvink