The Ministry of Ungentlemanly Warfare (2024)
Regie: Guy Ritchie | 122 minuten | actie, komedie | Acteurs: Henry Cavill, Eiza González, Alan Ritchson, Henry Golding, Cary Elwes, Alex Pettyfer, Hero Fiennes Tiffin, Babs Olusanmokun, Henry Zaga, Til Schweiger, Freddie Fox, Rory Kinnear, Danny Sapani, James Wilby, Matthew Hawksley, Simon Paisley Day, Mark Oosterveen, Victor Oshin, Alessandro Babalola, Orshuff Emmanuel Mele, Tim Seyfi, George Asprey, Luca Marrocco, Paul Antony-Barber
Ergens gaandeweg zijn carrière – waarschijnlijk na de live-action ‘Aladdin’ en de laatste Sherlock Holmes-film – is Guy Ritchie overgestapt op films die zeer vermakelijk, maar ook erg veilige keuzes zijn. Deze beroemde regisseur, die unieke verhalen creëerde zoals ‘Snatch’ en ‘Lock, Stock and Two Smoking Barrels’, had de gave om eigenzinnige films te regisseren met interessante personages. Hij richtte zich vaak op de lagere klasse en hun strijd om de overhand te krijgen. Zijn recentere films tonen nog steeds zijn genialiteit, met zijn vermogen om een unieke stijl en vertelwijze te creëren. Ze zijn echter minder niche en meer gericht op een breder publiek, waar an sich niets verkeerd mee is. We kunnen alleen maar hopen dat hij opnieuw de artistieke ruimte vindt.‘The Ministry of Ungentlemanly Warfare’ is zeker een stap in de goede richting, maar er is nog een weg te gaan.
Het zijn donkere tijden: West-Europa is onder de voet gelopen en Groot-Brittannië staat er alleen voor in de strijd tegen Hitlers Duitsland. Hopend dat de Verenigde Staten van Amerika hun te hulp schieten, waagt Winston Churchill (Rory Kinnear) een gok om de Atlantische blokkade die de Duitsers hebben gecreëerd te vernietigen. Simpelweg, de Duitsers van hun logistieke toevoer afsnijden via Operation Postmaster: neutraliseer de Duitse U-boten in de Atlantische Oceaan door middel van hun voorraadbasis in een neutrale Spaanse kolonie aan te vallen. Het kleine, maar zwaar bewaakte eilandje Fernando Po is geen partij voor het gestoorde team van majoor Gus March-Phillips (Henry Cavill). Zo wordt hij vergezeld van de sluwe Ier Henry Hayes (Hero Fiennes Tiffin), de uitstekende duiker en explosievenexpert Freddy Alvarez (Henry Golding), de strateeg Geoffrey Appleyard (Alex Pettyfer), en de Deense beer worstelende legende Anders ‘The Danish Hammer’ Lassen (Alan Ritchson). Om hun leven wat gemakkelijker te maken, worden ze geassisteerd door de casino eigenaar, Mr. Heron (Babs Olusanmokun), en de gewiekste en charmante Marjorie Stewart (Eiza González). Samen moeten zij het onmogelijke mogelijk maken: de oorlog winnen.
Hoewel het verhaal geen enkele vorm van diepgang of karakterontwikkeling heeft, kan niet genoeg benadrukt worden dat deze film toch een vermakelijk stukje cinema is, volledig omhuld door de typische Guy Ritchie-elementen: chique outfits en scherpe humor. Aantrekkelijke mensen die met dikke Britse accenten cheesy oneliners uitspuwen terwijl ze eindeloze hordes hersenloze nazi’s neermaaien, zorgen zeker voor een leuke dosis entertainment. Toch, ondanks al de explosies en gimmicks, blijft men achter met een gevoel van onvervuldheid. Voor een film die sterk lijkt op oudere oorlogsfilms – denk aan ‘The Guns of Navarone’ – doet het weinig om het genre te vernieuwen en voelt het bijna als een prequel voor wat een veel breder verhaal zou kunnen worden – misschien een Ministry of Ungentlemanly Warfare Cinematic Universe?
Het zou geen verrassing zijn als het verhaal breder wordt, aangezien een van ’s werelds bekendste vertellers in deze film een rol speelt: Ian Fleming (gespeeld door Freddie Fox). Er wordt gezegd dat de persona van Gus March-Phillips de inspiratiebron was voor James Bond, een saga die deze film probeert te imiteren – en als er nu één personage is waar veel films over bestaan…. Proberen een Bond-film te zijn, maar dan zonder de martini’s, noch shaken, noch stirred, voelt het eerder als Tarantino’s ‘Inglourious Basterds’ zonder het deconstruerende element. Het is echter meer gescript, maar bruist van energie en plezier, en doet daardoor grappig genoeg denken aan een andere Tarantino-creatie: Rick Daltons cameo uit de Tweede Wereldoorlog in ‘Once Upon a Time in Hollywood’.
Nazi’s doden is nog nooit zo vrolijk en stijlvol geweest: met goedgeklede – of juist schaars geklede – macho mannen die het opnemen tegen de schijnbaar zwakke en incapabele Duitsers, Italianen en Spanjaarden. Terwijl Cavill en zijn enthousiaste crew flink van zich afbijten, is het Eiza González die de show steelt. Uiteindelijk is dat het belangrijkste onderdeel van deze film: hij is leuk en vermakelijk. Het valt ergens in het midden van Ritchies portfolio; het is niet zijn beste werk, maar zeker niet zijn slechtste. Hij gooit het publiek wat leuke stukjes toe, zoals nazi’s vermoorden met pijl en boog, maar slaagt er niet in genoeg te introduceren om de film gedurende de bijna twee uur durende speeltijd continu boeiend te houden. We kijken echter vol verwachting uit naar volgend jaar, wanneer Ritchie, de werkpaard-regisseur die hij is, weer een nieuwe film uitbrengt!
Nick Majchrowicz
Waardering: 3
VOD-release: 25 juli 2024 (Prime Video)