The Million Dollar Hotel (2000)

Regie: Wim Wenders | 122 minuten | drama, komedie, romantiek, misdaad | Acteurs: Jeremy Davies, Milla Jovovich, Mel Gibson, Jimmy Smits, Peter Stormare, Amanda Plummer, Gloria Stuart, Tom Bower, Tim Roth, Bono

Met ‘The Million Dollar Hotel’ heeft de Duitse regisseur Wim Wenders een voor hem typische film afgeleverd. Het levert een film op met schitterend gemaakte shots en een goede soundtrack, voornamelijk verzorgd door vriend en U2-zanger Bono. Bono was overigens ook betrokken bij de totstandkoming van het verhaal zelf, en komt zelfs in één shot voorbij als figurant. Maar ‘The Million Dollar Hotel’ is meer dan deze leuke weetjes. In dit surrealistische verhaal lijkt iedereen op zijn minst niet alles op een rijtje te hebben, maar van sommigen weet je nooit helemaal zeker of ze nu toneel spelen, of toch echt niet helemaal sporen. Die vragen kan je je voortdurend stellen bij de drie hoofdpersonen.

Tom Tom heeft zijn beste vriend verloren, maar lijkt niet echt aangedaan. Hij gaat door met het regelen en ritselen van allerlei zaken voor zijn medebewoners, en volgt ‘special agent’ Skinner op de voet. Maar doet ie dat alleen omdat het allemaal zo spannend is (hij is blij als een kind als Skinner hem als verdachte aanwijst), of omdat hij een spelletje speelt en iets te verbergen heeft? Skinner zelf komt in eerste instantie over als een zelfverzekerde recht-toe-recht-aan type onderzoeker, maar gebruikt ondertussen wel heel bijzondere methoden om achter de waarheid te komen. En waarom loopt hij met een nogal vreemde kraag in zijn nek? Hoe normaal is Skinner zelf? Ten slotte is er het stoïcijnse en breekbaar ogende hoertje Eloise (Milla Jovovich), op wie Tom Tom wanhopig verliefd is. Ze onthoudt alles, en niemand kan haar kwaad doen, omdat ze er niet echt is, zo zegt ze zelf…

Veel critici hebben de ‘The Million Dollar Hotel’ al neergesabeld als pretentieuze, nietszeggende en doodsaaie film. Sommige kritiekpunten zijn terecht, maar het laatste punt (dat de film saai zou zijn) zeker niet. Deze kritiek lijkt ook gevoed te zijn door opmerkingen van Mel Gibson, die zelf de film ‘boring as a dog’s ass’ vond. Lekkere promotie… Waarschijnlijk heeft hij ‘Braveheart’ nog niet gezien.

Nee, saai is deze film niet. De personages zijn er te amusant voor. De wijze waarop Jeremy Davies de neurotische Tom Tom vormgeeft kan je irritant vinden, en je kan ook vinden dat Milla Jovovich niet veel meer doet dan een beetje mooi en kwetsbaar zijn, maar neurotici zijn misschien wel gewoon irritant en depressieve meisjes zijn misschien wel gewoon leeghoofdig, vanuit het perspectief van ons, ‘verstandige’ mensen, gezien.

Daar waar de hoofdrollen wellicht enigszins karikaturaal neergezet worden (ook die van Skinner), zijn de bijrollen in ieder geval wel goed neergezet. Vooral Peter Stormare als ‘vijfde Beatle’ Dixie is goed op dreef. Overigens worden deze en de andere bewoners op een liefdevolle wijze in beeld gebracht als ‘losers’, verstandelijk gehandicapten, of om andere redenen randfiguren. In het hotel lijken ze te kunnen zijn wie ze (denken dat ze) zijn. Mooi zijn vooral de scènes waarin Tom Tom letterlijk en figuurlijk om Eloise heen zwermt en toenadering zoekt, en uiteindelijk vindt.

Even terug naar het verhaal: Skinner weet al snel de bewoners van het hotel tegen zich in het harnas te jagen, en de bewoners besluiten hem een loer te draaien, publiciteit te winnen en veel geld te verdienen. Het lijkt wonderwel nog te lukken ook dankzij een ingenieus plan van Dixie en kunstzwendelaar Geronimo (Jimmy Smits), dat eruit bestaat enkele zogenaamde teerschilderijen toe te schrijven aan de overleden Izzy en van hem een soort cultheld te maken. Tom Tom, die niets liever doet dan op tv komen, laat zich ondertussen de moord op Izzy in de schoenen schuiven door op tv de moord te bekennen.

Dan heeft Skinner al geprobeerd om zowel Tom Tom als Eloise voor zijn karretje te spannen, maar met weinig succes. Tom Toms liefde wordt zowaar door Eloise beantwoord, en de twee krijgen een soort kinderlijke liefdesrelatie.
Terwijl Skinner steeds meer begint te geloven in een ‘gewone’ zelfmoord, bekent Tom Tom de moord. Zelfmoord of moord, het heeft in ieder geval niet ‘gewoon’ plaatsgevonden, zo veel is wel duidelijk. ‘Gewoon’ bestaat namelijk niet in het Million Dollar Hotel.
Terwijl de bewoners hun ‘finest hour’ beleven voor de camera’s voltrekt zich tussen Skinner, Eloise en Tom Tom een drama, dat eigenlijk al aan het begin van de film door de voice-over van Tom Tom was uitgesproken: pas als je onomkeerbaar de dood tegemoetgaat, blijkt hoe mooi (en ongewoon) het leven is…

Tja, en al die kritiek? Wie mee wil en kan gaan in de freakshow die Wenders ons voorschotelt, houdt aan ‘The Million Dollar Hotel’ een onderhoudende film over. Wie zoekt naar actie en sensatie (zoals Mel Gibson) of juist naar dieperliggende en subtiel verborgen gedachten, zal deze film waarschijnlijk saai of oppervlakkig vinden.

Daniël Brandsema

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 18 mei 2000